Prille mama's....alweer de kriebels of niet?

hoi,

nou kriebels zijn er zeker......
Maar bij demi duurde het bijna 4 jaar eer ik zwanger was en bij Tara duurde het ook weer ruim 2,5 jaar.
En mijn zwangerschappen zijn niet van een leien dakje gegaan,bloedingen,misselijk,duizelingen,flauw vallen,gewoon ziek,zwak en plat moeten liggen bij beide!!
En bij Demi een zeer kl... bevalling,
Maar toch blijft het kriebelen....
Ik vind het ook het mooiste wat je mee kan maken.....
Dus ik zeg nooit nooit

groetjes danielle
Mama van demi 26-01'03 en tara 29-12'06
 
Natas: Ik heb zelf 2 broertjes met ADD en ik geloof ook dat het erfelijk kan zijn (maar wist trouwens niet dat dit al bewezen was?). ADHD komt trouwens bij meisjes minder vaak voor dan bij jongens, wat ben ik toch blij met mijn 2 meiden.
 
Ha Pliep,

klopt over dat ADHD! Ik ben ook blij dat het een meisje is, maar dat zegt niks over een tweede. Mijn zwager is weer aan het flippen, dus hij zal binnenkort wel weer worden opgenomen al hopen wij natuurlijk van niet..... En dat komt allemaal door de medicijnen die hij slikt, maar zonder kan hij ook weer niet. Dus hopen dat mijn kleine meid er geen last van heeft, want dat leven dat mijn zwager heeft wens je niemand toe.

Groetjes,
Natasja
 
Overigens. In hoeverre het erfelijk is weet ik niet. Toen mijn zwager vorig jaar was opgenomen hebben we dat vanuit de kliniek vernomen. Dus wij hebben ook een kans dat ons kindje het heeft (al merk ik daar gelukkig nog helemaal niks van). Wij zijn daar best wel van geschrokken, want wij wisten daar niets van.
Inenten werd ook afgeraden de eerste 2 jaar. Daarmee schijn je het te kunnen 'activeren' doordat er vreemde stoffen in het lichaam komen. Dat laatste is overigens niet bewezen (en onderzoek wordt ook zoveel mogelijk tegengewerkt, want stel dat het waar is, dan heeft de RVD  meteen een berg claimes op zijn dak).

Groetjes!



RVD= rijks vaccinatie dienst
 
he Natas,
Veel mensen met ADHD kunnen met goede medicijnen een heel normaal leven leiden hoor. Het komt maar weinig voor dat het zo mis is dat mensen opgenomen moeten worden. Meestal is er dan ook iets anders aan de hand.  Ken je Jochem Meijer? Die maakt zelfs gebruik van het feit dat hij ADHD heeft en is daar heel succesvol mee. Hij is ook heeeel grappig. Bovendien zijn julie er alert op waardoor je er vroeg genoeg bij bent om voor een goede begeleiding te zorgen. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het  moeilijk is om het te hebben maar misschien stelt het je wat gerust. Voor zover ik weet  is het trouwens niet bewezen dat het erfelijk is.

Zeg en dat been van jou. Dat is kl@#$%$  zeg! Kunnen ze daar niet wat aan doen?
 
Ha Juf!

Klopt dat de meeste mensen met ADHD een normaal leven kunnen leiden. Ik heb dit lang niet geloofd, maar nu ik met kids werk met ADHD heb ik daar wel weer vertrouwen in. Het is jammer dat mijn zwager zo vervelend op die medicijnen reageerd. Ze hebben al van alles geprobeerd, maar andere medicijnen werkten niet goed. Dus hij zit nu weer op de oude, maar dan weten we al dat ie over een tijdje weer door gaat draaien. Ik hoop dat er echt een keer een oplossing voor komt. In hoeverre het erfelijk is weet ik ook niet. Wij kregen in ieder geval dit advies mee. Percentages zijn nooit genoemd.
En mijn been... het moet vanzelf over gaan, maar hoe lang dat gaat duren is een raadsel. Ze hebben er geen zalfjes of medicijnen voor. Er was gezegd dat het maximaal 3 maanden zou duren, maar we zitten alweer bijna aan de 4! Ik heb nu wel goede en slechte dagen. Op de goede kan ik nu ook leuke dingen doen met Anne, zoals een stuk wandelen. Maar als een 2e weer positief bloed heeft, begint de hele ellende weer opnieuw ben ik bang. En ik zit ook nog steeds niet lekker in mijn vel, maar dat heeft hier denk ik mee te maken en met alles wat vorig jaar gebeurd is. Misschien is het gewoon een verwerkingsproces.

Groetjes,
Natasja
en
Anne (29 november)

Ps; ik word gestoord van het forum!
 
Verdimmi! Net een heel verhaal getypt... foetsie! Er wordt al genoeg op het forum gescholden, maar hierbij nog een keer!! Grrrr...

Maar goed. Tijdens en na de bevalling van Daantje dacht ik: NOOIT MEER. Wat een hel was dat! En alhoewel ik dus nog goed weet dat ik dat zei en voelde, is het wel waar wat 'men' zegt: ik ben het alweer een beetje vergeten (hoe voelde die weeën nou ook alweer?? hihi). Ik begin nu ook zoooo benieuwd te zijn naar hoe het broertje of zusje van Daantje eruit zal zien, hoe hij/zij is en last but not least, een leuke naam verzinnen.

Dus, ja!, het kriebelt. Toch ga ik nog even wachten.... Net een nieuwe baan en nog 8 kiloos kwijt te geraken...hihi. Klinkt oppervlakkig en is het ook, maar ik wil me eerst weer even mezelf en 'mooi' voelen. Dat is alweer een poosje geleden (toen me broeken nog pasten, vroeger). Ik ben van plan de 9 maanden 'ontzwangeren' even aan te houden. Dan gaan we er weer voor! Het lijkt me trouwens inderdaad ook pittig: 2 van die kleintjes. Maar daar groei je in denk ik. Vorige keer was ik binnen 1 maand zwanger, dus daar maak ik me geen zorgen over (klop ik wel even af hoor!!).

Leuk te lezen waarom het bij jullie wel of niet kriebelt.
 

Hier nog absoluut geen kriebels, maar na mijn eerste duurde het ook even hoor voor de kriebels kwamen (ruim vier jaar) en tja toen waren we ook nog niet in een keer zwanger vandaar het leeftijdsverschil van 7 jaar. Wat ik nu overigens geweldig vind (het is zo leuk om die twee samen te zien)

Bij mijn eerste duurde het even voor de kriebels kwamen maar dat kwam ook omdat ik toen een lichte (post natale) depressie had (heel licht hoor niks eng hoefde ook geen medicijnen) en het allemaal heeeeeeeeeel erg zwaar vond. Bovendien was mijn dochter een echte meid en errug pittig! Daarnaast inderdaad onzekerheid in werk, te klein wonen etc etc en op een gegeven moment heb je zolang een kind dat je je afvraagt of er nog wel plek is voor een tweede.

Nou….die is er gelukkig wel gekomen, maar ik heb er absoluut geen spijt van dat we zo lang gewacht en getwijfeld hebben. Noah is super makkelijk, maar ik moet echt nog niet denken aan een derde (komt nu met name door de zware bevalling en het totaal ruptuur (ik moet er niet aan denken er nog een keer iets doorheen te moeten persen) En dat terwijl ik tijdens de zwangerschap wel heel vaak riep: dat ik er nog wel een derde bij wilde. Nee hoor mijn gezin is compleet! Bovendien zou ik me op een rare manier ook schuldig voelen t.o mijn eerste als ik kort na noah weer een kindje zou krijgen. Zij valt dan toch een beetje buiten de boot omdat ze dan een stuk ouder is.

Maar goed…dit is natuurlijk ook maar een flauw excuus. Overigens spelen nu mijn nieuwe baan en eigenlijk het te klein wonen voor drie oook weer mee, maar als je echt graag een kind erbij wil dan vind je dit allemaal helemaal niet belangrijk meer
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan