Post Partum Depressie

A

Anoniem

Guest
Ik schrijf nu maar even van me af, misschien dat iemand dit herkent.

Het is een optelsom waarom en wanneer een depressie toeslaat. Bij mij, bij iedereen eigenlijk.

Ik haal mijn troost eruit dat 56% van alle vrouwen 4 weken na de bevalling een PPD hebben, in welke vorm verschilt per vrouw. De ene heeft een huildag of 2, de ander wil zich het liefst verstoppen in een groot gat in de grond of wordt apatisch.

Ik ben een type dat doorloopt tot ze erbij neervalt en pas op het allerlaatst hulp gaat vragen, wanneer ik het echt niet meer redt.

Die roze wolk is mij vreemd, ik heb m nooit gehad en toen ik misschien net de kans kreeg donderde ik er knoerthard af.

Ik heb een droomzwangerschap gehad, nergens last van. Maar de grapjes die anderen maakten dat ik misschien de sores erna zou krijgen zijn maar al te waar gebleken.

De bevalling was supersnel, maar 3 uur en 17 minuten, maar liep niet volgens "planning". Ik zou thuis bevallen, ben ook thuis begonnen, maar na de eerste perswee konden ze de hartslag van Iris niet meer vinden en moest ik met een noodvaart naar het ziekenhuis. Daar is ze na nog 2 persweeën en een flinke knip geboren. met de navelstreng om haar nekkie.

Twee dagen na de bevalling moesten Iris en ik naar het ziekenhuis omdat Iris haar temp niet goed vasthield en niet goed dronk. Ze had ook al 48 uur niet geplast. Net voor we weggingen plaste ze een luier vol, maar de temperatuur en het drinken was nog steeds niet ok. We  zijn 2  dagen in het ziekenhuis geweest. Ik heb mijn kraamtranen (die ik met mijn man had willen delen) in het ziekenhuis gehad. Ik heb veel te veel gelopen en stond onder druk omdat ik steeds moest rennen om of  de voedingstijd van Iris te redden, of zelf te kunnen eten op mijn afdeling  (want die tijden liepen gelijk).

Na de kraamweek ben ik  3 weken ziek geweest met hele hoge koorts, boven de 38graden, terwijl mijn normale temp 36.7 is. Maar de dokter kon niets vinden en dacht dat t gewone griep was. Toen het na 3 weken niet over ging, vond hij het ook vreemd en zei dat ik waarschijnlijk weer een blaasontsteking of een "verborgen" ontsteking had ergens en gaf me antibiotica. In de tussentijd was de borstvoeding teruggelopen door de hoge koorts. De hoeveelheden waar ik zo trots op was (kon voeden en invriezen, zoveel maakte ik aan) waren ver te zoeken. Ik raakte steeds meer depri omdat ik 14 uur per dag bezig was met kolven en voeden, maar 5 uur slaap had per nacht en overdag niet aan rusten toe kwam omdat iris dan alweer voeding wilde hebben. ik was totaal uitgeput.

Ik verloor interesse in alles om me heen, werd bitchy naar daniël en werd of verdrietig of woedend als Iris weer begon te huilen. Ik negeerde haar zoveel mogelijk en genoot echt totaal niet van haar. het was een HEL.

Vorige week zaterdag (de 5e) ben ik in elkaar geklapt, kon alleen maar janken en janken en janken. Toen heb ik hulp ingeroepen, heb Iris een dag aan mijn schoonmoeder meegegeven en ben de maandag erop naar de huisarts gegaan.
Die zei : "je hebt een post partum depressie" en heeft me aan de medicijnen gezet. diezelfde heb ik al eens eerder gehad, dus ik weet wat ik eraan heb en hoe ze werken. Helaas komen die medicijnen ook in de borstvoeding, dus moest ik accuut stoppen. Kreeg een paardemiddel om de aanmaak te stoppen en stond na 4 dagen droog.

Ironische van het verhaal? Twee dagen voor ik in elkaar klapte, stapte ik voor het eerst met Iris onder de douche. Toen pakte ze spontaan mijn borst en zoog aan, wat ze eerder altijd weigerde. Dus eerder kon ik voeden maar wilde ze niet, en nu wilde ze de borst maar kon ik niet meer voeden. Wrang he?

Ik heb een paar tranen gelaten om het feit dat ik nu geen borstvoeding meer geven kan, maar ik ben zelf een flessekind en mijn man ook en wij zijn er ook goed groot op geworden dus daar vertrouwen we dan maar op.

Dankzij de medicijnen voel ik me nu een stuk beter en kan eindelijk van ons kleine meiske genieten.

Ik hoop dat ik jullie hiermee niet verveeld heb en dat er misschien mensen zijn die een en ander hieruit herkennen.
alvast bedankt voor het luisterend oor

Esther
 
eyey

ik heb je nog niet vertelt dat ik vandaag ook bij de huisarts was.
heb inmiddels ook iets lekkers.

maar jij heb het heviger dan ik.

maar je weet je bent top, je doet het prima.
en alles komt goed.

xxx martine
 
Hoi meiden,

ten eerste is het super dapper en een erkening dat jullie dit durven te schrijven. Ik loop zelf nog met een dikke buik rond en hoop elk moment onze kleine in arme te mogen hebben. Maar heb zelf ook een verleden met angste, depressies en paniek aanvallen.
Vorige week en ik nog voor een week in het ziekenhuis opgenomen geweest omdat ik helemaal in elkaar was gestort door 2 weken geen slaap te hebben gehad. Nu sta ik onder controle bij de pschicholoog (of hoe je dit ook schrijft) en hij is super lief. Laat me weten dat het niet gek is wat ik voel en dat ik heel goed op mezelf moet letten. Heb nu ook kalmerings tabletten en slaappillen die ik mag gebruiken als het echt niet gaat.

Omdat ik heel bang ben een ppd te krijgen heb ik het boek van Brook Shields gelezen. Zij heeft dit heel erg gehad maar schrijft ook hoe zij er beetje voor beetje aan gewerkt heft, met behulp van lieve vrienden en profesionele steun. Het laat mij zien altijd open en eerlijk te zijn over wat je voelt en dat je NOOIT de perfecte moeder hoeft te spelen waarbij alles roze geur en mane schijn is. Want dat is het krijgen van een baby nou niet altijd. Nogmaals is het al heel goed dat je dit hier geschreven heb dit is een stukje erkening en je hebt hulp gezocht. Dit is heel goe, in het boek zijden ze het volgende: Niemand kan jou vervangen, jou geur, jou stem, jou hartslag jij bent zijn/haar moeder ze zal altijd van je houden wat er ook gebeurd. Bedenk dat maar hoe rot je ook voelt ze houden altijd van je.

Liefs van Mariska en sterkte en vertrouwen gewenst
38+1 wkn
 
Wat ontzettend vervelend!! Het zit ook allemaal gelijk niet mee en zo'n kleintje is al een hele aanslag op je normale leven, maar als er dan in eens zo veel tegen zit begrijp ik dat die roze wolk helemaal aan je voorbij is gegaan.

Ik heb ook ruim een week last van 'kraamtranen' gehad en daarna af en toe nog een huildag gehad. Bij mij wilde de BV niet lukken terwijl ik dit graag wilde geven. Ik heb gekolfd om het op gang te krijgen, maar 1 borst raakte verstopt. Toch uit de andere borst BV gegeven, maar Dewi wilde niet aan de borst. Ze was te onrustig en huilde en schreeuwde alleen naar de borst. Toen heb ik nog een tijdje gekolfd maar kreeg tepelkloven dus na 3 weken ben ik hier helemaal mee gestopt. Dewi  zat na 2,5 week nog steeds op haar minimale gewicht dus kreeg ook niet genoeg binnen.
De flesvoeding was ook een probleem. Ze dronk dit wel, maar had heel erg last van krampjes waardoor ze heel erg veel huilde. Ze kwam wel aan dus dat ging goed.
Inmiddels heb ik geloof ik de gebruiksaanwijzing van haar voeding gevonden. Ze heeft  verschillende soorten geprobeerd maar  krijgt nu Soyamelk met Johannesbroodpit meel en dat gaat nu al 2 weken goed. Soms heeft ze nog wat krampjes of spuugd ze nog, maar dat hoort ook wel gewoon bij kleine baby's.

Het is ook erg vervelend dat iedereen er ook eigenlijk van uit gaat dat je zo blij bent met je kindje en dat alles goed gaat... maar soms valt het je erg zwaar en moet je als moeder ook erg wennen aan het moeder zijn.  Soms kost het tijd om van je baby te kunnen gaan genieten. Natuurlijk hou je wel van je baby, maar vaak zou je ook gewoon willen dat het allemaal anders gaat en vooral een stuk makkelijker zodat je ook nog weer wat tijd hebt voor andere dingen.

Mijn roze wolk is na een week of  5 aan komen waaien. Ik heb mijn draai met Dewi gevonden. Gelukkig is het verder een makkelijk kindje dat ik overal mee naartoe kan nemen. Ze huilt eigenlijk alleen als ze honger, krampjes of een vieze luier heeft.

Ik hoop dat je je binnenkort wat beter gaat voelen door de medicijnen en dat je ook na een tijdje wat meer rust zult gaan vinden. Het voordeel van flesvoeding is wel dat je het ook een keer door een ander kan laten geven zodat je even weer wat tijd voor je zelf kunt nemen. Af en toe even een beetje afstand nemen doet soms ook wonderen!
Veel sterkte!!

Liefs Cathelijne
 
Een kindje hebben de eerste weken is inderdaad soms echt vreselijk!
Helemaal als ze krampjes krijgen dan voel je je zo'n slechte moeder..

Gelukkig zijn er oplossingen met de voeding voor..

Hopelijk gaat het voor jullie ook snel wat beter!! Probeer iig van je kleine te genieten ondanks alle tegenslagen dan kunnen ze je dat iig niet afnemen!!

Stekte Meiden!!

Xx Lies
 
Wat heb jij een rot rijd achter de rug zeg, goed van je dat je uiteindelijk toch hulp hebt gezocht.
Helaas ben ik ook het type dat te lang doorloopt met klachten en dat soort dingen.

Ik heb het vermoede dat ik ook een depressie heb gehad na dat ik bevallen was van Theo, dat zie ik nu in nu dat Ramon geboren is.

Toen Theo geboren werd, begon het al bij de bevalling dat het een teleurstelling was, omdat ik graag thuis wilde bevallen, maar moest op stel en sprong opgenomen worden in het ziekenhuis vanwege een te hoge bloeddruk, dat was op zaterdag en op maandag zouden ze me inleiden.
Dit was de allereerste keer dat ik ooit opgenomen was, dus ik moest alles goed verwerken, de eerste nacht ook een flinke migraine aanval gehad.
Toen bleek zondag dat ik daar eigenlijk voor niets lag, ze hadden mijn bloeddruk met de verkeerde band gemeten, ik heb altijd de brede band en ze hadden het met de smalle band gedaan, maar helaas mocht ik niet naar huis op zondag ik moest blijven.
De eerste nachten dat theo er was, moest ik ook nog blijven, en in het ziekenhusi hadden ze me helemaal geen begeleiding gegeven met bv dus toen ik thuis kwam waren de eerste kloven al daar, op een gegeven moment tot bloedens aan toe, en ik had zo'n pijn.
Zodra hij begon te huilen gingen mijn tenen al krom staan van de pijn.
Ik kon ook helemaal niet van hem genieten, toen besloot ik te stoppen met bv.
Op een gegeven moment was het zo erg dat ik tegen mijn toenmalige partner zei dat als hij door ging met huilen ik hem zou laten vallen, ik schrok daar zo van dat ik dat dacht, maar zocht er verder niets achter en zo waren er nog meer dingen, op een gegeven moment had ik weer wat slaap ingehaald en ging het zo goed met theo aan de fles dat het steeds beter met me ging, maar ik merk nu dat ik veel van hem heb gemist nu ik ramon zo zie, ik kan me weinig herinneren van zijn baby tijd en dat steekt me heel erg, na een jaar ben ik pas echt van hem gaan genieten.
Ik geniet nu volop van mijn zoons, ik heb meteen vanaf het begin de fles gegeven aan ramon, en het gaat fantastisch.


Sorry voor het lange verhaal, maar dit is eigenlijk de eerste keer dat ik mijn verhaal schrijf.
Ik heb het alleen nog maar verteld aan mijn vriend en verder niemand.
dat komt omdat ik het me nu pas besef denk ik.

xx moon
 
hai Essie,
Wat goed van je dat je je verhaal hebt neergezet. Daar verveel je ons helemaal niet mee, daar is juist dit forum ook voor bedoeld! Ik vind het heel verdrietig voor je dat je niet hebt kunnen genieten van de eerste tijd. De achtbaan van emoties is denk ik voor iedereen hier heel bekend. Iedereen zegt al vanaf dat je zwanger bent dat je "er maar lekker van moet genieten". Maar dat voelt nu eenmaal niet altijd zo, zwanger zijn en pas bevallen zijn zulke ingrijpende gebeurtenissen in het leven van een vrouw, en wat dat allemaal met je doet heb je nu eenmaal niet in de hand. En bij jou is het even allemaal te veel geweest, dat is iets wat je overkomt en waar je je zeker niet voor hoeft te schamen.
Ik hoop en denk dat je inmiddels op de goede weg bent, en dat je langzamerhand weer wat beter in je vel komt te zitten. Erover te praten en lekker hier je ei kwijt kunnen zijn hierin heel belanrijk,, dus blijf dat ook zeker doen!
Een dikke knuffel en veel liefs van Annemarie
 
Hallo Lieve Dames,

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de steun die jullie op dit topic geven. Het doet mij ontzettend goed om te lezen dat ik dus echt niet de enige ben. Getallen in statistieken zijn natuurlijk ook een bevestiging, maar het lezen van reacties van mensen die het echt hebben (gehad) is iets heel anders. heel heel erg BEDANKT!

Met mij gaat het gaandeweg steeds beter. Omdat ik nu op flesvoeding ben overgestapt heb ik overdag meer tijd en kan af en toe iets voor mezelf doen. Iris doet het ook prima op Omneo (tegen krampjes). Daniël en ik genieten nu veel meer van elkaar en van de kleine meid. Ik ben weer mijn vrolijke zelf. Ik probeer elke dag er even uit te gaan om een stukkie te wandelen en ergens langs te gaan. Want gewoon onder de mensen komen werkt bij mij erg positief, ik ben geen binnenzit-type, dan word ik gek van 4 muren om me heen.

Voor alle andere dames die last hebben van PPD (in welke vorm of mate dan ook):
wees niet bang hulp te vragen, je omgeving in te schakelen om taken over te nemen of de zorg voor de kleine een paa uurtjes over te nemen en misschien net als ik hulp van je huisarts in te schakelen als je het echt niet meer redt. STERKTE!!!

en BEDANKT voor alle steun!

Esther
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan