Post Partum Depressie


Fijn dat we je een beetje kunnen steunen door te reageren..
Inderdaad het lezen dat een ander het kent is fijner dat kijken naar de cijfertjes!

Gelukkig voel je je al iets beter.. Als je maar kunt genieten van je kleine dan neemt PPD dat ten minste niet van je af..
Wandelen is een goeie therapie! En onder de mensen zijn werkt bij mij ook altijd het beste!!

Lekker zo doorgaan, en hopelijk gaat het alleen maar beter en beter!!

Knuffel!!
 
Ik moet vandaag naar de huisarts voor controle van mijn medicijnen, kijken of ze genoeg helpen..

ik wil eigenlijk iets sterkers, want ik heb nog niet t idee dat t echt zoden aan de dijk zet, hoewel ik me wel beter voel dan voorheen...

ik moet ook leren geen mooi weer te spelen maar gewoon te zeggen wat er op me hart ligt. dat doe ik niet vaak en niet graag, en helemaal niet tegen "vreemden"(no-offense, maar dat zijn we in principe nog steeds).

heb nog steeds van die supernegatieve gedachten en voel me nog steeds niet echt lekker in mijn vel. ik wordt smorgens wakker met kaakkramp van het op elkaar klemmen van mijn kaken en tandenknarsen. ik heb overdag dat ik merk dat ik mijn kaken opeenklem als iris voor de zoveelste keer huilt (terwijl ze alleen huilt als er echt wat is)

 ben snel uit me doen en wordt dan kwaad op mezelf omdat ik er niet mee uit de voeten kan. ben dit niet van mezelf gewend. kan nog niet echt veel hebben merk ik.

heb wel veel steun aan jullie reacties hier en aan hulp van (schoon)moeder, maar ja, daar kan ik ook niet eindeloos aankomen om steun. van daniël hoef ik niet veel te verwachten, die gaat naar zijn werk en valt savonds op de bank in slaap (want hij is zo moe van het werk). ik wordt dan kwaad van teleurstelling omdat hij in slaap sukkelt. ik wordt ook kwaad op mezelf omdat ik niet duidelijk kan maken dat ik meer steun van hem nodig heb, maar niet tot hem door kan dringen blijkbaar, want meneer snapt t nog steeds niet. Heb t idee dat hij zich verschuilt achter zijn asperger, maar weet niet zeker in hoeverre het de asperger is of de "firma gemakzucht" wat ervoor zorgt dat hij nog steeds gewoon op oude voet doorgaat. want zolang ik niet in elkaar klap en in staking ga, en dus alles gewoon doorloopt, verandert er bij hem ook niets en zal hij echt niet uit zichzelf aanbieden om eens iets over te nemen ofzo.

Ik wil zo graag boven mijn hoofd een neon  dashboard met display. Zoeentje met een barometertje voor mijn stemming en een tekstvakje voor mijn gedachten en wat ik nodig heb om me lekkerder in me vel te voelen... misschien dat het dan helpt..
want ik wordt hier zo moe van....van het hem iedere keer proberen aan zijn verstand te peuteren dat ook zijn leven veranderd is met de komst van iris en dat ik niet als getrouwde-alleenstaande-moeder voor iris wil zorgen. (haha, klinkt toch grappig en moet ik toch even om glimlachen als boer met kiespijn)

en o, als we toch bezig zijn: mag Iris dan ook een displaytje op t voorhoofd ofzo, met wat er aan de hand is als ze gaat huilen... scheelt zoveel tijd en gehuil en gestress...

ik heb bewondering voor de alleenstaande moeders, want die hebben t nog zwaarder als ik.

hehe, even weer van me af geschreven. hoop dat t binnenkort weer wat beter gaat... leven is af en toe zwaar klote.

Esther
 
hi essie,

ik hoop dat je huisarts je beter kan helpen. is toch niet niks als ik het zo lees.
is het niet een idee om samen met daniel met iemand te gaan praten die jullie kan helpen? met iemand die buiten je directe omgeving staat, soort onafhankelijk iemand. wellicht is er zo iemand op het CB of weet je huisarts iemand.
Wil niet zeggen dat je dat moet doen hoor, maar als ik goed lees wat je schrijft dient er toch wel wat te veranderen voordat jezelf helemaal instort.

Succes!! En sterkte!

Gerritje
 
Hee Essie,
He meid, ik vind het knap van je dat je weer even lekker van je hebt afgeschreven.
Wat ontzettend rot voor je dat het nog niet zo lekker met je gaat. Maar onthoudt een ding: je mag "eindeloos" om hulp vragen als je dat nodig hebt!! Hier, maar vast en zeker ook bij je moeder en schoonmoeder. Noem jezelf geen zeur, want dat ben je niet!!!
Waar je tegenaan loopt heb je zelf niet in de hand, en het zal moeilijk zijn om uit te leggen aan anderen. Dus zo'n display is wel handig, je kan beter twee gebroken benen hebben, dat is tenminste duidelijk voor de buitenwereld! Maar je bent op de goede weg, al lijkt dat misschien niet zo. Je praat erover en bent open naar jezelf, je durft te zeggen dat je er niks aan vindt zo, je brengt anderen op de hoogte, allemaal stappen in de goede richting!

Moeilijk dat je man je niet goed begrijpt. Ik lees dat hij Asperger heeft, het is dus echt moeilijk voor hem om zich te verplaatsen in jouw gevoelens en emoties. Ik snap dat dat heel gemakzuchtig over kan komen, maar dat is wel een duidelijk probleem voor mensen met Asperger. Misschien kan het hem helpen als je hem duidelijke 'opdrachten" geeft mbt Iris. Dat je heel gericht met hem afspreekt op welke momenten hij haar de fles geeft of in bad doet. Hij zal daar zelf niet op komen en mannen nemen daar ook niet zo snel initiatieven in. De mijne ook niet, en die heeft geen Asperger, maar moet ik er ook af en toe aan helpen herrinneren dat we een baby hebben. Maar ik kan me wel voorstellen dat het in jullie situatie nou net niet handig is dat hij er niet helemaal voor je kan zijn, dat jij nu even een sterke schouder nodig hebt.

Ik hoop dat je medicijnen zult krijgen waar je je negatieve gedachtes wat mee kwijtraakt. In elk geval leef ik erg met je mee, en van hieruit een hele dikke knuffel!!!
Liefs Annemarie
 
Gister eens even goed gesprek gehad met schoonmama en die heeft daniël eens onder handen genomen. Dinsdag is hij standaard vrij maar hij is er nog niet  aan gewend dat hij dan de verzorging van Iris heeft. Hij plant dan dus vanalles maar houd geen rekening met Iris waardoor ik alsnog de hele dag de verzorging heb.

Heb gistermiddag de halve middag liggen slapen, was immers al halverwege de nacht op en liep smiddags alleen maar te gapen...

Toen ik dus smiddags met daniël en iris bij zijn ouders binnenliep en nog steeds alleen maar liep te knikkebollen en te geeuwen, heeft zijn moeder aangeboden iris een middagje over te nemen zodat ik lekker een paar uur kon bijtanken.

Gister is hij dus door zijn moeder even weer met de neus de goede richting op gezet.
En hij snapt nu dat hij me wat meer moet ondersteunen en Iris dan over moet nemen.

Voel me vandaag redelijk OK, de huisarts gister zei dat ik nog aan t wennen ben aan de medicijnen en dat de symptomen geleidelijk zullen verdwijnen. Ik ben gelukkig niet zo negatief meer en zie steeds meer licht aan t eind van de tunnel..

Nu maar gewoon proberen het per dag te zien en elke dag weer opnieuw door te komen, dan moet t wel gaan lukken, hoop ik.

groetjes,
Esther
 
heee meisie!! laat je niet gek maken hoor, goed van je dat je naar je huisarts bent gestapt. Ik denk dat de meeste vrouwen geen roze wolk hebben, de eerste weken met een baby is niet niks, helemaal niet als je in het ziekenhuis ben begonnen, weet er alles van, heen en weer lopen naar de kinderafd. terug naar de kraam afd. langs de kamers lopen met moeders met hun baby, terwijl jij alleen ligt en je kind ergens anders.
Ik hoop dat je medicatie snel aanslaat en je weer beter gaat voelen.
sterkte
lia
 
Heee Esther,
Wat goed zeg dat je toch hulp hebt ingeroepen!!! En ben blij dat het stapje voor stapje beter gaat. Die roze wolk had ik toch ook iets anders verwacht. Je hoort altijd maar de positieve verhalen van iedereen die een kindje heeft, maar de negatieve laten ze meestal achterwege en dan kom je daar zelf achter..........
Maar meis je bent weer op de goede weg he!!!! En blijf die weg volgen, schrijf lekker hier van je af of wat dan ook.
Denk aan je!!
Groetjes





 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan