hallo,
hier een bericht vanuit eigen ervaring. mijn vader had nl ook kanker op het moment dat we hem vertelden dat ik zwanger was. (mijn verhaal heeft zelfs in Mijn Geheim gestaan) hij probeerde er nog van te genieten van de tijd die hij met ons had. we hebben hem meegenomen naar de pretecho en hij was de enigste(buiten ons natuurlijk) die wist wat het zou worden(voor het geval dat). helaas is hij in de laatste week voor mijn bevalling in een coma geraakt. we moesten verschillende keren bij elkaar komen maar zijn situatie veranderde maar niet. ik heb toen gezegd dat hij aan het wachten was, maar werd door iedereen voor de gek gehouden. 08-12-2005 om 01.30 zijn mijn vliezen gebroken, naar het ziekenhuis omdat ik troebel vruchtwater had. naar huis gestuurd omdat mijn weeen niet op gang wilden komen. we stopten op de oprit en het eerste wat ik tegen mijn man zei was dat we de telefoon niet bij ons hadden. doe niet zo gek zei hij nog. maar inderdaad: het ziekenhuis had gebeld. 10 minuten nadat mijn vliezen zijn gebroken is mijn vader ingeslapen. hij heeft plaats willen maken voor zijn kleindochter en wist dat dit de beste manier was om te zorgen dat ik niet gek werd(ben echt een papa's kindje) mijn kraambed was KUT(zoals je wel zult begrijpen), ben dus ook erg onzeker nu ik over 5,5 week weer ben uitgerekend. maar papa kijkt mij en zorgt dat alles goed komt, daar ben ik van overtuigd. hij weet ook nu weer wat het gaat worden(heb ik van een medium, en ja hij heeft het goed)
heel veel sterkte met je beslissing en deze moeilijke tijd. mocht je je hart willen luchten hoor ik het wel, dan stuur ik je mijn emailadres.
gr ellen
hier een bericht vanuit eigen ervaring. mijn vader had nl ook kanker op het moment dat we hem vertelden dat ik zwanger was. (mijn verhaal heeft zelfs in Mijn Geheim gestaan) hij probeerde er nog van te genieten van de tijd die hij met ons had. we hebben hem meegenomen naar de pretecho en hij was de enigste(buiten ons natuurlijk) die wist wat het zou worden(voor het geval dat). helaas is hij in de laatste week voor mijn bevalling in een coma geraakt. we moesten verschillende keren bij elkaar komen maar zijn situatie veranderde maar niet. ik heb toen gezegd dat hij aan het wachten was, maar werd door iedereen voor de gek gehouden. 08-12-2005 om 01.30 zijn mijn vliezen gebroken, naar het ziekenhuis omdat ik troebel vruchtwater had. naar huis gestuurd omdat mijn weeen niet op gang wilden komen. we stopten op de oprit en het eerste wat ik tegen mijn man zei was dat we de telefoon niet bij ons hadden. doe niet zo gek zei hij nog. maar inderdaad: het ziekenhuis had gebeld. 10 minuten nadat mijn vliezen zijn gebroken is mijn vader ingeslapen. hij heeft plaats willen maken voor zijn kleindochter en wist dat dit de beste manier was om te zorgen dat ik niet gek werd(ben echt een papa's kindje) mijn kraambed was KUT(zoals je wel zult begrijpen), ben dus ook erg onzeker nu ik over 5,5 week weer ben uitgerekend. maar papa kijkt mij en zorgt dat alles goed komt, daar ben ik van overtuigd. hij weet ook nu weer wat het gaat worden(heb ik van een medium, en ja hij heeft het goed)
heel veel sterkte met je beslissing en deze moeilijke tijd. mocht je je hart willen luchten hoor ik het wel, dan stuur ik je mijn emailadres.
gr ellen