Hoi Inge,
Wat goed van je dat je er zo open over bent dat je een postnatale depressie hebt. Vind ik heel knap van je.
Ikzelf heb dat gelukkig niet maar ook ik heb wel eens mijn mindere dagen hoor.
Voor mijn zwangerschap van Sven heb ik een miskraam gehad. Meteen daarna was het weer raak. Wat was ik onzeker toen, zou het nu wel goed gaan??? Mijn zwangerschap is erg turbulent geweest. In het begin heb ik heel heftige bloedingen gehad waardoor we elke keer weer dachten dat het mis was; daarna heb ik ongeveer 12 weken met een blaasontsteking rondgelopen. Al met al vond ik het soms lastig om ervan te genieten en was ik boos op alles en iedereen die maar pretendeerde dat zwanger zijn zo geweldig moet zijn. Ik heb al gemerkt: het is niet mijn ding, hoe bijzonder het ook is.
Toen Sven geboren was, was ik superblij dat ik van al die zorgen over de zwangerschap af was. Nu moest het anders gaan want nu had ik mijn mannetje in mijn handen en was het voor mij tastbaar. Nu moest die roze wolk toch wel komen....Helaas, na 3 dagen belandde Sven in het ziekenhuis. Wederom een hoop zorgen omdat ze in het begin niet wisten wat er met hem aan de hand was. Hij at niet en kon zijn temperatuur niet vasthouden. Ikzelf ben draagster van de Streptokokken B bacterie en als ik Sven daarmee geïnfecteerd zou hebben, zou hij daar erg ziek van kunnen worden. Daar waren we dus bang voor. Gelukkig was dat niet het geval en achteraf bleek hij een buikgriepvirus te hebben.
Onze eerste weken met ons hummeltje waren dus erg turbulent want toen hij eenmaal weer thuis was (na een week) waren wij nog niet van de zorgen af. Wij moesten er nu voor zorgen dat hij goed bleef drinken en dat ging niet altijd even makkelijk.
Uiteindelijk heb ik nu een supervrolijk ventje van alweer 17,5 weken oud. Hij groeit goed en komt goed aan. Hij lacht en kirt en vermaakt zich prima in de box. Alleen het slapengaan is nog regelmatig een eindeloze bedoeling waar ik nog wel eens moe van wordt. Maar ach, ik heb niet te klagen. En toch, die roze wolk ben ik nooit tegengekomen. Ik ben nu ook maar opgehouden hem te zoeken.....
Toch wordt ik nog steeds boos op de maatschappij die alleen maar doet alsof kinderen helemaal geweldig zijn en dat iedereen er maar ontzettend blij mee moet zijn. Tuurlijk ben ik ontzettend blij met Sven en ik zou hem echt niet meer kunnen missen maar ik vind het moederschap niet altijd rozengeur en maneschijn. Als Sven 's nachts om 4 uur wakker wordt en alleen maar huilt (en dus niets goed is), dan kan ik hem wel achter het behang plakken hoor. En dan denk ik ook wel eens: is dit het nou? Ook bij ons gaat het met ups en downs en ja, ook tussen mijn man en mij gaat het niet altijd even vlekkenloos. Want zo'n kleintje legt ook een druk op je relatie kan ik je zeggen. Je leert elkaar van een heel andere kant kennen en je moet elkaar in veel dingen weer vinden.
Al met al kan ik wel zeggen dat ons leven verrijkt is met ons zoontje erbij. Maar ik kom er gewoon voor uit het niet altijd 'alleen maar fantastisch' is. Ik denk ook dat het belangrijk is dat je dat van jezelf accepteert. Als die acceptatie er is, kun je denk ik beter met je gevoelens omgaan. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat je het niet altijd geweldig vindt. Enne, alle ouders zijn onzeker hoor als het om hun kindjes gaat. Nog elke dag vraag ik me af of wat ik doe wel goed is voor Sven. Ik ben ook gestopt met de lat zo hoog te leggen. Als je alle boeken en tijdschriften moet geloven, moet je al zoveel met je kleintje doen. En elke controle bij het cb wordt ik weer onzeker omdat er dan weer streng gekeken wordt of Sven wel meegaat met het gemiddelde. Ik werd er een beetje tureluurs van. Nu gebruik ik hem als leidraad. Zo lang hij vrolijk is, groeit en aankomt, doe ik het vast zo slecht nog niet!
Heel veel succes en ondanks de dalen waar je doorheen gaat, geniet ook van je meisje want ze worden zo snel groot!
Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
