<p>Er moet mij even iets van het hart. Ik kan het niet echt kwijt bij mensen in mijn omgeving, die snappen de oorzaak van mijn frustratie niet helaas..</p><p>3 weken geleden ben ik bevallen van ons zoontje, een heerlijk jochie. Mijn partner kon niet wachten op de komst van de kleine en is ook helemaal weg van hem nu hij er eindelijk is.</p><p>De kleine man slaapt snachts gelukkig vrij goed. Wij hebben de afspraak gemaakt dat wij de voedingen samen doen. We geven flesvoeding ivm mijn medicatie, ik zou dus eventueel hem ook een keer alleen kunnen laten gaan als het echt "moet". </p><p>Dan nu mijn probleem: ik heb een hartritmestoornis en een te hoge bloeddruk. Hier heb ik medicatie voor en overdag gaat alles dan ook prima. Helaas werkt deze medicatie in de loop van de avond/begin van de nacht uit. Mij is altijd door mijn artsen verteld dat ik vlak voordat ik ga slapen geen nieuwe medicatie in mag nemen dus ik heb snachts geen hulp van mijn medicatie. </p><p>Mijn partner weet dit, hij weet ook dat ik enorm benauwd en duizelig wakker kan worden. Dit trekt niet zomaar weg. Ik heb voor de zwangerschap vrij vaak gehad dat ik flauwviel omdat heel mijn hartslag en ademhaling totaal ontregelt waren, helaas voel ik dit niet altijd op tijd aankomen. </p><p>Mijn vriend slaapt dus door de nachtvoedingen heen. Elke nacht minstens 1 keer. Ik wil echt niet overkomen als een enorme bitch, ik gun hem uiteraard ook zijn nachtrust, hij werkt gewoon weer en ik snap dat hij ook moe is. Maar ik krijg hem met geen mogelijkheid wakker. Ook niet als ik huilend naast het bed sta omdat ik onze zoon niet durf op te pakken omdat ik zo wankel ben door de benauwdheid.</p><p>Hij weet dat dit gebeurd en vraagt in de ochtend ook steeds waarom ik hem niet wakker maak (wat ik dus zeker wel probeer). Onze zoon kan sowieso enorm hard huilen als hij trek heeft, daar doorheen slapen is al een aardige prestatie . </p><p>Ik merk dat ik langzaam aan steeds bozer wordt als ik snachts alleen naar onze zoon moet en mij niet goed voel. Ik ben zo enorm bang dat ik een keer niet op tijd door heb dat het niet goed gaat en flauwval met hem in mijn armen. Bang dat het misgaat en hij dan door slaapt. Buiten de angst dat onze zoon wat overkomt door dit probleem voel ik me op zo'n moment ook gewoon enorm beroerd en kan ik het beste even gaan liggen. Maar goed, de kleine man moet toch echt zijn fles hebben en heeft een van ons toch echt nodig dan. </p><p>Mijn frustratie komt dan ook meer voort uit de angst dat er iets gebeurd met onze zoon door dit probleem dan dat ik hem zijn slaap niet gun. Als mijn medicatie zijn ding nog doet spring ik zo het bed uit (voeding laat op de avond werkt het meestal nog net wel). Even dat momentje samen vind ik heerlijk. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik hier nu aan moet doen en hoe wij dit kunnen oplossen. Ik heb morgen een afspraak bij de huisarts staan en ga haar echt vragen of ze iets voor me kan betekenen rondom de medicatie. Mijn partner en ik hebben het er elke dag over, helaas gebeurd het alsnog elke nacht. </p><p>Iemand toevallig tips voor ons? Anders was het in ieder geval fijn om het even van mij af te schrijven.. </p><p> </p>