A
Anoniem
Guest
Hallo Nova,
Ik begrijp het maar al te goed. Heb net hetzelfde achter de rug. Eerlijk gezegd als ik dat zo lees dan denk ik aan niets anders dan: zwanger. Want als je met veel plezier en zonder stress een zwembad hebt verbouwd hoef je echt niet burnt out te zijn. En als je op zich geen extra negatieve gedachten hebt op die van wat lullig voor kind en man na dan denk ik ook niet aan een depressie. Maar wel dat je geestelijk/chemisch/mentaal reageert op de hormonen. Waarom ik dat denk is omdat ik me ook zo totaal uitgekakt voelde, hetzelfde verhaal als jij. En dan ook nog eens net zo misselijk en ook overgeven een paar keer per dag maar vooral die onpasselijkheid, het alles vies vinden en jezelf willen vergeten totdat het over is dat is wat ik voelde. Maar dat had ik de eerste keer ook en ik vond het feit dat ik nu afleiding had in mijn zoontje wel prettig maar leuk was anders, ik heb niets gedaan en verdroeg niets behalve hem. Mijn partner verdroeg ik niet echt, zijn aanwezigheid en zijn fysiek, was liefst alleen want ik had niets te bieden en niets te verlangen en dat constante sfeerverpester zijn maakte dat ik dan maar liever alleen was. Tja, het is om bijna niet uit te houden en alle goede bedoelingen ten spijt: "het is zo weer voorbij en het is tijdelijk" helpt niet want nog zo'n zelfde week in het vooruitzicht is al te veel en relativeren is ook al niet meer mogelijk. Maar goed, ik herkende het dus van de vorige keer en zat mijn tijd uit voor de TV, het enige wat mezelf deed vergeten (althans in de avond) en ik wist: met 16 weken is het over. Helaas werd dat 18 weken maar over is het (sinds een week!). En toen voelde ik heel duidelijk het verschil: weer die 'rush' in je bloed van energie, weer gevoel hebben. Ik verklaar het zo: hoe het kan weet ik niet maar volgens mij heb ik totaal zonder serotonine gezeten (gelukshormoon noemen ze dat ook) want nu pas heb ik weer gevoel en kan ik weer blij zijn en genieten. En er is feitelijk geen drol veranderd in de concrete omstandigheden van mijn leven. De verhuizing die ik tegemoet zie lijkt me nu superleuk terwijl ik 2 weken geleden al moe werd als ik eraan dacht.
Mijn idee: maak het niet moeilijker dan het al is en praat jezelf geen groot probleem aan. Zit het uit. Je kent jezelf goed genoeg om te weten of je nog diep onverwerkte problemen hebt, of dat het meer is dan pure hormonen en als ik jou zo lees is dat niet direct aan de orde. Ik gaf het dezelfde naam (prenatale depressie) want zo voelde het precies. Nu is mijn jongere zusje 8 weken zwanger en zij klinkt precies als jouw verhaal. Het is erfelijk..........
Sterkte maar vooral: houd moed! Groetjes Louzel
Ik begrijp het maar al te goed. Heb net hetzelfde achter de rug. Eerlijk gezegd als ik dat zo lees dan denk ik aan niets anders dan: zwanger. Want als je met veel plezier en zonder stress een zwembad hebt verbouwd hoef je echt niet burnt out te zijn. En als je op zich geen extra negatieve gedachten hebt op die van wat lullig voor kind en man na dan denk ik ook niet aan een depressie. Maar wel dat je geestelijk/chemisch/mentaal reageert op de hormonen. Waarom ik dat denk is omdat ik me ook zo totaal uitgekakt voelde, hetzelfde verhaal als jij. En dan ook nog eens net zo misselijk en ook overgeven een paar keer per dag maar vooral die onpasselijkheid, het alles vies vinden en jezelf willen vergeten totdat het over is dat is wat ik voelde. Maar dat had ik de eerste keer ook en ik vond het feit dat ik nu afleiding had in mijn zoontje wel prettig maar leuk was anders, ik heb niets gedaan en verdroeg niets behalve hem. Mijn partner verdroeg ik niet echt, zijn aanwezigheid en zijn fysiek, was liefst alleen want ik had niets te bieden en niets te verlangen en dat constante sfeerverpester zijn maakte dat ik dan maar liever alleen was. Tja, het is om bijna niet uit te houden en alle goede bedoelingen ten spijt: "het is zo weer voorbij en het is tijdelijk" helpt niet want nog zo'n zelfde week in het vooruitzicht is al te veel en relativeren is ook al niet meer mogelijk. Maar goed, ik herkende het dus van de vorige keer en zat mijn tijd uit voor de TV, het enige wat mezelf deed vergeten (althans in de avond) en ik wist: met 16 weken is het over. Helaas werd dat 18 weken maar over is het (sinds een week!). En toen voelde ik heel duidelijk het verschil: weer die 'rush' in je bloed van energie, weer gevoel hebben. Ik verklaar het zo: hoe het kan weet ik niet maar volgens mij heb ik totaal zonder serotonine gezeten (gelukshormoon noemen ze dat ook) want nu pas heb ik weer gevoel en kan ik weer blij zijn en genieten. En er is feitelijk geen drol veranderd in de concrete omstandigheden van mijn leven. De verhuizing die ik tegemoet zie lijkt me nu superleuk terwijl ik 2 weken geleden al moe werd als ik eraan dacht.
Mijn idee: maak het niet moeilijker dan het al is en praat jezelf geen groot probleem aan. Zit het uit. Je kent jezelf goed genoeg om te weten of je nog diep onverwerkte problemen hebt, of dat het meer is dan pure hormonen en als ik jou zo lees is dat niet direct aan de orde. Ik gaf het dezelfde naam (prenatale depressie) want zo voelde het precies. Nu is mijn jongere zusje 8 weken zwanger en zij klinkt precies als jouw verhaal. Het is erfelijk..........
Sterkte maar vooral: houd moed! Groetjes Louzel
);