Postnatale depressie?!

Goed dat je hulp hebt gezocht, de eerste stap weer omhoog!
Je komt er heus bovenop, en dan kan je ook gaan genieten!!
Ik heb een angststoornis dus weet wel een beetje waarover ik praat, het komt echt weer goed!!
Succes Gr Irene
 
Wat fijn om de reacties te lezen!
Het feit dat de huisarts heeft vastgesteld dat ik echt wat mankeer en niet gewoon gek aan het worden ben, geeft me eigenlijk al weer energie. ben vastberaden om hier uit te komen.....
Gister besproken met mijn man. Heb hem ook een brochure laten lezen en nu is hij bang dat ik me wat laat aanpraten of inbeeld. Zucht......mannen
Een groot deel van het probleem ligt waarschijnlijk al in het feit dat wij allebei niet echt praters zijn en dus beiden vanalles hebben opgekropt de laatste maanden. Hij herkende dus bijna geen symptomen uit het lijstje, omdat ik dat eigenlijk nooit heb verteld. En ik maar hopen dat hij het wel zou zien dat het helemaal niet goed met me ging/gaat!
Ga nu tijd voor mijzelf afdwingen. De paarden hebben ook aandacht nodig en mijn man kan ook wel meer voor Quinn zorgen. Hopelijk ben ik ook echt zo standvast als ik nu klink .
De brief is een heel goed idee, daar ga ik wat mee doen. Samen met mijn man naar de huisarts ligt een stuk moeilijker.
heb wel intussen mijn moeder en schoonmoeder ingelicht en dat lucht al op. Nu mijn man nog vertellen dat zij het weten, zal hij niet echt leuk vinden denk ik. Maar op dit moment moet ik toch wat meer aan mijzelf denken en niet alles maar slikken...

Zo......weer even mijn hart gelucht!!

groetjes Wendy
 
Hoi Wendy,

Vervelend dat je je zo rot voelt! Om te beginnen vind ik het heel goed dat je tegen anderen vertelt dat je niet lekker in je vel zit. Dat is  moeilijk, maar wel  de eerste stap in de goede richting. Je stelt jezelf heel kwetsbaar op door aan jezelf en aan anderen toe te geven dat het niet zo goed gaat, maar daardoor krijg je ook de mogelijkheid om geholpen te worden. Probeer erachter te komen wat jou zou helpen om weer wat beter in je vel te zitten. En is dat even kiezen voor jezelf, dan doe dat lekker!

Jammer dat je man jouw gevoelens niet helemaal serieus neemt. Het zou al een hele steun zijn als hij op zijn minst begrip zou opbrengen. Van de andere kant, hoe lullig het ook klinkt: ik denk dat het heel moeilijk is om als man te begrijpen wat een zwangerschap, een bevalling en het mama-zijn inhoudt. Er komen zoveel nieuwe gevoelens bij kijken en daarnaast draait het leven gewoon door. Je wílt laten zien dat je het allemaal geweldig vindt, omdat het 'zo hoort', maar ook negatieve gevoelens horen erbij (bij de een wat meer dan bij de ander). Het heeft niks te maken met je kwaliteiten als moeder, je bent vast een geweldige moeder! Dus schaam je er vooral niet voor en zorg goed voor jezelf!!!

Sterkte ermee!

Groetjes,
Dionne
 
Hey Wendy,
 
Jeetje wat erg voor je zeg, juist nu je zo zou moeten genieten van je kindje en het moederschap!!!
Vindt het heel knap van je dat je met je man hebt gesproken ook al vindt hij dat je het niet hebt!!!
En hoop dat hij toch mee gaat naar de H.A. want ook dan zouden zijn ogen beter open moeten gaan!!!
Erg belangrijk dat jullie nu wat meer met elkaar gaan delen in deze situatie want als jullie alles opkroppen das natuurlijk niet goed voor allebei niet!!!
Wil jullie heel veel sterkte wensen en je klaagt echt niet mag je misschien nu klagen!!!
Succes hé meid!!!!
 
Liefs Sandy
 
Hoi Wendy,

Heel erg vervelend voor je!! Hopelijk dat je man/vriend toch wat begrip kan opbrengen en dat jullie misschien toch iets meer over al die gevoelens en klachten kunnen praten. Want praten helpt...
Ik zit me de laatste dagen af te vragen of ik misschien niet hetzelfde heb, al is het nu 4 maanden na de bevalling... Ik probeer deze week naar de HA te gaan.

Hou je taai en heel veel beterschap!

Groetjes, Karin
Mama van Christian (16 weken)
 
Hoi Karin,

Quinn is ondertussen ook al weer 4 maanden hoor, dat zegt niets!

Bij twijfel echt even gaan, het lucht altijd op! bedankt voor je steun en jij ook succes ermee.....

Wendy
 
Terug
Bovenaan