<p>goedemiddag dames, </p><p>Ik ben nu 27+2 weken zwanger en ben sinds ik thuis zit door heupproblemen super emotioneel en neerslachtig. Bij de kleinste tegenslag of discussie barst ik uit in huilbuien tot op een punt dat ik mezelf niet meer herken. Ik heb het besproken met mijn VK maar die schrijft het af aan mogelijk ijzer te kort of blaasontsteking dus daar maar weer een test voor. Ik voel me onwijs onbegrepen en ben op een punt dat ik het zo niet meer wil! ik wil men leven terug . Kan niks verdragen van zowel mijn man als men zoontje niet en als ik naar buiten ga zet ik een masker op zodat het niemand opvalt. Heb ook heel erg het gevoel dat ik er alleen voor sta want eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren wanneer er iemand aan me heeft gevraagd hoe het eigenlijk gaat en hoe ik me voel. Ben bang als ik er in mijn omgeving over praat dat ze me een aansteller vinden. Ik hoop dat iemand van jullie mij een tip kan geven want zo gaat het echt niet langer meer omdat het ook niet eerlijk is tegen over mijn zoontje want die verdient gewoon een vrolijke en blije mama. </p>
prenatale depressie???
- Onderwerp starter WishfullMom
- Startdatum
Heel herkenbaar, heb zelf veel last van somberheid tijdens de zwangerschappen. Ik probeer er wel echt bij te blijven denken dat het echt aan die @€&@ hormonen ligt. Merk wel dat mn omgeving het totaal niet begrijpt. Heb het wel eens geprobeerd bespreekbaar te maken maar merk. Dat het dan afgedaan word als oh vlaagje hormonaal of ondankbaar want een zwangerschap hoort alleen maar leuk te zijn schijnbaar. Merk wel dat ik achteraf gezien de 1e keer wel echt meer (professionele) hulp had moeten zoeken. Merk dat ik bij deze keer het iets meer los kan laten, en ook meer opgelucht ben als ik ff goed hysterisch gejankt heb. Dat had ik de vorige keer echt niet! Ook had ik het toen echt bijna continu en heb ik nu echt momenten dat ik me stabiel voel en op adem kan komen. Ook moet je nu nog een best stuk, -+ 3 mnd is echt nog een stuk! Heb je iemand in je omgeving waar je goed mee kan praten? Hoe staat je partner hierin? Ik vind het wel erg kwalijk dat de vlk je niet serieus neemt. Kun je eventueel een afspraak maken met een collega waar je een prettig gevoel bij hebt? Of heb je een fijne huisarts? Maak het bespreekbaar voor het uit de kluiten loopt. Pak je ruimte en voel je niet te lullig naar je omgeving, en vooral niet naar mensen die je niet lijken/willen begrijpen. Eerst jij en je gezin, rest komt later wel! Wees lief voor jezelf je hebt hier niet om gevraagd. Heel veel sterkte 
wat ben ik blij met je reactie. Tja men man dat is een onderwerp apart. Kan daar heel moeilijk tegen zeggen waarom ik me zo voel want als ik zeg voel me alleen dan zegt tie ja je heb ons toch is dat niet genoeg? hij kan van karakter soms ook best wel kort door de bocht zijn en tikkeltje bot en daar kan ik nu gewoon niet zo goed tegen. Hij heeft ook al geoppert om hulp te zoeken en dat heb ik dus gedaan bij de vk maar hield er een nog rotter gevoel aan over eerlijk gezegd. Voel me heel erg nutteloos en waardeloos en dat is denk ik nog wel het ergste gevoel Ik denk ook oprecht dat hij geen idee heeft hoe die er mee moet omgaan.
Als je alleen al een soort van begrip zou voelen van bepaalde mensen om je heen zou het denk ik al meer te verdragen zijn voor jezelf. Neem maar van mij aan: het is niet alleen hormonen hoor. Je voelt je schuldig naar je werk dat je al zo vroeg thuis bent komen zitten. De complicaties zorgen er ook voor dat je prive minder actief kunt zijn, plak daar ook nog het hele corona gezeik aan vast en uberhaupt het weers verschil. Dat alleen al maakt een niet zwangere zelfs ‘down’. Heel goed dat je deze topic hebt aangemaakt want er zullen zich vele vrouwen waaronder ikzelf zich herkennen in je gevoelens! En puur daarmee hoop ik dat je een kleine boost vind om inderdaad alles even compleet los te laten en te gaan genieten van de goede momentjes. Zodra je toch weer daar meer op kan en gaat focussen zullen die ook weer meer gaan worden. Ook vind ik ijzer tekort/blaasontsteking een zeer vreemde diagnose stelling hierin ? ik zou nogmaals bellen en om een andere vk vragen binnen dat bedrijf (als dat geen optie is wellicht wisselen naar een andere vk?) je verdient gewoon erkenning van je gevoelens en ook wetend dat het niet abnormaal is en dus ook helemaal niet erg dat het nu even zo voelt, dat mag je zeker weten! Pak vooral je rust en voel je ook niet schuldig naar je zoontje. Beter soms even tot rust komen en er dan in jullie ‘samen momentjes’ ook echt volledig aanwezig zijn toch? Allerbelangrijkste nu: regelmaat en een goed wakker/slaap ritme. Niet teveel of te weinig slapen en toch je wekker zetten. Als in dat ritme eerder je zoontje wel eens naar de opvang ging raad ik aan dat nu ook te blijven doen. Heel veel succes en geluk ?
ja dat doe ik ook hij gaat 3 ochtenden in de week naar de peuterspeelzaal dus dat is wel heel fijn. Denk dat het probleem bij mij gewoon heel erg zou verbeteren als ik iets meer begrip en erkenning zou krijgen. jullie berichten doen me wel echt goed en besef me nu ook een stukje dat ik hier niet alleen in ben. Wil echt proberen van de laatste 3 maanden te genieten want dat wil ik zo graag en ze is zo enorm gewenst.
Het is ook iets eenzaam. Er hangt ook zo belachelijk veel taboe erover heen. En de ene vpk is de andere niet. Laatst had ik het met mijne er ook over, ze deed er alles aan om het af te kappen. Ik denk dat ze niet zo goed wist wat ze ermee moest. Ik had ook niet het idee dat ik iets geks had gezegd. Ze gaf me ook enorm het gevoel dat ik zat te miepen. 2 wk later had ik een andere vk en die zag het zelf, begon er ook over en was zo enorm begripvol. Ik reed echt honderd keer beter naar huis en dat terwijl we geen actie of iets ondernomen hadden. Begrip doet al veel. Weet dat je niet gek bent, laat je ook nooit zoiets aanpraten!
ja dat geloof ik graag. Had de pech vandaag een vk in opleiding te hebben dus ga denk wel bellen voor een nieuwe afspraak. Ze kon ook niet goed voelen hoe de kleine meid lag terwijl ik haar duidelijk onderin men buik voel schoppen en dat ook aangaf. Osteopaat heeft namelijk ook al geconstateerd dat ze heel laag ligt. Afijn kort gezegd denk dat ze zelf er gewoon geen ervaring genoeg in heeft om me te kunnen helpen
Wat rot dat je je zo voelt en erg vervelend dat je vk je niet serieus neemt. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik ook last van somberheid en angsten, ik ben goed door verwezen naar de huisarts en de pop poli. Misschien is dat laatste niet nodig maar weet dat er goede hulp is om hier mee om te gaan. Je moet nog wel eventjes dus trek op tijd aan de bel als dat nodig is.