<p>Hoi, ik ben nu 22 weken “ongepland” zwanger van Mn 2 de kindje .. onze dochter is straks 2 jaar en 3 maanden als onze zoon geboren word.</p><p>ik ervaar deze zwangerschap als een domper ja ik zeg het nu ik ben helemaal niet blij ik weet dat dit bij sommige mensen in het verkeerde keelgat zal schieten en dat kan ik ze niet kwalijk nemen ik ga niet het hele riedeltje aan over hoe sommige mensen er een moord voor zouden doen om zwanger tezijn etc.</p><p>dat wij straks nog een kindje hebben daar kijk ik enorm naar uit het is alleen het zwanger zijn waar ik zo slecht tegen kan.</p><p>ik ben gewoon niet happy </p><p>daarbij ben ik ook heel bang voor wat er komen gaat als de kleine er eenmaal is. Hoe zal Mn kleine meisje daar mee omgaan ze is nogal een mama’s kind en ik spring gelijk op als ze iets nodig heeft dit zal straks gewoon anders zijn. Wat ook niet helpt is dat veel mensen in mijn omgeving met 2 kleintjes kort op elkaar fijne positieve verhalen vertellen ik krijg alleen maar te horen dat het zo ontzettend zwaar is.</p><p>ik ben voor de duidelijkheid dus wel heel blij en dankbaar dat wij straks nog een kindje zullen hebben maar ik ben ook ontzettend bang.</p><p>ik durf er met niemand over te praten ook met Mn partner niet ik wil hem niet ook bang maken voor mijn angsten.</p><p>ik had net helemaal Mn draai gevonden met ons meisje ze slaapt eindelijk door en nu valt dat allemaal ineens weer weg.</p><p>en dat zwanger zijn gatverdamme probeer iedere dag te zeggen oke nog even vol houden je bent over de helft maar ik wil zo graag Mn eigen ik weer terug lekker in Mn leuke outfits lekker een drankje drinken na een lange dag af en toe een sigaretje op steken gewoon omdat ik daar zin in heb een broodje filet eten pffffffff </p><p>ben nu ook op vakantie en het is gewoon allemaal heel anders ik ben jaloers op iedereen die ik na 5 uur met een wijntje zie zitten schateren van t lachen </p><p>alles kost met zo veel energie ook al zullen veel van jullie met goed bedoelingen zeggen kom op nog even maar je kan t het komt gewoon niet bij me aan het voelt gewoon niet zo </p><p>weet niet wat ik wil met dit bericht denk gewoon even van me afschrijven </p>
Prenetale depressie? Angst?
- Onderwerp starter Nikki nikki
- Startdatum
Hi Nikki Nikki,
Soms voelt het gewoon fijn om even van je af te schrijven. Ik begrijp dat heel goed. Ik ben bijna 27 weken zwanger van mn eerste kindje en man, wat heb ik me verkeken in zwanger zijn.
Ik ben vanaf week 5 ziek en hoewel het bij ons wel gepland was en het ook heel welkom is vind ik het zwanger zijn ontzettend zwaar. Iedere dag misselijk/overgeven. Alleen maar dood moe. Bijna de trap niet op kunnen van de pijn in mn bekken.
Maar ik ben het toch met mijn VK gaan bespreken en ook met mijn partner. en ik merk dat dat wel erg belangrijk is. Een luisterend oor. Mijn partner die af en toe een eens zegt, kom op, je doet het goed. Dat hebben we soms gewoon nodig.
Ik denk dat als je straks je kindje weer op je borst ligt dat er een stukje rust in je terug komt. En waarschijnlijk word je dochtertje de beste grote zus die je je maar kan wensen.
Probeer echt een luisterend oor te vinden. Misschien je moeder als je die nog hebt? Mocht je je het niet met je partner willen bespreken.
Heel veel sterkte en zet m op! Je bent in ieder geval niet alleen!!
Soms voelt het gewoon fijn om even van je af te schrijven. Ik begrijp dat heel goed. Ik ben bijna 27 weken zwanger van mn eerste kindje en man, wat heb ik me verkeken in zwanger zijn.
Ik ben vanaf week 5 ziek en hoewel het bij ons wel gepland was en het ook heel welkom is vind ik het zwanger zijn ontzettend zwaar. Iedere dag misselijk/overgeven. Alleen maar dood moe. Bijna de trap niet op kunnen van de pijn in mn bekken.
Maar ik ben het toch met mijn VK gaan bespreken en ook met mijn partner. en ik merk dat dat wel erg belangrijk is. Een luisterend oor. Mijn partner die af en toe een eens zegt, kom op, je doet het goed. Dat hebben we soms gewoon nodig.
Ik denk dat als je straks je kindje weer op je borst ligt dat er een stukje rust in je terug komt. En waarschijnlijk word je dochtertje de beste grote zus die je je maar kan wensen.
Probeer echt een luisterend oor te vinden. Misschien je moeder als je die nog hebt? Mocht je je het niet met je partner willen bespreken.
Heel veel sterkte en zet m op! Je bent in ieder geval niet alleen!!
Ik wil je aanraden om toch wel met je partner te gaan praten. Maak hem deelgenoot van jouw gevoelens, want je kunt dit niet alleen blijven dragen. Het is heel normaal om je zorgen te maken over hoe het straks gaat als de kleine man er is. Ik ben morgen 37 weken zwanger, dus de bevalling komt er echt aan, en dus ook van nummer twee. Onze zoon is straks nog geen twee jaar, want hij wordt in oktober pas 2, en ook een enorm mama's kindje. Ik blijf maar zo denken: des te nuchterder wij ermee omgaan, des te beter hij ermee om zal gaan. Gewoon zn beloop laten. Natuurlijk zullen er even jaloerse momenten zijn, want ze zijn ineens niet meer de enige die alle aandacht krijgen, maar bedenk je ook maar dat vrijwel iedereen die een broertje of zusje heeft gekregen er uiteindelijk goed mee om is gegaan en dat dat goed is gekomen 
Helaas kan het gewoon zijn dat je deze zwangerschap ontzettend veel last van je hormonen hebt. Mijn zwangerschap is op een subtiele manier anders, maar ik weet van mijn moeder dat zij twee hele verschillende zwangerschappen heeft gehad. Bij mij straalde ze en was er niks verkeerd, maar toen ze zwanger was van mijn jongere broertje schoten de hormonen alle kanten op. Ze zat niet lekker in haar vel, mijn vader kon niks goed doen en ze hoopte al heel snel dat het klaar was. Zodra mijn broertje "eruit kwam" (zoals ze zelf zegt), was alles weer goed en had ze nergens meer last van. Wat haar heeft geholpen is veel met mijn vader en haar zussen praten, steunen op de mensen in haar omgeving. En maar bedenken dat het inderdaad over zou gaan zodra de bevalling was geweest, want die hormonen kun je weinig tegen doen zolang ze nog in je lijf zitten door de zwangerschap...
Ik hoop dat dit je helpt! En ga echt met iemand praten, want dit moet je niet alleen doen! Je hebt niet voor niks een partner, laat hem er dan ook voor je zijn Daar is ie in dit soort gevallen voor.
Helaas kan het gewoon zijn dat je deze zwangerschap ontzettend veel last van je hormonen hebt. Mijn zwangerschap is op een subtiele manier anders, maar ik weet van mijn moeder dat zij twee hele verschillende zwangerschappen heeft gehad. Bij mij straalde ze en was er niks verkeerd, maar toen ze zwanger was van mijn jongere broertje schoten de hormonen alle kanten op. Ze zat niet lekker in haar vel, mijn vader kon niks goed doen en ze hoopte al heel snel dat het klaar was. Zodra mijn broertje "eruit kwam" (zoals ze zelf zegt), was alles weer goed en had ze nergens meer last van. Wat haar heeft geholpen is veel met mijn vader en haar zussen praten, steunen op de mensen in haar omgeving. En maar bedenken dat het inderdaad over zou gaan zodra de bevalling was geweest, want die hormonen kun je weinig tegen doen zolang ze nog in je lijf zitten door de zwangerschap...
Ik hoop dat dit je helpt! En ga echt met iemand praten, want dit moet je niet alleen doen! Je hebt niet voor niks een partner, laat hem er dan ook voor je zijn
Daar is ie in dit soort gevallen voor.Euuuh ik heb een gelijkaardige topic geopend toen ik pas 9 weken was ofzo . Gisteren nog letterlijk gezegd dat ik nu echt zeker ben dat ik nooit meer wil zwanger zijn (is ons eerste kindje), dat ik mijn lichaam echt wel terug wil in de zin van: ik kan doen wat ik wil.
Ook ik drink graag een glaasje, rookte, genoot van américain, gerookte zalm, enz. Geniet ik er niet van? Jawel hoor, als hij stampt enzo ben ik echt gelukkig en ik ben blij dat hij op komst is. Echter sta ik ook vaak stil bij hoe zal dat gaan, kan ik dit wel. Vooral als mensen uit de omgeving dan constant doorsteken dat je vermoeid zal zijn, bijna niet meer weg kan, enz.
Ik tel de weken echt af (zit nu aan week 25) en was gisteren erg blij toen de gyn zei "vanaf nu zal het snel gaan hoor!".
Volgens mij is hetgeen je voelt perfect normaal, je hebt gewoon de "ballen" om eens toe te geven dat zwanger zijn niet altijd een roze bubbel is, maar eigenlijk gewoon een lastige 9 maanden die je er bij moet nemen om iets moois terug te krijgen.
Het lukt je wel
. Gisteren nog letterlijk gezegd dat ik nu echt zeker ben dat ik nooit meer wil zwanger zijn (is ons eerste kindje), dat ik mijn lichaam echt wel terug wil in de zin van: ik kan doen wat ik wil.Ook ik drink graag een glaasje, rookte, genoot van américain, gerookte zalm, enz. Geniet ik er niet van? Jawel hoor, als hij stampt enzo ben ik echt gelukkig en ik ben blij dat hij op komst is. Echter sta ik ook vaak stil bij hoe zal dat gaan, kan ik dit wel. Vooral als mensen uit de omgeving dan constant doorsteken dat je vermoeid zal zijn, bijna niet meer weg kan, enz.
Ik tel de weken echt af (zit nu aan week 25) en was gisteren erg blij toen de gyn zei "vanaf nu zal het snel gaan hoor!".
Volgens mij is hetgeen je voelt perfect normaal, je hebt gewoon de "ballen" om eens toe te geven dat zwanger zijn niet altijd een roze bubbel is, maar eigenlijk gewoon een lastige 9 maanden die je er bij moet nemen om iets moois terug te krijgen.
Het lukt je wel
Hi!
Wat vervelend dat je je zo rot voelt en al helemaal dat je het niet durft te delen. Mijn advies is echt DEEL HET.
Zelf ben ik momenteel 22+3 en in een traject om te starten met anti depressiva omdat het gewoon allemaal niet lukt. Je angsten herken ik maar daarnaast heb ik ook een afkeer tegen m’n kindje gekregen. Ik heb hiervoor 2 miskramen gehad dus was in het begin natuurlijk dolgelukkig en angstig of het nu wel goed mocht gaan maar het geluk is er rond de 17 weken van af gegaan en nu voel ik eigenlijk alleen maar afkeer tegen de zwangerschap en m’n kindje. Ik heb hiervoor best snel hulp gevraagd omdat ik mezelf gewoon niet vertrouwde en nu mensen heb die me in de gaten houden en hulp.
Het is zo’n taboe om je rot te voelen tijdens je zwangerschap maar als je dit niet deelt voel je je zo eenzaam dus ik hoop heel erg voor je dat je dit bespreekbaar durft te maken met je vriend. Niemand verdient het om zich alleen te voelen met zijn angsten en al helemaal niet als je zwanger bent. Het lucht vaak ook op om het te kunnen delen en je angsten hardop te kunnen uitspreken.
Sterkte en hoe hard je ook denkt dat je het niet kunt, je kunt dit echt!
Veel liefs en als je een keer wilt praten; hit me up!
Wat vervelend dat je je zo rot voelt en al helemaal dat je het niet durft te delen. Mijn advies is echt DEEL HET.
Zelf ben ik momenteel 22+3 en in een traject om te starten met anti depressiva omdat het gewoon allemaal niet lukt. Je angsten herken ik maar daarnaast heb ik ook een afkeer tegen m’n kindje gekregen. Ik heb hiervoor 2 miskramen gehad dus was in het begin natuurlijk dolgelukkig en angstig of het nu wel goed mocht gaan maar het geluk is er rond de 17 weken van af gegaan en nu voel ik eigenlijk alleen maar afkeer tegen de zwangerschap en m’n kindje. Ik heb hiervoor best snel hulp gevraagd omdat ik mezelf gewoon niet vertrouwde en nu mensen heb die me in de gaten houden en hulp.
Het is zo’n taboe om je rot te voelen tijdens je zwangerschap maar als je dit niet deelt voel je je zo eenzaam dus ik hoop heel erg voor je dat je dit bespreekbaar durft te maken met je vriend. Niemand verdient het om zich alleen te voelen met zijn angsten en al helemaal niet als je zwanger bent. Het lucht vaak ook op om het te kunnen delen en je angsten hardop te kunnen uitspreken.
Sterkte en hoe hard je ook denkt dat je het niet kunt, je kunt dit echt!
Veel liefs en als je een keer wilt praten; hit me up!
Amai van bovenstaande reactie schrik ik wel een beetje? Ik denk dat afkeer van een kind wel nog verschilt met angst voor de toekomst/niet graag zwanger zijn omwille van wat je allemaal niet mag.
Hoe los je die afkeer op dan buiten medicatie als ik vragen mag, ken je de oorzaak of is het gewoon pure angst?
Hoe los je die afkeer op dan buiten medicatie als ik vragen mag, ken je de oorzaak of is het gewoon pure angst?
Bedankt voor alle lieve berichtjes.
ik wil voor de gene die hun eerste kindje vooral vooropstellen dat het echt zo onwijs mooi is als het kindje er eenmaal is .
Tijdens mijn eerste zwangerschap kregen we het bericht dat mijn moeder ongeneselijk ziek was zij is toen onze dochter 10 maanden was overleden dit maakt deze zwangerschap moeilijker merk ik.. ik mis haar nu meer dan eerst.
ik weet nog dat ik na de bevalling heel gestresst was en niet kon/ durfde te slapen ogh man wat heb ik een kraam tranen gehad janken om alles! Dus voor de gene die hun eerste kindje verwachten en de eerst weken helemaal niet als een roze wolk ervaren wil ik alvast melden Het gaat over en daarna is alles zo onwijs leuk en mooi
ik praat er wel zo nu en dan over met me partner maar als hij merkt dat ik bang ben dan word hij dat ook tis nogal een gevoelig persoon als het om mij en zn gezin gaat hahah
ik weet ook zeker wel dat ik straks net zo veel van Mn zoon zal houden als van Mn dochter ik kan het me alleen niet voorstellen ik hou zo veel van Mn dochter dat ik het gevoel heb dat het op is als dat ergens op slaat ?
voor de gene die het had over afkeer tegen het kindje daar herken ik me zelf niet in maar vind het oprecht heel rot voor je dat jij dat wel voelt super goed dat je daar hulp voor hebt gezocht
kut hormonen zijn echt vreselijk !!
thnx dames voor alle berichten
ik wil voor de gene die hun eerste kindje vooral vooropstellen dat het echt zo onwijs mooi is als het kindje er eenmaal is .
Tijdens mijn eerste zwangerschap kregen we het bericht dat mijn moeder ongeneselijk ziek was zij is toen onze dochter 10 maanden was overleden dit maakt deze zwangerschap moeilijker merk ik.. ik mis haar nu meer dan eerst.
ik weet nog dat ik na de bevalling heel gestresst was en niet kon/ durfde te slapen ogh man wat heb ik een kraam tranen gehad janken om alles! Dus voor de gene die hun eerste kindje verwachten en de eerst weken helemaal niet als een roze wolk ervaren wil ik alvast melden Het gaat over en daarna is alles zo onwijs leuk en mooi
ik praat er wel zo nu en dan over met me partner maar als hij merkt dat ik bang ben dan word hij dat ook tis nogal een gevoelig persoon als het om mij en zn gezin gaat hahah
ik weet ook zeker wel dat ik straks net zo veel van Mn zoon zal houden als van Mn dochter ik kan het me alleen niet voorstellen ik hou zo veel van Mn dochter dat ik het gevoel heb dat het op is als dat ergens op slaat ?
voor de gene die het had over afkeer tegen het kindje daar herken ik me zelf niet in maar vind het oprecht heel rot voor je dat jij dat wel voelt super goed dat je daar hulp voor hebt gezocht
kut hormonen zijn echt vreselijk !!
thnx dames voor alle berichten
@VIO
ja is inderdaad nogal een verschil. Ik krijg hulp vanuit de POP-Poli in het ziekenhuis en daarnaast wordt er gestart met medicatie. Hopelijk kan de pop poli me helpen met toch meer feeling krijgen ervoor en een band opbouwen met het kindje in m’n buik. Aangezien ik het ook een aantal weken juist als geweldig heb ervaren denk ik dat ze wel kunnen ondersteunen in dit gevoel terug te vinden.
Ik denk zelf dat onderliggend angst de oorzaak is, maar hun zullen daar wel een hoop kennis en kunde over hebben om mij verder op weg te helpen.
ja is inderdaad nogal een verschil. Ik krijg hulp vanuit de POP-Poli in het ziekenhuis en daarnaast wordt er gestart met medicatie. Hopelijk kan de pop poli me helpen met toch meer feeling krijgen ervoor en een band opbouwen met het kindje in m’n buik. Aangezien ik het ook een aantal weken juist als geweldig heb ervaren denk ik dat ze wel kunnen ondersteunen in dit gevoel terug te vinden.
Ik denk zelf dat onderliggend angst de oorzaak is, maar hun zullen daar wel een hoop kennis en kunde over hebben om mij verder op weg te helpen.