Postnatale depressie

L

LittleMissSunshine

<p>Hallo moeders van Nederland, </p><p>16 mei 2019 zijn wij voor de eerste keer ouders geworden van ons mooie meisje.</p><p>De zwangerschap verliep volgens het boekje. Geen misselijkheid. Geen zwangerschapskwaaltjes. Alleen de laatste 3 maanden last van maagzuur en natuurlijk de vele nachtelijke bezoekjes aan het toilet. </p><p>De zwangerschap was gepland. Maar wij hadden niet verwacht dat metteen na het stoppen van anticonceptie al snel raak zou zijn. (mijn oudere twee zussen waren lang bezig geweest om zwanger te worden)</p><p>De bevalling ging razendsnel. Weeën begonnen 7 uur 's ochtends en toen de verloskundige om 10 uur kwam kijken, had ik al 8 cm ontsluiting. Gauw naar het ziekenhuis dus. Onderweg naar het ziekenhuis al vreselijke persweeën.</p><p>Eenmaal in de verloskamer mocht ik dus metteen beginnen met persen. En daar was ze. 11:47.</p><p>Toen ze op mijn borst werd gelegd wist ik niet goed wat ik moest voelen. Ik had van te voren verwacht in tranen uit te barsten maar dit gebeurde niet... </p><p>De weken en maanden daarna ging ik me steeds somberder en zenuwachtiger voelen. Vooral als ze huilde en ik alleen met haar ben. Ik ben bang dat ik niet genoeg van haar houdt. En dit doet verschrikkelijk veel pijn en houdt me dagelijks bezig. Ik wil heel graag een goede band met mijn dochtertje opbouwen en ben bang dat dit nooit zal komen. </p><p>Ik zou heel graag in contact willen komen met moeders die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. </p>
 
Ja ik, ik heb een traumatische zwangerschap,bevalling en kraamtijd gehad. Heb nu om hulp gevraagd omdat ik geen band met mn dochter voel. Het voelt voor mij alsof het een oppas kindje is. Ik ben iedere dag een toneelstukje aan het spelen om haar niets te laten merken. Mensen die dichtbij staan weten wat ik voel maar naar andere speel ik ook een toneelstukje. Er is toch een stukje schaamte want je hoort toch blij te zijn met je kindje? Moederinstinct heb ik niet en het lijkt alsof ik meer om mn hondje geef dan om mn dochter. Ik zorg voor haar omdat het moet, kan haar niet laten liggen maar dit kost wel ontzettend veel energie. 
 
Mijn advies zoek hulp, ga naar de huisarts en vraag om een praktijkondersteuner. Praat er over met je partner en andere die dichtbij staan. Je hoeft dit niet alleen te doen.
 
Ik heb ook een postnatale depressie. Zoek hulp hiervoor. Ga naar je huisarts zodat je eventueel binnen de praktijk met  iemand van de GGZ kan praten. Spreek het uit naar mensen die dicht bij je staan. Ik dacht wellicht waait het vanzelf wel over en word ik op een dag wakker zonder die pijn in mn hart. Maar tot nu toe nog niet helaas. Hopelijk gaat het je helpen. En hey, wees niet te streng voor jezelf als het af en toe even niet gaat. Dat hoort er ook bij 
 
Herkenbaar! Ik ben 9 februari bevallen van mijn dochter. Al snel sliep ik nauwelijks en ik werd steeds meer somber. Op een gegeven moment werden mijn gedachtes zo heftig (plannen maken om een einde te maken aan mijn leven), dat ik naar de huisarts ben gegaan. Zij schrok zo erg, dat ze die dag met een psychiater contact heeft gezocht die gespecialiseerd is in postnatale depressies. Meteen gestart met antidepressiva en slaapmedicatie en binnen 3 weken kon ik ook al voor begeleiding terecht. Zit nu een half jaar aan de antidepressiva, en sinds een week durf ik te zeggen dat het goed met me gaat. Er komen vast nog terugvallen, maar ik kan weer slapen, genieten en lachen. Succes voor jou! Zoek vooral hulp, en schaam je er niet voor! 
 
@Silvia-xx,
Helaas herken ik mezelf veel in jouw verhaal.
Vandaag heb ik een afspraak met mijn psychiater. Ik ben meer dan 10 weken geleden gestart met antidepressiva, bupropion. Jammer genoeg geen effect. Vandaag zal ik aandringen op andere medicatie en hopelijk slaat dat wel aan. Ik zit er helemaal doorheen. En ook ik denk aan het beëindigen van mijn leven. Dat is zeker geen fijne gedachte. Sterkte en ik hoop voor jou dat het goed blijft gaan.
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan