Relatie met je partner na komst baby...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal!
Ik vroeg mij af hoe het bij jullie gaat (of is gegaan) na de komst van je eerste kindje. Wij zijn nu 7 mnd verder maar ik vind het nog steeds erg wennen in hoeverre m'n relatie met m'n vriend veranderd is. We hadden het altijd erg gezellig, konden goed met elkaar praten over van alles en nog wat en hadden altijd veel aandacht voor elkaar. En nu is daar nog maar weinig van te bekennen. Ik merk ook dat ik erg snauwerig ben en dat ik ineens snel op m'n tenen getrapt ben.
Natuurlijk is het logisch dat deze relatie veranderd als er een kindje bij komt en dat je moet wennen aan je nieuwe rol, maar ik hoopte dat er inmiddels een beetje meer terug zou zijn van hoe het eerst was...
Hoe is jullie ervaring hierin? Krijg nu namelijk de indruk dat het bij iedereen van een leien dakje is gegaan en dat het misschien gewoon aan mij ligt!
Ik hoor het graag van jullie.
Groetjes,
Laura
 
Hoi Laura,

bij ons is het zeker ook niet van een leien dakje gegaan hoor!!
Ik en mijn vriend hebben zijn int "verleden" al tegen aardig wat dingetjes opgelopen hoor.
Meestal ging het uiteraard over de kleine.
Mama's denken dat ze altijd alles beter doen, (en da is ook vaak wel zo), maar daar wordt de vader alleen maar erg onzeker van, en das tuurlijk niet de bedoeling.
Ook vond ik het echt erg, dat mijn vriend bijna geen aandacht aan Dylano bestede.
Het breekte mn hart, echt waar
Toen is het een x zo uit de hand gelopen, dat we van ellende mn zus en zwager hebben opgebeld (zus was lekker in de stad aant shoppen).
Ze kwam er gelijk aan, en das maar goed ook, anders was ik mss echt weggeweest
Hebben daar een heel goed en verhelderend gesprek mee gehad, en dat heeft ons echt goedgedaan.
We hebben duidelijke afspraken gemaakt met elkaar, en tot nu toe gaat ons dat goed af
Tuurlijk hebben we nog weleens was, maar dat hou je toch altijd wel.
Belangrijk is echt dat je duidelijke afspraken maakt met elkaar, en als je ergens mee zit het echt zeggen tegen je partner.
Ik heb ook moeten leren praten, maar ik ben toch wel blij aan de ene kant, dat het zo gegaan is.
Nu weten we tenminste ons dwarszat, en dan kun je daar ook ECHT iets mee gaan doen.
Voor de vader is het altijd erg wennen een kleintje (nog meer als voor ons).
Maar mijn vriend begint het nu pas echt leuk te vinden.
Ik bedoel: Dylano brabbelt erop los (zegt zelfs al papa, weet nie of hij da bewust zegt, maar da maakt nie uit).
Je begint er nu steeds meer aan te krijgen zegt ie zelf.

Ik weet niet wat bij jou de strubbeling is, maar praat erover met je vriend.
Een kind zet echt ffkes heel je leven op zn kop hoor, en daar hoef je jezelf echt niet voor te schamen.
Ga anders eens wat leuks doen met zn 2en.
Dat kan echt verhelederend werken hoor!!

Heel veel succes ermee meid!!

Liefs Debby.
 
Hai Debby,
Bedankt voor je reactie!
Tja, ik probeer er uiteraard over te praten...maar hij vind dat het allemaal best goed gaat. Afgelopen weekend voor het eerst de kleine een nachtje uitbesteed en een nachtje weg geweest. Ik keek er al weken naar uit! En het was gezellig hoor, maar bij thuiskomst val je toch wel weer gauw in je gewone gedrag. Langs elkaar heen rennen, weinig aandacht voor elkaar, ergenissen etc...
En dan nog af en toe die slapeloze nachten erbij die mijn humeur ook niet echt oppeppen :-(
Bah, ik hoop dat ik er binnenkort verandering in kan brengen want zo vind ik het niet leuk meer en word ik er alleen maar heel verdrietig van. Ik mis m'n oude maatje...

 
Meid, ik ken je 1 ding zeggen.
Zoals het vantevoren was, wordt het nooit meer.
Jullie hebben nu samen een wondertje erbij, en die eist toch aandacht op.
Waarom doe je je kindje geen weekendje weg bijv? (als je daar aan toe bent dan).
En die ergenissen heeft iedereen wel in een relatie, maar het is echt de kunst om erover te praten met je vriend.
En als hij vind dat het goed gaat, maar jij niet, moet je er alsnog over praten.
En tuurlijk zijn de nachten zwaar, dat snap ik helemaal meid!!
Maar ook dat gaat weer over... probeer jezelf dat voor te houden.
Ga eens lekker genieten met zijn 3tjes of met zn 2tjes als je dat wilt, en ff lekker veel plezier maken.

Liefs Debby.
 
Hoi hoi. Ik kan me ook echt wel voorstellen hoe het is voor je hoor!! Ik heb het nu niet maar na de geboorte van mijn oudste (nu 3 jaar geleden) had ik precies hetzelfde.. Ik wilde hem overal tegen beschermen en zoals Debby aangaf, denken moeders altijd dat hun manier de beste is en dat ging hier dan ook wel eens verkeerd..
Gelukkig heb ik een man die precies weet hoe mijn buien soms kunnen zijn en hij weet ook dat ik heel snel weer iets vergeten ben zeg maar, maar soms heeft ie echt wel flink op zijn tong moeten bijten zei hij later..
Wij zorgen er wel altijd voor (ook nu de 2e er is) dat we genoeg tijd voor elkaar hebben. Zo gaan we regelmatig uit eten, een nachtje in een hotelletje slapen, en laatst zijn we 2 dagen naar Engeland geweest. Ik mis mijn kids dan echt verschrikkelijk maar ik denk wel dat het belangrijk is dat je ook voor elkaar blijft "vechten" en het leuk blijft houden..
Succes meid!!
Gr. Anne-Marie
 
Dank voor jullie lieve woorden!
Ik ga er zeker voor knokken dat het weer beter gaat worden hoor!
Ik draai nu gewoon even in een cirkeltje en heb soms het idee dat ik daar niet uitkom. Gisteren al  m'n best gedaan om eens wat aardiger tegen hem te zijn en niet meteen overal op te reageren en eigenlijk voelde dat meteen heel anders...
Ook weer eens even bij een vriendin langs geweest wat ook erg gezellig was. Nou, ik ga m'n best doen en wie weet gaat het binnenkort weer de goede kant op!
Liefs,
Laura  
 
Wat bij ons heel erg geholpen heeft is dat  we er af en toe even een avondje uit gaan, zonder maar ook met elkaar. Zoals uiteten met vriendinnen of gewoon daar op de bank tv kijken en praten. Ik krijg daar altijd weer  energie van en kom dan ook weer blij terug komen. In het begin bleven we s'avonds beide thuis omdat onze dochter dan erg onrustig was, maar dan wordt je werledje wel erg klein. We zijn nu beide een avond weg in de week en dat werkt voor ons erg goed.
 
Ook voor mij allemaal bekende verhalen. Toen onze dochter drie jaar geleden werd geboren moesten wij erg wennen aan het feit dat we nog maar zo weinig tijd voor elkaar hadden. Op een gegeven moment  deden we ook niet meer de moeite om elkaar op de hoogte te houden van wat er gebeurde. Ook kon ik de zorg voor Eva maar moeilijk uit handen geven. Zelfs aan hem. Hij gaf haar dan wel de fles, maar die maakte ik dan klaar. Kleertjes legde ik klaar en als hij haar dan een keer in bad deed, dan was ik nooit ver uit de buurt.....
Na een tijdje kwamen we tot de conclusie dat we elkaar een beetje 'kwijt' aan het raken waren. Daar schrokken we van en dat was de ommekeer. We hebben toen héél goed met elkaar gepraat en het is een cliché, maar je moet gewoon tijd voor elkaar maken. Je moet het echt plannen! Het lijkt zo raar om samen je agenda te pakken om tijd voor elkaar te plannen, maar het werkt wel.
Wij gingen bijvoorbeeld 'thuis-uit-eten'. Eva vroeg naar bed en wij uitgebreid koken en samen lekker uren aan tafel. Dit doen we nu nog steeds.

Qua zorg voor Eva (en nu ook voor Bas) heb ik geleerd dat ik het los moet laten. Het geeft natuurlijk weinig vertrouwen als je je altijd met alles bemoeit. Ik heb echt wel eens met kromme tenen gezeten als ik hoorde hoe Eva huilde na een badje omdat Jeroen alles vergeten was klaar te leggen, maar dat gebeurd maar één keer en ze heeft er niks aan over gehouden.
Nog moet ik wel eens op mijn tong bijten als hij hun aangekleed. Hij maakt combinaties die ik niet aan kan zien, maar ze zijn wel aangekleed!

Jullie hebben samen een kindje gekregen. Jullie hele leven staat even op z'n kop, maar jullie vinden wel weer de weg naar elkaar. Als je tenminste de moeite blijft doen om te zoeken.

Succes!
Karin

PS: Wij gaan vanavond samen Tapas eten en beid kids gaan logeren. Ik verheug me er nu al op.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan