Hee dames,
Ik moet even mijn hart luchten... Er werd ons aangeraden te gaan trouwen of een geregistreerd partnerschap aan te gaan. Aangezien we dat niet willen (A: te snel en B: ik ben sinds oktober pas officieel gescheiden dus geen trek in) besloten we voor een samenlevingscontract te gaan. Over een paar onderwerpen werden we het maar niet eens, voornamelijk bij onderwerpen over uit elkaar gaan. Ik vond dat vreemd, want ik was best bereid om een aantal toezeggingen te doen wat mij in m'n nadeel kan werken als ik weer zou gaan werken... en hem in z'n nadeel kan werken (op financieel gebied dus) zolang ik niet werk maar hij wel. Ik kreeg daar zo'n rare smaak van in m'n mond dat ik gistermiddag er helemaal klaar mee was en wel eens wilde weten waarom hij zo tegenwerkte. Bedoel; iedereen wil toch juist dat alles goed geregeld is voor z'n kind i.p.v. dat straks bijv. een Jeugdzorg erbij betrokken wordt als je zou komen te overlijden etc. Na een hoop geschreeuw van mijn kant waarbij ik ook nog uit huis ben gelopen kwam dan eindelijk het hoge woord eruit: hij twijfelt aan onze relatie. Erg fijn om dat te horen als je 35.3 week zwanger bent!! Geweldigere timing kon niet!! Ik weet dus niet wat ik ermee aan moet... Heb onwijs zitten janken gisteren want ik weet niet hoe ik nu tegen de bevalling aan moet kijken en ook niet tegen de tijd daarna. Is hij er wel of niet bij??? En als ik hem op normale toon zulke vragen stel hoor ik alleen maar: ik weet het niet. Ik ga niet in onzekerheid zitten dus heb ik hem de deur gewezen. Ik kan nou eenmaal de zwangerschap niet rekken dus aan 'ik weet het niet' heb ik niks. Heb hem er duidelijk op gewezen dat dit nou eenmaal er allemaal bij komt kijken als je vader wordt, en als hij dat niet aankan had hij z'n leuter in z'n broek moeten houden. Ook heel direct laten weten dat als hij er nu voor weg loopt dat hij dan niet op mijn medewerking hoeft te rekenen als hij straks ons kind wil zien want in mijn ogen zorg je 100% voor je kind of gewoonweg helemaal niet. Ik voel me dus heel erg gekwetst, zeker omdat ik toen ik van mijn ex ging scheiden mijn ex toen de omgang met zijn 2 zoons volledig heeft opgezegd. Ik kan daar gewoonweg met mijn verstand niet bij. Hij heeft toen ook zijn ex verlaten toen zij een maand of 5 zwanger was van hun 2e kind. Voor mijn gevoel heb ik nu geen betere kerel uitgezocht en sta ik nu zelf in de positie waar de ex van mijn ex toen in stond en dat had ik never nooit verwacht...
Uiteindelijk is hij toch gebleven. Hij wil toch nog voor ons vechten en ik hoop dat hij mij eindelijk eens daarin toe zal laten zodat ook ik dat kan (hij is een heel gesloten type namelijk en ik ben het tegenovergestelde). Ondertussen doe ik geen oog dicht, heb nog maar 3 uur geslapen deze nacht en werd wakker omdat ik het zo vreselijk warm heb van het dromen wat ik erover doe. Door alles wat ik met m'n ex heb meegemaakt heb ik af en toe nog steeds nachtmerries en door deze onzekerheid zijn ze net zo hard weer terug, ik ben gewoon heel bang...
Ook is de spanning op mijn benen geslagen, heb vreselijke pijn in mijn benen. Lijkt wel weer de erge groeipijn van vroeger en ik kan geen houding vinden waardoor het minder wordt.
Kortom; ik zit er nu gewoon echt heel erg doorheen. Ik wil niet in deze situatie gaan bevallen... En ik wil ook niet straks van de 1 op de andere dag als alleenstaande moeder met een pasgeborene verder moeten. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen...
Ik moet even mijn hart luchten... Er werd ons aangeraden te gaan trouwen of een geregistreerd partnerschap aan te gaan. Aangezien we dat niet willen (A: te snel en B: ik ben sinds oktober pas officieel gescheiden dus geen trek in) besloten we voor een samenlevingscontract te gaan. Over een paar onderwerpen werden we het maar niet eens, voornamelijk bij onderwerpen over uit elkaar gaan. Ik vond dat vreemd, want ik was best bereid om een aantal toezeggingen te doen wat mij in m'n nadeel kan werken als ik weer zou gaan werken... en hem in z'n nadeel kan werken (op financieel gebied dus) zolang ik niet werk maar hij wel. Ik kreeg daar zo'n rare smaak van in m'n mond dat ik gistermiddag er helemaal klaar mee was en wel eens wilde weten waarom hij zo tegenwerkte. Bedoel; iedereen wil toch juist dat alles goed geregeld is voor z'n kind i.p.v. dat straks bijv. een Jeugdzorg erbij betrokken wordt als je zou komen te overlijden etc. Na een hoop geschreeuw van mijn kant waarbij ik ook nog uit huis ben gelopen kwam dan eindelijk het hoge woord eruit: hij twijfelt aan onze relatie. Erg fijn om dat te horen als je 35.3 week zwanger bent!! Geweldigere timing kon niet!! Ik weet dus niet wat ik ermee aan moet... Heb onwijs zitten janken gisteren want ik weet niet hoe ik nu tegen de bevalling aan moet kijken en ook niet tegen de tijd daarna. Is hij er wel of niet bij??? En als ik hem op normale toon zulke vragen stel hoor ik alleen maar: ik weet het niet. Ik ga niet in onzekerheid zitten dus heb ik hem de deur gewezen. Ik kan nou eenmaal de zwangerschap niet rekken dus aan 'ik weet het niet' heb ik niks. Heb hem er duidelijk op gewezen dat dit nou eenmaal er allemaal bij komt kijken als je vader wordt, en als hij dat niet aankan had hij z'n leuter in z'n broek moeten houden. Ook heel direct laten weten dat als hij er nu voor weg loopt dat hij dan niet op mijn medewerking hoeft te rekenen als hij straks ons kind wil zien want in mijn ogen zorg je 100% voor je kind of gewoonweg helemaal niet. Ik voel me dus heel erg gekwetst, zeker omdat ik toen ik van mijn ex ging scheiden mijn ex toen de omgang met zijn 2 zoons volledig heeft opgezegd. Ik kan daar gewoonweg met mijn verstand niet bij. Hij heeft toen ook zijn ex verlaten toen zij een maand of 5 zwanger was van hun 2e kind. Voor mijn gevoel heb ik nu geen betere kerel uitgezocht en sta ik nu zelf in de positie waar de ex van mijn ex toen in stond en dat had ik never nooit verwacht...
Uiteindelijk is hij toch gebleven. Hij wil toch nog voor ons vechten en ik hoop dat hij mij eindelijk eens daarin toe zal laten zodat ook ik dat kan (hij is een heel gesloten type namelijk en ik ben het tegenovergestelde). Ondertussen doe ik geen oog dicht, heb nog maar 3 uur geslapen deze nacht en werd wakker omdat ik het zo vreselijk warm heb van het dromen wat ik erover doe. Door alles wat ik met m'n ex heb meegemaakt heb ik af en toe nog steeds nachtmerries en door deze onzekerheid zijn ze net zo hard weer terug, ik ben gewoon heel bang...
Ook is de spanning op mijn benen geslagen, heb vreselijke pijn in mijn benen. Lijkt wel weer de erge groeipijn van vroeger en ik kan geen houding vinden waardoor het minder wordt.
Kortom; ik zit er nu gewoon echt heel erg doorheen. Ik wil niet in deze situatie gaan bevallen... En ik wil ook niet straks van de 1 op de andere dag als alleenstaande moeder met een pasgeborene verder moeten. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen...