Postnatale depressie?!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Na eigenlijk bijna alleen te lezen op het forum, wil ik nu toch ook maar even wat schrijven. Moet even mijn ei kwijt.
Ben vandaag naar de huisarts geweest en zij bevestigde wat ik zelf al een beetje vermoedde. Waarschijnlijk heb ik een postnatale depressie.
Haar advies is om een gesprek aan te gaan met mijn partner, om zo te zorgen dat ik meer steun krijg om ook eens dingen voor mijzelf te doen. Nou kent zij mijn man niet en ik zie erg op tegen dat gesprek. Volgens hem haal ik mij gewoon vanalles in het hoofd en kan iedereen gewoon een kind combineren met het leven van hiervoor. Mij lukt het echter niet. Ik kan alleen nog maar huilen, ben heel boos en kortaf en zie nergens mee de lol van in. En dat heeft absoluut weerslag op onze relatie......
Volgende week moet ik terug naar de huisarts om te zien of het verbetert, of dat ik misschien toch aan de medicijnen moet. Mij maakt het op dit moment niets meer uit, als de situatie maar beter wordt.....
(Wil wel even zeggen dat ik geen enge ideeen heb richting mijn zoontje, ben zelfs te beschermend volgens de mensen om mij heen.)

Sorry voor mijn klaagzang, maar het lucht in ieder geval al een beetje op om "anoniem" te kunnen praten.

Wendy
 
Hoi wendy

Jeetje wat een rotte situatie en wat jammer dat er weinig begrip komt van je omgeveing.
Kan me voorstellen dat het moeilijk is om over te praten maar het lucht op en je kan samen een oplossing gaan zoeken. Zodat jij je makkelijker en fijner gaat voelen in je nieuwe job(moederschap)
Wat je ook zou kunnen doen is samen met je man naar de ha die kan misschien beter uitleggen wat er met je aan de hand is.

Heel veel sterkte en succes
Hopelijk kun je snel gaan genieten van je nieuwe rol als moeder

Groetjes annegien
 
Hoi Wendy,

Das echt niet leuk zo voor je, Wendy. Wat jij juist nu nodig hebt is een begripvolle partner tegen wie je ten alle tijde kan vertellen hoe je je voelt. Inderdaad een goed idee hem mee te nemen naar de huisarts. Misschien helpt het ook om het één en ander op papier te zetten. En dan zo ruim mogelijk. Ik bedoel dat je dan ook echt alles mag opschrijven wat er in je opkomt en waar je zo verdrietig van wordt. Misschien wil je dit aan je partner laten lezen of hou je het liever voor jezelf, maar het kan je helpen om overzicht te krijgen.
Ook is het erg goed van je dat je naar de huisarts bent geweest. Misschien kan het CB ook iets voor je betekenen of je doorverwijzen naar prof. hulp. Ook hoef je je niet te schamen om evt. medicijnen te slikken. Als het helpt dan is dat alleen maar fijn.
Heel veel sterkte toegewenst,

Ida
 
hoi

jeetje wat vervelend zeg, jammer dat je partner er nu niet voor je is
ik heb bij mijn eerste ook een post depressie gehad,
het is echt niet leuk, en het ergste is dat je er zelf niks aan kan doen
je wil wel positief doen, maar het lukt gewoon niet.
ik ben ook naar de dokter gegaan toen, (na 6 mnd pas)
en heb toen medicijnen gehad, na 4 maanden pillen was ik er helemaal bovenop.

ik hoop voor je dat je je snel beter voelt,
en dat je steun mag krijgen,

groetjes riana
 
Hoi Wendy,
Ik ben eigenlijk een november-mama, maar lees hier wel eens mee; wat een vervelende situatie zeg.
Ook ik ben na de eerste depressief geweest en dit kwam pas na een jaar naar buiten, omdat ik een beetje de struisvogel-politiek volgde.
Dus ik vind het al super-goed van jou dat je al hulp hebt gezocht!
Erg jammer dat je vriend het niet goed begrijpt. Wat een van de vorige schrijfsters al zei; misschien helpt het als je alles op papier zet. Ik heb dat destijds ook gedaan. Niet zozeer omdat mijn vriend het niet wilde snappen, maar meer omdat hij niet goed wist hoe hij hier mee om moest gaan. En aangezien ik geen prater ben, liepen we ook totaal vast.
Ik ben door de huisarts doorverwezen naar een psychloog en heb ong. een jaar therapie gehad, gecombineerd met anti-depressiva. De medicijnen heb ik wel langer geslikt, totdat ik weer zwanger wilde worden.
Ik hoop echt voor je dat je wat meer begrip van je vriend krijgt, want juist hem heb je nu zo hard nodig..
Sterkte
Sil
 
Hoi meid,
praat hier maar lekker van je af hoor, dat kan enorm opluchten. Ik zou ook je vriend meenemen naar de huisarts en een brief schrijven is een goed idee.
Goed dat je nu weet wat het is, want dan kan je er ook aan gaan werken.
Naast hulp van je vriend, zou ik ook kijken wie  je nog meer als steunbronnen zou kunnen inzetten bijvoorbeeld buren, familie, vrienden, kennissen, oppas, KDV.
Zodat je zelf meer steun en ontlasting krijgt.
Heel veel succes.
Groetjes Veerle
 
Ik sluit me bij alle voorgaande dames aan. Goed dat je hulp hebt gezocht en inderdaad schaam je er niet voor, het is iets wat gewoon gebeurt, zonder dat je hier controle op kan uitoefenen. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte toewensen en gebruik dit forum om je gevoelens te uiten, wellicht helpt dat een beetje.
Nogmaals veel sterkte, Petra
 
Hallo Wendy,

Als eerste, je hoeft je echt niet te verontschuldigen voor je (in jou woorden) " klaagzang" . Ook hier is dit forum voor en er zijn genoeg vrouwen met jou die hetzelfde hebben.

Ikzelf heb de eerste 3 weken alleen maar gehuild, bijna niets gegeten en mijzelf onzeker gevoeld, doordat ik erover praatte met anderen en ik hulptroepen in kon schakelen ben ik er al snel bovenop gekomen. Ik had echter wel het geluk dat mijn partner er wel voor 100% voor mij was en mij wel begreep (het grootste gedeelte dan) want echt begrijpen kunnen mannen dat denk ik toch niet helemaal.
Bij mij was het vooral een hormonale kwestie denk ik, dit icm met borstvoeding die niet lekker liep en weinig slaap heeft mij ook licht depressief gemaakt in de eerste weken, ik vroeg me ten zeerste af wat mensen in godsnaam met die roze wolk bedoelde....
Gelukkig is het bij mij geen echte depressie geworden en geniet ik nu met volle teugen, maar ik kan je wel zeggen dat ik wel denk dat als ik geen hulp had gehad en zelf mijn mond niet had opengetrokken het misschien op dit moment heel anders uit zou zien.

Mijn advies, schrijf het allemaal lekker van je af (en laat je partner het eventueel zoals eerder genoemd lezen).
Schakel inderdaad de hulptroepen in, en voel je daar VOORAL niet schuldig over.

Mijn motto:
" Een gelukkige mama is een goede mama"

HEEL VEEL SUCCES EN STERKTE!!!

Liefs,
Nymue
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan