postnataal depressief

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,

Een tijd geleden stond mijn verhaal over het overlijden van mijn moeder hier op het forum. De reacties die ik heb gekregen hebben mij toen goed gedaan. De laatste periode van mijn zwangerschap was fantastisch. Ik voelde mij super goed.
Nu is mijn dochter 5 weken oud en met haar gaat het goed. Helaas met mij niet.
Ik heb een postnatale depressie gekregen en ben nu bij de huisarts onder behandeling. Ik heb antidepressieva gekregen, maar het duurt nog een paar weken voordat dit zal aanslaan.
Vanacht en deze ochtend was het weer heel erg. Ik zie het echt niet meer zitten.
Zijn er meiden die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt?
Hoe zijn jullie die tijd doorgekomen?

Reisa
 
Lieve Reisa,

Heb dit zelf niet meegemaakt maar ken wel iemand die ook zoiets heeft gehad.
Ja, het is heel moeilijk en gaat met ups en downs, maar houdt moed !!
Reageer even om je vooral veel sterkte te wensen en je zal zien dat het over een poosje met medicijnen een stuk beter gaat !!
Kop op meid ,

groeten, Wendelien.
 
Lieve Reisa,

Helaas weet ik hoe jij je voelt.

Ik heb ook na de geboorte van mijn tweede een PND gekregen. Ik heb toen wel heel bewust gekozen voor GEEN medicijnen. Ik had wel eens eerder antidepressieva gekregen, voor het overlijden van mijn vader. En daar ben ik helemaal apatisch van geworden. Nou, dat wilde ik geen  tweede keer. Ik wilde wel emotioneel bij mijn kinderen aanwezig proberen te blijven. Geen zobie worden.

Met veel praten met de HA en mijn directe familie ben ik heel langzaam uit het donkere dal gekomen. Ik zag alles grijs en grauw, twerwijl het mooi weer was en langzaam heerlijk zomer. Ik wilde zelfs op een gegeven moment mijn kinderen wat aan doen.
Ik ben toen 's avonds met mijn oudste naar buiten gegaan. Hij was zeer vervelend, kon niks meer met hem beginnen en mijn man ook niet. Trok over zijn pyama gewone kleren en ben een rondje gaan lopen. Toen kon iedereen mij zien, dus ik kon mijn zoon niks aandoen en hij werd afgeleid van zijn boosheid en na een tijdje waren we allebei weer rustig. Zijn naar huis gegaan. Mijn zoon ging lekker slapen en ik heb vreselijk gehuild. Het kon echt verkeerd aflopen. Wat je wel eens hoort in het nieuws.

Bij de eerste geboorte bleek ik ook een PND te hebben, kwamen we later achter. Nu ik weer in verwachting mag raken (heb helaas een mk gehad)  , krijg ik al in de komende zwangerschap veel begeleiding van mijn HA en VK. Om te hopen dat ik er deze keer beter door heen kom.

Ik weet dat iedereen het op een andere manier verwerkt, maar er over praten helpt heel veel. Schaam je niet als je dingen zegt en doet die voor de buitenwereld niet standaard zijn. Zoals je kind wat aandoen en er ook nog eens openhartig over willen praten. Ik heb daar heel veel boze reacties opgekregen, maar het luchte mij wel op. Tuurlijk wil je je kind niet vermoorden, maar je kan niet meer helder denken. Tuurlijk hou je onvoorwaardelijk van je kind. Maar alles is grijs en zwart. En dan weet je voor dat moment geen uitweg meer.

Meid, praat erover als je denkt dat je het aankan. Je hebt een wolk van een dochter. Probeer in de spaarzame momenten dat je helder kan denken heel veel van haar te genieten.
En heus, Ooit zal voor jouw ook de zon weer schijnen. Alleen kan het wel een jaar  duren. Hou er rekening mee dat je bij een volgende zwangerschap en bevalling weer een PND kan krijgen.

Praat het de mensen die jij vertouwd en kom gerust lang op dit forum om vanalles en nog wat te vertellen.

Reisa, ik denk aan je en vergeet niet: je man en je mooie dochter zijn je goud waard! Wat er ook gebeurt.

Heel veel sterkte en doe het vooral rustig aan. De donkere wolken zullen verdwijnen!

Veel leifs, Monique
 
Lieve Reisa,

Ik heb ook een postpartum depressie. Na maanden modderen is het eindelijk duidelijk geworden wat er met me aan de hand is. Ik ben nooit de meest positieve persoon geweest, maar na de bevalling en een nare ervaring na de bevaling (mijn zenuwen deden raar, kan niet meer praten en zag gedeeltelijk niet meer) ben ik angstig geworden, ben ik erg moe, kan ik geen rust meer vinden. Ik heb bij het onderwerp 'ouderschap' ook al mijn verhaal geschreven. Het helpt al wel dat nu duidelijk is wat er met me aan de hand is. Ik hoef me niet meer te schamen en me een mislukkeling te voelen.
Ik woon in Utrecht en zou graag met andere vrouwen met ppd een praatgroepje beginnen. Woon jij toevallig ook in Utrecht?
Ik overweeg ook medicijnen te gaan gebruiken. Mijn zusje heeft er goede ervaringen mee, maar vaak ook je ook slechte ervaringen. Ik kom er niet echt uit.

Veel sterkte!
 
Hallo allemaal,

Ik gebruik de medicijnen nu een paar dagen en ik moet zeggen het helpt mij enorm. Ik heb geen angstaanvallen meer gehad en heb weer rust in mijn hoofd en lijf. Ik ben nog maar net begonnen, maar ik heb niet het gevoel dat ik er apatisch van wordt. Ik kan eindelijk ook weer slapen, wat echt nodig was.
Ik hoop dat het zo blijft gaan.
Ik woon niet in de buurt van Utrecht, maar er zijn vast andere meiden die wel in de buurt wonen.

Groetjes
 
Lieve Reisa,

Wat fijn dat de medicijnen zo goed werken, nu al !!
Gelukkig maar, want als je je zo rot voelt, dat is echt naar !
Lekker dat je weer kan slapen, super hoor, wat een goed bericht, en nogmaals veel sterkte,

liefs, Wendelien.
 
Hallo ik heb met een brok in mijn keel jullie berichten gelezen
Ik dacht oooh eindelijk mensen gevonden die het zelfde voelen als ik en dat het toch niet zo raar is als je dom weg elke dag  erg depressief bent en niets meer met een lach kan bekijken.

Ik heb namelijk ook al meer als 1 jaar last van postnataal depressie.
Ik ben 1 dec 2004 uiteindelijk na een pijnlijk gewone poging  bevallen van mijn zoontje Bryan via een spoed keizersnede.
En heb vanaf de dag dat onze zoontje geboren werd al geen band voor mijn gevoel met mijn zoontje gehad. kortom ik vond hem een last want ik werd door de pil heen zwanger en ik vond dat hij mij  beperkte in al mijn doen en laten dat was natuurlijk niet zo maar dat vond ik vooral de eerste 6 maanden.
Ik ben 6 weken naar dat ik bevallen ben bijna voor mijn ogen mijn moeder verloren zij heeft voor mijn ogen een hele zware herseninfarct gehad en of het zo moest zijn ik was op dat moment alleen bij mijn moeder thuis  en zij heeft haar laaste worden tegen mij gezegt. Want naar heel lang ziektebed kan ze niet meer praten en ze is  rechts zijdig verlampt geraakt.
Nu een jaar verder lijkt het wel dat ik nog dieper in de put zit dan toen ik net bevallen ben. En daardoor reageer ik alles af op mijn man  en hebben daardoor heel veel ruzie vaak denk ik ook ik wil bij hem weg en wil alleen verder met mijn zoontje
( maar ik hou ondanks alles toch veel van hem en wil hij echt niet kwijt ).
Ik heb er ook uiteindlijk voor gekozen om geen pillen te sliken dat heb ik namelijk 2 weken volgehouden en zat echt als en spook op de bank en alles ging in een roes voor bij. de arts vond dat erg verstandig als ik de pillen zou slikken net toen het gebeurde met mijn moeder maar naar een vlinke ruzie met mijn vriend riep hij pillen juckie naar me en ben daar zo van geschrokken dat ik ze daardoor niet meer wil gebruiken.
nu kom ik bij een  arts om mijn verhaal te vertellen maar ook daarvan heb ik nog geen effect gezien?

Ik woon ook in utrecht en oor mensen die graag in contact met mijn willen komen of vragen of opmerkingen hebben ben ik altijd te bereiken via mariadebruyn@hotmail.com

Groetjes en allemaal veel sterkte toegewens....
 
hoi meiden,

ik heb na mijn bevalling van de eerste ook een ppd gehad en ben er met veel hulp van mijn man en een psycholoog uitgekomen.
het is niet na 1 gesprek over dat zeker niet en er komen eel ups en downs, ook dat is moeilijk, het zal veel schelen asl je iemand hebt bij wie je alles kwijt kan znder dat je je daar rot over voelt, het zou mooi zijn als die iemand het heeft gehad, die begrijpt je en zal je soms dwingen je probleem in te zien op momenten dat je denkt dat het over is maar dta niet zo is, ik ben ipv antidepressiva gaan hardlopen, met veel succes bij hardlopen komt een hormoon vrij dat je gelukki gmaakt, het is een vervanging voor de medicijnen het heeft mij erdoorheen gesleept als ik me rot voelde deed ik dat, en het was super! de psych zei ook dat hij het vaak eerst aanraadde voor medicijnen te geven, dus het is een bekende remedie

als iemand wil praten(ik chat ook al met maria) ben ik op sarretjes@hotmail.com te bereiken dat is ook mijn msnadres...
als jullie er behoefte aan hebben kan ik een gesloten msnforum aanmaken dan kunnen jullie allemaal je verhalen uitwisselen en zo mekaar erdoorheen helpen, ik zit in een moederforum en dat is echt heel erg goed, ik hoor t wel

groetjes brenda
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan