postnatale depressie

Vanavond heb ik een berichtje op het forum gezet en ik werd getipt dat dit bericht er al stond, gek hoe je blij kan zijn dat een ander zich net zo (rot) voelt als jij, blij dat ik niet de enige ben!
Ik vind het alleen zo zwaar klinken een postnatale depressie...
Ik weet ook niet of dat bij mij het geval is al klinken de verschijnselen me wel erg bekend in de oren.
Ook ik ben via icsi zwanger geraakt en heb heel erg het gevoel dat ik blij MOET zijn maar het lukt me af en toe gewoon echt niet... de onzekerheid wordt ik niet goed van!
Vanavond mijn hart kunnen luchten bij mn man dat is wel fijn maar durf het gewoon niet tegen anderen te zeggen dat ik me zo voel...

Wat doen jullie er aan? Medicijnen of hulp gezocht of gewoon afwachten tot het beter gaat?

Groetjes Caatje.
 
Lieve medemama's,

Wat is het moeilijk... De ene dag vrolijk, de volgende dag niet te genieten en zo verdriteig terwijl de kleine dame gewoon hartstikke lief en blij is.. Het voelt zo raar en onwerkelijk. Tijdens de periode dat wij probeerden een kindje te krijgen (al met al bijna 6 jaar geduurd) heb ik altijd tegen mijn man gezegd : "Als ik mama ben, ben ik pas echt gelukkig.." Helaas wordt die zin nu tegen me gebruikt. Mijn man neemt het me namelijk kwalijk dat ik hem dat heb beloofd en dat er nu niets van waar is. Hij zegt te brijpen dat ik er niets aan kan doen en dat ik het zelf oh zo graag anders wil, maar ja.. schakel je gevoel maar uit. Ik ben er heel verdrietig om. Hij vindt dat ik hem nu het 'genieten' afneem. Zucht, dit is heel moeilijk, want we willen er samen wel uitkomen, maar hij doet me er zo'n pijn mee. Ik heb hulp gezocht bij CB, huisarts en via een maatschappelijk werkster en nu bij een psychotherapeute. Ik vecht voor ons geluk, maar ja.. een postnatale depressie is een ziekte, niet een slecht humeur. Ik wil proberen niet aan de medicijnen te hoeven, want de psychotherapeute heeft me verteld dat je antidepressiva tovch een jaar moet blijven slikken en tja... als wij ooit een 2e kindje willen (ook dit is een discussie aan het worden ussen mijn man en mij, want die ziet de bui dan la hangen..) dan wil ik gewoon niet medicijnen slikken. Helaas heb ik ook niet echt vrienden op wie ik terug kan vallen en dat is erg moeilijk. Vanuit het Cb is me geadviseerd om even niet alleen met ons meisje te zijn, maar toch breng ik hele dagen met haar door. Ik vind het heel moeilijk... Maak me veel zorgen en pieker veel en als dan de relatie met je man er ook onder lijdt... Ik hoop dat jullie je wel wat beter voelen?? (dit is dus weer een typische DIPdag)

Liefs
 
mamaingeborg, ik vind het wel goed dat je je hier kunt uiten....daar is dit forum ten slotte voor. Ik zelf heb geen depressie, maar ik begrijp niet dat alle blaadjes het over de grote roze wolk hebben, want dat is het gewoon niet altijd. Begrijp me goed. Ik vind het geweldig om mama te zijn, maar het brengt ook veel verantwoording met zich mee.
Van mij zouden ze wel meer aandacht aan dit onderwerp mogen besteden, want het komt best vaak voor.
Ik hoop voor je dat er betere tijden komen (vaak wel als de kleine iets meer kan schijnt)
Het is wel moeilijk ook voor je man.  Je hebt een belofte gedaan en  belofte maakt schuld.....echter niemand kan van te voren weten hoe  je je voelt. Dat zal  je man moeten accepteren. Teamwork is het belangrijkste wat er is als ouders naar mijn idee. Ik  hoop dat jullie elkaar beter gaan begrijpen, dan zal de rest ook beter gaan.
Klets voorlopig  lekker van je af hier.  

Liefs Lynn
 
Hoi mamaingeborg,

Wat vervelend dat je man je niet zo goed begrijpt. Ik heb gelukkig een man die echt alles doet om er voor te zorgen dat ik beter wordt. In het weekend doet hij bijna alles. Hij helpt veel in het huishouden en laat me vaak vroeg naar bed gaan en geeft dan onze dochter de laatste fles. Dit helpt enorm.

Is er niemand in je omgeving die af en toe een uurtje op kan passen zodat jij iets leuks kan doen? Bij mij gelukkig wel. Waar woon je ongeveer. Misschien kunnen we ook op een andere manier contact hebben. Het forum doet vaak zo moeilijk dat reageren op een berichtje bijna onmogelijk is.

Groetjes
Inge
 
Hallo Mama's,

Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte in deze rottige periode! Ik hoop dat jullie een luisterend oor vinden bij mensen waar je op kunt bouwen, want als je het gevoel hebt dat je er niet alleen voor staat, dan scheelt dat al de helft! Gedeelde smart is halve smart!

Ik hoop dat jullie er uit komen en dat jullie dan ook lekker kunnen genieten van jullie kleine dametjes en knulletjes en van het moederzijn!

Een ding wil ik nog wel even kwijt. Onderschat een postnatale depressie niet en trek aan de bel als je niet meer kunt!! Dan bespaar je jezelf en anderen een hoop verdriet!

Veel liefs, ik denk aan jullie, mama van Benthe
 
Hoi meiden,

Hoe gaat het nu met jullie is er al wat verbetering of nog niet. Hier gaat het steeds beter. Maar ik moet ook zeggen dat ik een geweldige man en dochter heb. Ook van mijn ouders en zusjes krijg ik heel veel steun.

Ik hoop gauw weer iets te lezen.

Groetjes
Inge
 
Hoi inge (en de rest natuurlijk),

Fijn om te lezen dat het steeds een stukje beter gaat!
Ik denk niet dat ik een postnatale depressie heb al voel ik me af en toe net als jij, ik heb nog eens nagedacht en denk dat het door de pil komt.
Voordat ik zwanger wilde worden had ik ook deze pil en kon ik ook best wel humeurig zijn en negatief, toen ik stopte ging het stukken beter en in mijn zwangerschap was het helemaal geweldig!
7 weken na mijn zwangerschap ben ik weer begonnen met de pil en ik ga nu weer stoppen om te kijken of ik me er beter van ga voelen, misschien is het een combinatie van alles dat  mijn emoties nu zo heftig zijn.

Misschien is er voor mij dus een hele simpele oplossing, ik hoop het maar want er is niets aan om je zo rot te voelen in zo'n mooie tijd.

Veel sterkte ook aan de rest van de mama's!


 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan