Hoi allemaal,
Iedereen weet dat je na de bevalling kans hebt om een post-natale depressie te krijgen. Er is echter weining bekend over een pre-natale depressie. Ik kan mij dan ook bijna niet voorstellen dat ik de eenigste ben die er last van heeft. Ik vraag daarom dan ook de aandacht van lotgenoten die het zelfde doormaken als ik.
Toen we achter kwamen dat we in verwachting waren, zaten we echt op die alombekende roze wolk. Heerlijk was het, een geheimpje die je deelt, niemand die ook maar een vermoeden had. Toen we eenmaal het grote woord er uit hadden werden we overspoeld met lieve reacties en cadeautjes. Alles liep voorspoedig, ik had weinig kwaaltjes behalve mijn hormonen.
Vannaf maand vier waren mijn hormonen niet meer te houden. In het begin denk je nog dat het er bij hoort, maar als je elke dag zo doormaakt heb je al snel het idee dat je gek word. Alles en iedereen irriteerde mij.
Ik vermeed sociale contacten, belde geen vriendinnen meer, nam mijn telefoon niet meer op. Mensen die bij de deurstonden stuurde ik zonder pardon weer rechtsomkeerd. Ik moest mij letterlijk naar mijn werk slepen en eenmaal daaraangekomen had ik de grootste moeite om maar vriendelijk te zijn tegen al mijn collega's.
Ik zit al die tijd niet lekker in mijn vel, ik vind zwanger zijn afschuwelijk en heb vaak geroepen dat ik het kindje niet wil.(wat absoluut niet zo is) Uiteindelijk voel ik mij dan zo schuldig dat ik niet meer kan stoppen met huilen. Ook was ik bang dat ik vanalles onder de leden had. Hoge bloeddruk, suiker dat soort dingen, terwijl het kindje het gewoon heel goed deed. Ik was mezelf gek aan het maken en daar kreeg ik hoofdpijnen van en heel veel harde buiken.
Wat ik als meest irritant ervaarde was dat ik het idee had dat niemand mij begreep. Mijn vrienden dachten dat ik te veel aan mijn hoofd had en daarom niet meer belde, maar het ergste was nog wel mijn moeder en schoonmoeder. Het kon gewoon niet tot ze doordringen als ik aangaf dat ik liever alleen wilde zijn. Jammer genoeg zijn ze beide eigenwijs en doen ze toch waar ze zin in hebben. Wanneer ik dan helemaal flip vinden ze dat ik heus wel normaal kan doen. Maar dan respecteren ze niet dat ik liever geen mensen wil zien. Ze willen mijn dan helpen met hun goede bedoelingen, maar ze accepteren dan niet dat ik daar totaal geen behoefte aan heb. Zij geloven nog steeds dat zwanger zijn de mooiste tijd van je leven is.
De eenigste die ik kan verdragen is mijn man. Hij is heel begripvol en geeft mij alle troost die ik nodig heb. Nu het geconstateerd is krijg iets meer begrip van mijn omgeving. Met homeopathie is het iets dragelijker geworden. Ik heb zo goede dagen en slechte dagen. Nog steeds heb ik geen zin in mensen in mijn omgeving maar de huilbuien zijn iets minder.
Gelukkig is het niet gezegd dat je na een pre-natale depressie ook een post-natale depressie krijgt. Dus ik ga er dan ook vanuit dat het na de bevalling allemaal beter gaat. Het voelt goed om mijn verhaal hier te doen en ik hoop dat er meiden zijn die ongeveer het zelfde voelen als ik.
Groetjes Evy
Iedereen weet dat je na de bevalling kans hebt om een post-natale depressie te krijgen. Er is echter weining bekend over een pre-natale depressie. Ik kan mij dan ook bijna niet voorstellen dat ik de eenigste ben die er last van heeft. Ik vraag daarom dan ook de aandacht van lotgenoten die het zelfde doormaken als ik.
Toen we achter kwamen dat we in verwachting waren, zaten we echt op die alombekende roze wolk. Heerlijk was het, een geheimpje die je deelt, niemand die ook maar een vermoeden had. Toen we eenmaal het grote woord er uit hadden werden we overspoeld met lieve reacties en cadeautjes. Alles liep voorspoedig, ik had weinig kwaaltjes behalve mijn hormonen.
Vannaf maand vier waren mijn hormonen niet meer te houden. In het begin denk je nog dat het er bij hoort, maar als je elke dag zo doormaakt heb je al snel het idee dat je gek word. Alles en iedereen irriteerde mij.
Ik vermeed sociale contacten, belde geen vriendinnen meer, nam mijn telefoon niet meer op. Mensen die bij de deurstonden stuurde ik zonder pardon weer rechtsomkeerd. Ik moest mij letterlijk naar mijn werk slepen en eenmaal daaraangekomen had ik de grootste moeite om maar vriendelijk te zijn tegen al mijn collega's.
Ik zit al die tijd niet lekker in mijn vel, ik vind zwanger zijn afschuwelijk en heb vaak geroepen dat ik het kindje niet wil.(wat absoluut niet zo is) Uiteindelijk voel ik mij dan zo schuldig dat ik niet meer kan stoppen met huilen. Ook was ik bang dat ik vanalles onder de leden had. Hoge bloeddruk, suiker dat soort dingen, terwijl het kindje het gewoon heel goed deed. Ik was mezelf gek aan het maken en daar kreeg ik hoofdpijnen van en heel veel harde buiken.
Wat ik als meest irritant ervaarde was dat ik het idee had dat niemand mij begreep. Mijn vrienden dachten dat ik te veel aan mijn hoofd had en daarom niet meer belde, maar het ergste was nog wel mijn moeder en schoonmoeder. Het kon gewoon niet tot ze doordringen als ik aangaf dat ik liever alleen wilde zijn. Jammer genoeg zijn ze beide eigenwijs en doen ze toch waar ze zin in hebben. Wanneer ik dan helemaal flip vinden ze dat ik heus wel normaal kan doen. Maar dan respecteren ze niet dat ik liever geen mensen wil zien. Ze willen mijn dan helpen met hun goede bedoelingen, maar ze accepteren dan niet dat ik daar totaal geen behoefte aan heb. Zij geloven nog steeds dat zwanger zijn de mooiste tijd van je leven is.
De eenigste die ik kan verdragen is mijn man. Hij is heel begripvol en geeft mij alle troost die ik nodig heb. Nu het geconstateerd is krijg iets meer begrip van mijn omgeving. Met homeopathie is het iets dragelijker geworden. Ik heb zo goede dagen en slechte dagen. Nog steeds heb ik geen zin in mensen in mijn omgeving maar de huilbuien zijn iets minder.
Gelukkig is het niet gezegd dat je na een pre-natale depressie ook een post-natale depressie krijgt. Dus ik ga er dan ook vanuit dat het na de bevalling allemaal beter gaat. Het voelt goed om mijn verhaal hier te doen en ik hoop dat er meiden zijn die ongeveer het zelfde voelen als ik.
Groetjes Evy