Bedankt voor de lieve reacties dames! Doet me echt goed. Dezelfde donderdagavond is hij min of meer 'gebroken'. Alle emoties kwamen eruit. Om met onze ouders om de tafel te gaan zitten is geen strak plan. Zijn ouders (voornamelijk zijn moeder) kan hem nog altijd niet echt loslaten. Respect voor hoe wij leven op onze manier is er ook niet echt, dan komt daar de opmerking 'zo zijn wij niet opgevoed'. M.a.w. mijn opvoeding doet er niet toe? Want in een relatie is het geven en nemen en pas je je aan elkaar aan, niet de 1 alleen maar aan de ander. Jullie snappen nu dus wel waarom dat geen goed plan is... Voor hem is het natuurlijk wel extra moeilijk om dit zo mee te maken want hij had nooit verwacht dat zijn familie zo zou reageren. Zo toont z'n broer ook nooit interesse in de baby terwijl ze voorheen juist onafscheidelijk waren. Hij is de jongste telg in de familie en da's heel duidelijk te merken! Nu hij zijn eigen leven is gaan leiden lijkt dat niet geaccepteerd te worden, ze zijn de controle over hem kwijt.
Diezelfde donderdagavond overwoog hij om een nachtje bij z'n ouders door te brengen om na te kunnen denken. Ik ben wat dat betreft best zwart/wit. Of je blijft of je gaat. Ik hou niet van onzekerheid. Uiteindelijk besloot hij toch te blijven nadat hij eindelijk z'n gevoelens in 1 stoot uitsprak. Sindsdien gaat het veel beter met onze relatie, ik hoop alleen niet dat het maar van tijdelijke aard is... Maar oke, niemand kan in de toekomst kijken...