Psycholoog?

Gisteren sloeg de bom in, al ruim 7 jaar een onvervulde kinderwens en gisteren mijn 4e IUI gehad. Nu zit ik bijna op de helft van behandelingen, over minder dan een jaar ben ik of zwanger of voor altijd kinderloos. Hoe ga je om met zo'n situatie? De pijn? Onzekerheid verdriet en onmacht.
Rationeel weet ik dat er nog goede kansen zijn maar waarom doet mijn hartje dan zo zeer?
Ik zie mijn leven voor me met mijn man en een kindje. En als ik in een hele stoere bui ben zelfs zonder kindje en met vele reizen over de wereld. Maar hoe mooi dat 2e ook klinkt, ik kies het eerste. Een kind brengt zorgen en ook verdriet maar naar mijn idee veel meer geluk en vervulling.
Mijn man heeft het al geacepteerd, kinderloos is ook goed. Kon ik maar zo denken. Dat moederinstinct knaagt te erg.
Jullie hebben helemaal niets aan mijn berichtje, maar ik ben blij dat ik het hier kwijt kan.

Liefs Esther
 
Hey lieve Esther,

7 jaar is een tijd zeg! Als je er zo mee zit en het je leven zo erg beheerst, wat helemal logisch is!!, kun je idd misschien ene psycholoog raadplegen.
Bij mij in het ziekenhuis hebben ze een klinisch psycholoog. Deze heeft veel ervaring met oa onvervulde kinderwensen.

Ik weet hoe je je voelt. Ik heb ook een tijdje met die gevoelens rondgelopen, hoewel wij 'pas' 2,5 jaar bezig zijn. Ronde 38 is inmiddels gaande... Vergeet niet dat er na de iui nog ivf komt en als dat niet werkt heb je icsi nog.
Wij moeten nu een aantal maanden wachten op onze ivf, omdat mijn vriend hoge koorts heeft gehad. Daarna zijn we op vakantie, dus al snel weer 5 maanden verder. Daar was ik ook flink van ondersteboven, want wij hadden eigenlijk gehoopt eind april al te starten.

Mag ik vragen waarom jullie na 7 jaar 'pas' met iui bezig zijn? Zijn jullie een tijd uit de mmm geweest? Misschien heb je het al eens verteld, hoor, maar het staat me niet zo meer bij!

Succes meid!

Liefs Daisy
 
Hoi Daisy,

In februari 2005 woonde mijn (nu man, toen vriend) en ik een jaar samen. Ik werkte als gastouder en had 3 baby's om voor te zorgen. Op een avond vroeg ik hem of hij een kindje met mij wilde. Zijn antwoord was meteen ja en daarom ben ik toen meteen van de pil afgegaan. De eerste maanden had ik cyclussen van 45-55 dagen. Toen kwam ik dit forum tegen en vond de uitdrukking "ontpillen".
Na een jaar was ik niet zwanger en ben ik naar mijn huisart gegaan. De verwees me door naar een gyn en k moest 3 maanden temperaturen. Na 2 maanden emigreerden we alleen naar Spanje. Dit zat voorheen niet in de planning. Tussen overwegen en daadwerkelijk daar zitten zaten maar 5 weken.
In Spanje eerst 3 maanden gesetteld. Toen opnieuw naar de zorgverzekeraar en die vertelde me dat we een jaar moesten wachten om vergoeding te krijgen. Dat jaar hebben we wel op datum geklust maar geen gyn gehad.
Na 10 maanden Spanje startte ik mijn eigen kinderopvang. 70 uur werken in de week en de weekenden babysitten. Ik had, hoe stom dat ook klinkt, gewoon geen tijd om naar de gyn te gaan. Wel elke maand (lees 40 dagen) weer de teleurstelling van ongi.
Na 2 jaar Spanje liep mijn KDV goed genoeg om afentoe iemand in dienst te nemen. Ik kreeg een Engelse gyn die helaas maar 2 keer per maand beschikbaar was, maakte niet uit welke cyclusdag ik hem nodig had, en 25 km verderop zat. Van hem moest ik weer 3 maanden temperaturen. Na 3 maanden kreeg ik clomid. Eerste 3 maanden 50mg, 4-6e maand 100 en 7-9e maand 150! Ik werd gek van de hormonen en was mijzelf niet meer plus nog al die uren werken.
Mijn man en ik besloten dat het zo niet kon en een paar maanden naturel te proberen. Overigens kreeg ik geen enkele controle die 9 maanden. geen echo of niets.
Na 4 maanden heb ik de gyn weer gebeld, ik kreeg zijn vrouw aan de telefoon. Hij was overleden....
Op zoek naar een nieuwe gyn. Gelukkig ditmaal een nederlander. Weer 3 maanden temperaturen, weer clomid, nu wel echo's maar nogsteeds sporadisch. Hij wilde het een half jaar aankijken. Na dit half jaar was ik het nogal beu, ik wilde terug naar Nederland en verkocht mijn KDV.
In nederland weer alles op de rails proberen te krijgen qua werk en woning, maar naturel elke maand op de klok vrijen.
Na 7 maanden had ik een stabiele baan, we kwamen midden in de recessie terug. Ik ben toen naar het ziekenhuis gegaan en mijn verhaal gedaan. Diezelfde dag mocht ik met clomid beginnen! wereld van verschil. Zoals het hoord onder begeleiding. 6 maanden later mocht ik met de 1e IUI beginnen. Na IUI 3 had ik 2 cyste op mijn eierstokken en moest weer wachten (wat een hekel hebben we daaraan!) Nu dus net IUI4 gehad.

Zodoende zijn er inmiddels dus heel wat jaren voorbij gegaan, toen ik 22 was wilde ik jong moeder worden, en nu ben ik bijna 30. Prima overigens want is erg gemiddeld, maar ik had het graag anders gezien.

38 rondes in 2,5 jaar, dan zijn jou cyclussen niet zo lang toch? Echt balen dat je pas over 5 maanden verder kunt. Is toch allemaal al zo spannend. Mag ik vragen hoe oud je bent Daisy? Niet dat dat iets uitmaakt trouwens haha.

Ik mag 10 mei op een intake van maatschappelijk werk komen. 30 april is mijn NOD. Dus hopelijk is het niet nodig.

Dankjewel voor het reageren op mijn berichtje, is fijn als je er met iemand over kunt praten, nou ja...typen.

Liefs Esther
 
Hey Esther,

Wat een verhaal! En wat gaat er snel een hoop tijd overheen zeg, als je geen goede begeleiding krijgt!
Mijn cyclus is idd niet zo lang: 24 dagen. Aan de ene kant wel prettig, dan hebje veel rondes in een jaar. Aan de andere kant had ik op een gegeven moment het gevoel net van een ongi af te zijn en de volgende stond alweer om de hoek.
Wij hebben 3 iui gehad, daarna wilden we graag door naar ivf, maar dat zal je ws allemala meegelezen hebben de laatste weken!

Ik ben zelf 29, dus wij liggen qua leeftijd niet heel ver uitelkaar en mijn vriend is 36. Ook ik wilde graag jong moeder worden, maar kwam mijn vriend pas op mijn 25e tegen. Precies een jaar later ben ik met de pil gestopt, ook hij had en heeft een grote kinderwens. Helaas heeft het allemaal nog niet zo mogen zijn...

Wel fijn trouwens dat je op 10 mei een afspraak hebt. Vaak kijken mensen van buitenaf er toch anders tegenaan. En wie weet is het idd niet meer nodig! 30 april nod, dat wordt echt en spannende koninginnedag voor jullie...

Succes!

Liefs Daisy
 
Hey meid,

wat een verhaal zeg, jemig...

Ik zou zeker met een psycholoog praten. Vorig jaar februari/maart stortte ik in, nadat ik na ICSI 1 zwanger was en wederom een miskraam kreeg. Zat er helemaal doorheen na al die hormonen en ellende. Waren op dat moment 3 jaar bezig en had 3 miskramen achter de rug. Ik heb al die tijd alles gedaan op de automatische piloot FT werken en dan met 200% inzet, tsja dat houdt een keertje op natuurlijk..

Bij de psych kwam ik erachter dat ik 3 jaar verdriet had weggemoffeld i.p.v. een plaatsje had gegeven....heb enorm veel gehuild in die periode maar op een of andere manier lukte het me vrij snel om anders met mijn verdriet en kinderwens om te gaan.

In mei vorig jaar 2e terugplaatsing laten doen en wederom zwanger....helaas weeeeer een miskraam. Juli vorig jaar 3e terugplaatsing, niet zwanger.

In oktober had ik een terugplaatsing van ICSI 2...2 prachtige emmies, echter dat was t, meer hadden we er niet. Mijn gevoel zei al die tijd, laat er 2 terugplaatsen, misschien blijft er dan wel 1 goed achter en ja hoor...ben nu 29w2d zwanger!! En dat na een terugplaatsing waar ik weinig mee bezig was, na een bloeding dacht ik dat ik niet zwanger was...blijkbaar kon ik er nu veel beter mee omgaan, veel meer rust in mijn lichaam en geest en of dat nu meespeelt of niet, ben nu wel zwanger. Na 3,5 jaar bestaat de kans dus echt!!

Meid, ga snel praten met iemand, hoe ze het doen weet ik niet, maar het heeft mij enorm veel geholpen. Ben veel minder aan touwtjes aan t trekken dan voorheen, voel me niet langer verantwoordelijk voor de hele wereld en durf dingen nu te laten gebeuren i.p.v. te regiseren...

Sterkte!

gr Yosha

 
Wauw Yosha, wat ontzettend fijn dat je zwanger bent. En dat na al die tegenslagen.
Heb je ook IUI of IVF gehad?

Ik kijk eerlijk gezegd best uit naar iemand waarbij je alles kunt vertellen zonder dat ze een oordeel vellen of met goedbedoelde adviezen komen.

Dankjewel voor je reactie
 
Met goedbedoelde adviezen bedoel ik overigens meiden die nog helemaal niet bezig zijn met zwanger worden, of er al 4 hebben, of schoonmoeders die zeggen dat ik er gewoon niet aan moet denken en dan komt het wel. Nee!! want ik maak zelf geen eitjes aan en mijn man heeft lui zaad, dus echt vanzelf gaat het niet.
En hier snappen de meiden dat tenminste wel. En daar ben ik blij mee, maar ook weer niet want jullie hebben het ook K#T.
Mijn schoonmoeder dacht dat 40.000 zaadcellen ontzettend goed en veel was dus....


 
Meid een psycholoog oordeelt niet en probeert alleen maar jouw hoofd de goede kant op te sturen, ik snap nog steeds niet wat die beste man heeft gedaan, maar op een of andere manier ben ik wel anders gaan omgaan met bepaalde dingen!

Ik ben zwanger geraakt tijdens de 2e ICSI poging, IVF ging niet lukken ivm weinige zaadcellen van mijn man, dus is het ICSI geworden!

Sterkte meid...
 
Terug
Bovenaan