<p>Goedenavond moeders,</p><p> </p><p>ik vroeg me af wie hier te maken heeft gehad met een post partum depressie en hoe zijn jullie ermee opgegaan?. Binnen nu en een maand krijg ik mijn eerste afspraak met de psycholoog. </p><p>Graag hoor ik wat van jullie, </p><p> </p><p>liefs, </p><p> </p>
Postpartum depressie
- Onderwerp starter MommyofT
- Startdatum
Hoi,
ik heb er zelf niet mee te maken gehad. Maar ik heb het toen ik 11 was wel gezien bij mijn moeder, naar mijn kleine broertje toe. Toen kon ik nog niet weten waarom ze hem negeerde als hij huilde om aandacht, of waarom ik snachts de flesjes maar ging maken en geven. Ik dacht dat ze gewoon moe was. Dit heeft best lang aangehouden en dat kwam omdat het toedertijd nog helemaal niet besproken werd. Ze heeft dus ook nooit hulp ervoor gehad en voelde zich laterna schuldig waardoor ze overbeschermend werd vanaf de peutertijd tot zijn 16de was het loslaten en vrij laten ontwikkelen moeilijk voor haar. Het beste kun je het aangeven aan zoveel mogelijk mensen om je heen, en ook dat je er dus al hulp voor hebt gezocht. Ook jezelf niet voor de gek houden en denken dat het al beter gaat, het is een stap voor stap project en je moet het met de dag aanpakken. Dus nooit een doel stellen alsof je een time limit hebt waarin je ‘beter’ moet zijn. Zie het maar als een vermoeidheid, waardoor je verschillende symptomen hebt en dat die niet meteen verdwijnen als je niet meer moe bent is normaal. Gun jezelf tijd. En geen schuldgevoel: je kindje gaat het zich niet herinneren hoor. Het is een moeilijke periode maar je komt eruit!
Ik denk dat zowieso iedereen wel prikkelbaar en soms boos is in de eerste maanden. Niemand kan tegen slaapgebrek en ineens zo’n drastische verandering van je relaxte en spontane leventje. Ik persoonlijk merk dit ook nog steeds. Hoe lastig het ook is om toe te geven: dit uit je soms onbewust naar je kind...als je dat voelt opkomen kun je het beste direct even iemand bellen of vragen om hulp. Jezelf inlezen in de topics kan ook in die situaties weer helpen tot je andere tools krijgt aangereikt door de proffesionals. Probeer goed te eten/een vast ritme in de dag/niet te veel willen op de ‘goede’ dagen/ altijd je gevoelens omarmen, welke dit ook zijn. Door het te erkennen ben je al heel goed op weg! ??
ik heb er zelf niet mee te maken gehad. Maar ik heb het toen ik 11 was wel gezien bij mijn moeder, naar mijn kleine broertje toe. Toen kon ik nog niet weten waarom ze hem negeerde als hij huilde om aandacht, of waarom ik snachts de flesjes maar ging maken en geven. Ik dacht dat ze gewoon moe was. Dit heeft best lang aangehouden en dat kwam omdat het toedertijd nog helemaal niet besproken werd. Ze heeft dus ook nooit hulp ervoor gehad en voelde zich laterna schuldig waardoor ze overbeschermend werd vanaf de peutertijd tot zijn 16de was het loslaten en vrij laten ontwikkelen moeilijk voor haar. Het beste kun je het aangeven aan zoveel mogelijk mensen om je heen, en ook dat je er dus al hulp voor hebt gezocht. Ook jezelf niet voor de gek houden en denken dat het al beter gaat, het is een stap voor stap project en je moet het met de dag aanpakken. Dus nooit een doel stellen alsof je een time limit hebt waarin je ‘beter’ moet zijn. Zie het maar als een vermoeidheid, waardoor je verschillende symptomen hebt en dat die niet meteen verdwijnen als je niet meer moe bent is normaal. Gun jezelf tijd. En geen schuldgevoel: je kindje gaat het zich niet herinneren hoor. Het is een moeilijke periode maar je komt eruit!
Ik denk dat zowieso iedereen wel prikkelbaar en soms boos is in de eerste maanden. Niemand kan tegen slaapgebrek en ineens zo’n drastische verandering van je relaxte en spontane leventje. Ik persoonlijk merk dit ook nog steeds. Hoe lastig het ook is om toe te geven: dit uit je soms onbewust naar je kind...als je dat voelt opkomen kun je het beste direct even iemand bellen of vragen om hulp. Jezelf inlezen in de topics kan ook in die situaties weer helpen tot je andere tools krijgt aangereikt door de proffesionals. Probeer goed te eten/een vast ritme in de dag/niet te veel willen op de ‘goede’ dagen/ altijd je gevoelens omarmen, welke dit ook zijn. Door het te erkennen ben je al heel goed op weg! ??
Ik weet niet of ik er echt mee te maken heb gehad. Of dat ik gewoon extreem moe was. Maar ik heb mij in de eerste periode totaal niet goed gevoeld. Erg opgejaagd , zenuwen door mijn hele lijf , veel huilen , als mijn man ging werken weer huilen en zo ging dat denk ik een week of 6 door en daarna nam het langzaam af. Had mij we gemeld bij de dokter dat ik mij niet goed voelde dat deed ik al 1,5 week na de geboorte ze vonden dat iets wat snel omdat ze vonden dat ik te veel verwachten maar ze namen mij zeer zeker serieus dus kreeg ook hulp van de praktijk coach. En daar ben ik 3x geweest voor de rest niet te veel plannen dat je het gevoel hebt dat je zoveel moet werkt ook niet mee. Veel naar buiten was en is voor mij erg fijn.
En soms denk ik nog wel eens poehhhh wanneer word ik weer de oude Chantal maar denk gewoon dat het bij sommige even nodig hebt. En ja het wennen aan het nieuwe leven heeft ook veel tijd nodig!
Let goed op jezelf !!!!!
En probeer echt te genieten van sommige momenten want ik vind het zo jammer dat er zoveel langs mij heen is gegaan.
Hoe oud is jou baby’tje nu ?
En soms denk ik nog wel eens poehhhh wanneer word ik weer de oude Chantal maar denk gewoon dat het bij sommige even nodig hebt. En ja het wennen aan het nieuwe leven heeft ook veel tijd nodig!
Let goed op jezelf !!!!!
En probeer echt te genieten van sommige momenten want ik vind het zo jammer dat er zoveel langs mij heen is gegaan.
Hoe oud is jou baby’tje nu ?
@poepiemonstermama Dankjewel echt aardig dat je het met me deeld. Ik herken me in het schuldgevoel wel alleen ik doe wel alles voor hem, kan hem niet negeren. Soms ben ik wel echt zo kapot dat ik gewoon even rust wil. Ik slaap ook al echt een tijd niet goed. Ik heb het al gemeld bij de HA en die is er positief over, omdat ik sinds een korte tijd dit pas voel. Nu gun ik mezelf ook echt de tijd, hoelang duurde het bij jou moeder ongeveer? @Chantal Dankje voor je bericht, mijn zoontje is nu 6 maanden!
Dankjewel voor jullie tips!
Liefs,
Dankjewel voor jullie tips!
Liefs,
Dit is heel normaal er wordt alleen veel te weinig over gesproken alsof het een taboe is...
Ik plaatste een paar weken geleden een soortgelijke vraag. Ik ben bij de huisarts geweest en heb nu gesprekken bij een soort psycholoog. Hij zei dat het heel normale gevoelens zijn en dat het echt geen schande is om hulp te krijgen om bepaalde gevoelens een plekje te geven. Ik pak het met beide handen aan, vind het heel fijn! Maar die man is ook echt heel vriendelijk en heeft veel samengewerkt met gynaecologen en in een werkgroep met psychologen die onderzoeken deed naar postpartum blues, - depressie en -psychose. Een blues is vaak minder dan een depressie en wordt vaak niet herkent door huisartsen omdat ze omschreven staan tot ongeveer een maand na de bevalling.
Goed dat je hulp hebt gezocht en het zal je verbazen dat als je het aan de koffietafel op je werk verteld heel veel deze gevoelens hebben gehad (mits je alleen mannelijke collega’s hebt ;-) )
Ik plaatste een paar weken geleden een soortgelijke vraag. Ik ben bij de huisarts geweest en heb nu gesprekken bij een soort psycholoog. Hij zei dat het heel normale gevoelens zijn en dat het echt geen schande is om hulp te krijgen om bepaalde gevoelens een plekje te geven. Ik pak het met beide handen aan, vind het heel fijn! Maar die man is ook echt heel vriendelijk en heeft veel samengewerkt met gynaecologen en in een werkgroep met psychologen die onderzoeken deed naar postpartum blues, - depressie en -psychose. Een blues is vaak minder dan een depressie en wordt vaak niet herkent door huisartsen omdat ze omschreven staan tot ongeveer een maand na de bevalling.
Goed dat je hulp hebt gezocht en het zal je verbazen dat als je het aan de koffietafel op je werk verteld heel veel deze gevoelens hebben gehad (mits je alleen mannelijke collega’s hebt ;-) )
Ook bij mij kwamen deze gevoelens pas later (zoon is nu ruim 6 maand) en ik werd me toch een potje onzeker van alles... echt van alles!! Deed en doe ook alles voor mijn zoon en ben graag met hem, maar ben ook af en toe mijn eigen ik kwijt en daar word ik dan erg verdrietig van.
Die man zegt dat hij het van mij heel erg op een postpartum blues vindt lijken en absoluut geen depressie terwijl ik dan zelf heel erg dacht.
Die man zegt dat hij het van mij heel erg op een postpartum blues vindt lijken en absoluut geen depressie terwijl ik dan zelf heel erg dacht.
Echt specifiek een einddatum zal er niet zijn geweest. Maar ik geloof dat mijn broertje net begon te lopen toen ik bij mijn moeder meer energie terug zag komen. Hopelijk duurt het bij jou niet zo lang natuurlijk. Maar alles heeft zijn tijd nodig. Wij kiezen zelf voor deze verantwoordelijkheid, maar wat het echt PRECIES inhoud weet je niet zonder al eerdere ervaring...dus dat je even fysiek en mentaal van slag bent is logisch. Je leven veranderd ineens, ookal heb ik mij 9 maanden netjes op ALLES voorbereid (denk je). Iedere nieuwe mama en papa zal je zeggen: ehm, is anders dan ik ik gedachten had. Ja, je krijgt een eigen hummeltje en je bent direct totaal verliefd, bezorgd en zet jezelf zowat op pauze. Maar, je bent ook plotsklaps: bang/onzeker en jezelf dus even kwijt. Hoevaak ik snachts wakker schrik en de baby ga checken, ongelofelijk. En hoeveel ik heb gejankt (is ook wel aan de hormonen te wijten) om niks, of als ik eigenlijk spontaan zin kreeg om savonds naar de bios te gaan met de vriend maar dit natuurlijk niet meer zomaar kan zoals ik gewend was. Ach, je moet jezelf ook wel de tijd gunnen om te wennen, en elk trimester is er weer veel nieuws om aan te wennen dus he. Bij mijn moeder waren het ook wel verwachtingen van haar partner die hij helemaal niet voldeed. Heeft geloof ik nooit 1 luier verschoond zover ik weet, laat staan hulp met de huishouding enz. (Mijn stiefvader dus) maar goed: VRAAG DUS HULP waar dit nodig voelt en schaam je aub NOOIT! Je wilt het allerbeste voor je kleintje en dit kun je niet geven als je doodmoe, gefrustreerd en niet alert bent. Zodra je soms even een ‘me-time’ gaat inzetten laad je daarin op en en kun je weer liefde tonen. Hopelijk zet je partner zich daar ook goed in voor ???
Ik ben gister bij de psycholoog geweest en zei vertelde me dat ik een postnatale depressie heb, die gelukkig al op zijn retour is.
Na mijn bevalling voelde ik me helemaal niet gelukkig. Roze wolk? Nee zeg maar eerder een zwarte donderwolk. Ik had geen gevoel voor mijn kleine. Na het voeden(toen nog borstvoeding) wilde ik hem het liefst kwijt. Ik was ontzettend jaloers op iedereen die zoveel liefde voelde voor hem. Daarnaast had ik ontzettend veel moeite met het herstel van de keizersnede. Ik wilde niet "hulpbehoefend" zijn. Deze gevoelens zijn er nog steeds, maar in mindere mate. Ik beoordeel mezelf zo erg. Ik voel me soms zo ongelukkig of zo vlak. Ik voel nu wel liefde voor mijn kleine, maar heb ook soms momenten dat ik dit niet heb. Hij is nu inmiddels 11 weken.
Na het gesprek gister ben ik zo ziek geweest. Overgeven, hoofdpijn. Zoveel spanning kwam eruit. Vandaag kijk ik erop terug en ben ik heel blij dat iemand zo snel zo diep is gegaan. Dit is nu even een diepe dal, maar daar kom ik vast en zeker sterker uit. Ik heb mindfulness oefeningen gekregen die ik elke dag moet doen. Over twee weken terug.
Super goed dat je ook hulp bent gaan zoeken. Dat is de eerste GROTE stap
Na mijn bevalling voelde ik me helemaal niet gelukkig. Roze wolk? Nee zeg maar eerder een zwarte donderwolk. Ik had geen gevoel voor mijn kleine. Na het voeden(toen nog borstvoeding) wilde ik hem het liefst kwijt. Ik was ontzettend jaloers op iedereen die zoveel liefde voelde voor hem. Daarnaast had ik ontzettend veel moeite met het herstel van de keizersnede. Ik wilde niet "hulpbehoefend" zijn. Deze gevoelens zijn er nog steeds, maar in mindere mate. Ik beoordeel mezelf zo erg. Ik voel me soms zo ongelukkig of zo vlak. Ik voel nu wel liefde voor mijn kleine, maar heb ook soms momenten dat ik dit niet heb. Hij is nu inmiddels 11 weken.
Na het gesprek gister ben ik zo ziek geweest. Overgeven, hoofdpijn. Zoveel spanning kwam eruit. Vandaag kijk ik erop terug en ben ik heel blij dat iemand zo snel zo diep is gegaan. Dit is nu even een diepe dal, maar daar kom ik vast en zeker sterker uit. Ik heb mindfulness oefeningen gekregen die ik elke dag moet doen. Over twee weken terug.
Super goed dat je ook hulp bent gaan zoeken. Dat is de eerste GROTE stap