Prenatale depressie, wie herkent dit?

A

Anoniem

Guest
De reden waarom ik dit vraag is omdat ik mezelf niet herken. Ik heb het er al meerdere malen met mijn vriend over gehad maar ik begin te vermoeden dat ik meer heb dan de standaard misselijkheid en  moeheid.

Het begon allemaal met misselijk zijn. Heel heftig. Het is ons derde kindje en ik heb het nog nooit zo erg gehad. Vrij kort na het misselijk zijn werd ik heel erg moe. Dit is iets wat ik nog nooit tijdens mijn zwangerschappen heb gehad. Ik slaap het liefst 12 a 13 uur op een dag en dan wordt ik wakker en dan zit ik bij mezelf te denken hoe kom ik nu van de slaapkamer het snelst op de bank. Het is een ramp!!

Verdere dingen zijn geen zin om ook maar iets te doen. Ik kan het ook niet het is geen kwestie van niet willen of  lui zijn maar het gewoon niet kunnen. Ik kan het heel erg moeilijk uitleggen, je moet dit gewoon voelen. Verder heb ik wel ergens gelezen dat mensen met een depressie soms echt zitten te huilen maar dat heb ik niet. Ik ben wel positief ik heb zin in dit kindje. Maar ik ben iemand die net een verbouwing van een jaar achter de rug heb en niet alles is af. Ik heb zelf onze garage gemetseld en we hebben ons zwembad zelf helemaal ingegraven. Dat is heel zwaar werk voor een vrouw maar ik heb alles elke dag met heel veel plezier gedaan. Daarom is het voor mij een raadsel waarom ik nu nog geen bordje naar de keuken kan brengen en waarom ik geen zin heb om de kinderen naar hun school te brengen en waarom nou zo kan ik wel uren door gaan.

Ik baal hiervan. Ik ben gestopt met werken heb zelf ontslag in gediend. Vraag me niet waarom ik kon gewoon niet meer. Ik steek het op de zwangerschap van de derde maar normaal zou ik dit nooit gedaan hebben. Ik sta op dit punt helemaal achter de beslissing maar ik herken dit niet omdat ik dit voor mijn zwangerschap nooit zou hebben gedaan.

Wie o wie kent deze verhalen en wie kan mij vertellen of dit wel of niet mogelijk een depressie is. Ik zal zo blij zijn als ik meerdere verhalen kan lezen. Ik durf trouwens ook niet met dit verhaal naar de huisarts want ik krijg het niet over mijn lippen om hier over te praten. Ik voel me heel zwak en ik vind mezelf minderwaardig als ik dat zou doen.

Wie helpt a.u.b.!!! Alvast bedankt.
 
Hoi Nova

Heb je gedacht aan de mogelijkheid van een burn-out?
Als ik jouw symptomen zo hoor, denk ik daar eerder aan.
Het zal dan ook vast niet meehelpen dat je hormonen door
je lijf razen......
Misschien moet je dat eens op internet opzoeken, want ik kan
me voorstellen dat het zo ook niet leuk is....

Heel veel sterkte,
Annet
 

Hoi,

Erg vervelend voor je meid!!
Ik zit zelf te denken aan een burn-out, als ik je verhaal
zo lees. Zoek hier eens wat meer informatie over op,
misschien herken je jezelf daarin.
En ga evt. met je huisarts praten, misschien kan hij/zij
je er meer over vertellen.
Sterkte!

xx Syrah
 
Hallo meiden,

Alvast bedankt voor de reacties. Ik ben nu druk aan het zoeken. Er was wel een burn out test op internet maar die gaf aan dat er in die zin juist helemaal niets aan de hand was. Erg vreemd vond ik dat maar goed. Ik geef niet zomaar op!

Ik hoop natuurlijk op nog meer reacties. Misschien van mensen die het zelfde hebben meegemaakt??

Groetjes Nova
 
Hoi,

In het blad Ouders van nu (ligt net in de winkel. Februari editie)  staat een heel artikel over depressie tijdens de zwangerschap. Misschien heb je daar iets aan.

Groetjes, Kat
 
Hoi Nova,

Wat vervelend dat je jezelf zo voelt. Je zegt dat je er niet mee naar je ha wil omdat je het moeilijk vind erover te praten. Toch denk ik(als ik het zo lees) dat je er juist mee naar je ha moet gaan. Zij kunnen misschien niet de oorzaak of een oplossing bedenken maar kunnen je wel aanhoren en proberen te helpen voor het "erger "wordt. Stel het is een depressie dan moet je daar zo snel mogelijk hulp bij krijgen. Niet alleen voor je eigen gevoel maar ook voor je gezin. Dus bel maandag even en wie weet kom je er met hulp van hun achter wat je hebt en wat je eraan kan doen. Tot die tijd moet je je indenken dat een zw.schap(en zeker als je er al 2 om je heen hebt lopen) heel wat met een vrouwelijk lichaam doet en dan niet alleen qua hormonen. Neem dus de rust die je lichaam aangeeft en probeer je niet teveel zorgen te maken(makkelijker gezegd dan gedaan).

Laat je even weten of je naar de ha bent geweest en hoe je je verder voelt?

Wij denken met je mee!

Groetjes Odette
 
hoi Nova,

Ik zit hier met een postpartum Depressie en ik ben zwanger van de tweede.
Als ik jouw verhaal zo lees zou het best wel eens een prenatale depressie kunnen zijn.
Je hebt een periode van veel stress achter de rug; een hele verbouwing en alles is nog steeds niet helemaal af. Alles is waarschijnlijk iets te snel gegaan. Je bent zo van de verbouwing in de zwangerschap gestapt lijkt het wel. Geen tijd genomen om even bij te komen. Dit zou de grote boosdoener kunnen zijn.
Ik zou je aanraden om wel naar de huisarts te gaan. Je overal druk over maken tijdens de zwangerschap zal ook niet goed zijn voor dit kindje, en je voelt je vast ook geen leuke mama voor de andere twee. De huisarts zal je waarschijnlijk doorsturen en daar zullen ze je verder helpen. alleen al praten helpt al een stuk. en wie weet kun je wel medicatie krijgen voor tijdens de zwangerschap. Het gaat er allemaal om dat jij je prettig voelt, daar doet je kindje het het best op.
Voor de rest kan ik zeggen dat ik je helemaal begrijp, het is ontzettend kut! ik voer ook geen klap meer uit thuis en ik begin weer mezelf weer helemaal af te zonderen, (ik slik momenteel even geen medicijnen meer namelijk en het gaat weer helemaal fout)
Zorg wel dat je er met iemand over praat, dat iemand het weet en zonder jezelf niet af. het is ontzettend eng om er alleen voor te staan, geloof me.
wees niet bang over hoe mensen reageren, als ze het niet begrijpen jammer dan, er zitten er genoeg tussen die er wel voor je zijn.
En het zal je verbazen hoeveel mensen er zelf last van hebben gehad, een depressie.

Oh, mocht het wel een burn-out zijn of iets dergelijks, dan zou ik alsnog hulp zoeken, want het blijft een ongezonde situatie. Voor jou, je kinderen en je ongeboren kind, en vergeet ook je man niet.
een burn-out kun je best vergelijken met een depressie, als je dat niet behandeld wordt het ook erger.

nou, veel sterkte en veel liefs,

Mirjam, al mamavanbas 26-01-2005
 
He Mirjam,

Heel erg bedankt voor je reactie. Ik heb er veel aan gehad. Het klopt inderdaad dat ik me geen leuke mama meer voel voor de andere twee. Ik heb steeds het idee dat ik ze te kort doe. Maar ik kan het niet veranderen. Ik verwijt het mezelf heel erg dat ik nu zo ben maar wat moet ik doen. Ik heb medicijnen tegen het spugen en die zijn bijna op. Ik moet morgen of overmorgen daarvoor weer terug naar de huisarts. Ik ga hem voorzichtig wat meer vertellen maar het is heel moeilijk. Mijn huisarts is tevens mijn verloskundige. Ik ken hem daarom al heel goed want ik hem hem ook bij mijn eerdere zwangerschappen ook heel veel gezien natuurlijk. Dat is dus de reden waarom ik het zo moeilijk vind om er over te praten. Verder woon ik in een dorp dus hij kent mijn hele familie. Mijn zusje is ook zwanger en hij ziet ons allebei regelmatig.

Ik weet dat er tegen de moeheid ook de mogelijkheid is om vitamine pillen te slikken. Ik denk dat ik die misschien eerst maar eens moet proberen. Als ik daarmee geholpen ben dan is het voor mij ook al goed. Ik ben geen prater dus hoe minder ik naar buiten moet brengen hoe makkelijker het is voor mij. Ik vind het al heel fijn dat ik de gevoelens net als nu van mij af kan schrijven.

In ieder geval bedankt voor alle reacties en Mirjam jij in ieder geval ook nog heel veel sterkte in de komende tijd.

Groetjes Nova
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan