Hi andere ouders,
Graag zou ik jullie tips/adviezen lezen over het volgende. Mijn man en ik zijn al zo’n zes jaar samen en ik heb altijd een goede relatie met mijn schoonouders gehad. Het zijn lieve, behulpzame en gastvrije mensen. Sinds m’n zwangerschap is mijn gevoel naar hun toe alleen heel erg veranderd terwijl zij niet echt veranderd zijn.
Voor mijn zwangerschap kwamen we daar regelmatig over de vloer, we borrelden vaak. Mijn man en ik rookten nog en de alcohol vloeide altijd rijkelijk. Voordat ik zwanger werd stopte ik met roken en kon ik op weinig steun van m’n man en schoonouders rekenen, zij bleven sigaretten aanbieden en waren gepikeerd als ik even ergens anders ging zitten als zij gingen roken (dit hielp mij erg om gestopt te blijven), dat was ongezellig.
Toen ik zwanger was stopte ik natuurlijk ook met drinken en was ik altijd degene die 100% nuchter erbij zat en begon ik me langzaam te ergeren aan het slappe geouwehoer van mensen die langzaam aangeschoten/dronken aan het worden zijn. Er ontstaan langzaam kleine discussies en vaak genoeg mondde het uit in een ruzie waarna we vertrokken. Ook wilden mijn schoonouders niet ergens anders roken als we bijvoorbeeld aan tafel zaten te eten. M’n schoonmoeder deed dan een raampje op een kiertje en dat was wel goed genoeg. Ik snap dat het hun huis is, ik kan hun niets verplichten, maar voelde me er toch wel een beetje naar door.
Inmiddels is de baby er al zeven maanden en is mijn gevoel tegenover hen nog steeds niet veranderd. Ik ga er nog steeds niet graag heen, mede door het feit dat het er dus continue naar de rook stinkt en mijn baby daar dus ook is, m’n schoonmoeder met m’n zoontje wilt knuffelen terwijl ze gerookt heeft, er is een grote rottweiler waar ze nul controle over hebben en ik ben dus continue bezig die hond bij m’n baby/kinderwagen/maxicosi/kleedje/whatever weg te houden, we zijn er vaak genoeg gekomen terwijl m’n schoonouders al een aardig bakkie op hebben en m’n schoonmoeder op veel dingen commentaar heeft.
Ik weet niet wat ik kan doen om weer een positiever gevoel naar hun toe te krijgen. Zij zijn namelijk niet veranderd en het is dus in principe mijn probleem. Het is mijn probleem dat ik me nu gewoon heel veel aan ze erger, maar ik kan hun natuurlijk niets verplichten in hun huis (stoppen met roken bijvoorbeeld). Nu gaan ze over een week of drie ook nog een vaste dag in week bij hun thuis oppassen en alles in me schreeuwt dat ik het niet wil en dat ik m’n kindje liever een extra dag naar het KDV breng, maar dat is natuurlijk totaal oneerlijk. M’n man heeft gezegd dat ze niet zullen roken zolang ons zoontje daar is, maar ik vind het lastig daarop te vertrouwen. Ik gun m’n zoontje een goede relatie met z’n opa en oma, maar ik voel me zo vervelend bij het feit dat ze gaan oppassen.
Is er iemand die misschien weet wat ik kan doen om m’n gevoel te veranderen? Ik wil hem graag met een gerust hart bij m’n schoonouders brengen, maar dat gevoel heb ik nu helemaal niet. Ik voel me er ook heel lullig over naar m’n schoonouders en man toe, maar ik heb geen idee wat ik kan doen.. Wellicht iemand die z’n visie/idee/mening hierover wilt delen?
?
Graag zou ik jullie tips/adviezen lezen over het volgende. Mijn man en ik zijn al zo’n zes jaar samen en ik heb altijd een goede relatie met mijn schoonouders gehad. Het zijn lieve, behulpzame en gastvrije mensen. Sinds m’n zwangerschap is mijn gevoel naar hun toe alleen heel erg veranderd terwijl zij niet echt veranderd zijn.
Voor mijn zwangerschap kwamen we daar regelmatig over de vloer, we borrelden vaak. Mijn man en ik rookten nog en de alcohol vloeide altijd rijkelijk. Voordat ik zwanger werd stopte ik met roken en kon ik op weinig steun van m’n man en schoonouders rekenen, zij bleven sigaretten aanbieden en waren gepikeerd als ik even ergens anders ging zitten als zij gingen roken (dit hielp mij erg om gestopt te blijven), dat was ongezellig.
Toen ik zwanger was stopte ik natuurlijk ook met drinken en was ik altijd degene die 100% nuchter erbij zat en begon ik me langzaam te ergeren aan het slappe geouwehoer van mensen die langzaam aangeschoten/dronken aan het worden zijn. Er ontstaan langzaam kleine discussies en vaak genoeg mondde het uit in een ruzie waarna we vertrokken. Ook wilden mijn schoonouders niet ergens anders roken als we bijvoorbeeld aan tafel zaten te eten. M’n schoonmoeder deed dan een raampje op een kiertje en dat was wel goed genoeg. Ik snap dat het hun huis is, ik kan hun niets verplichten, maar voelde me er toch wel een beetje naar door.
Inmiddels is de baby er al zeven maanden en is mijn gevoel tegenover hen nog steeds niet veranderd. Ik ga er nog steeds niet graag heen, mede door het feit dat het er dus continue naar de rook stinkt en mijn baby daar dus ook is, m’n schoonmoeder met m’n zoontje wilt knuffelen terwijl ze gerookt heeft, er is een grote rottweiler waar ze nul controle over hebben en ik ben dus continue bezig die hond bij m’n baby/kinderwagen/maxicosi/kleedje/whatever weg te houden, we zijn er vaak genoeg gekomen terwijl m’n schoonouders al een aardig bakkie op hebben en m’n schoonmoeder op veel dingen commentaar heeft.
Ik weet niet wat ik kan doen om weer een positiever gevoel naar hun toe te krijgen. Zij zijn namelijk niet veranderd en het is dus in principe mijn probleem. Het is mijn probleem dat ik me nu gewoon heel veel aan ze erger, maar ik kan hun natuurlijk niets verplichten in hun huis (stoppen met roken bijvoorbeeld). Nu gaan ze over een week of drie ook nog een vaste dag in week bij hun thuis oppassen en alles in me schreeuwt dat ik het niet wil en dat ik m’n kindje liever een extra dag naar het KDV breng, maar dat is natuurlijk totaal oneerlijk. M’n man heeft gezegd dat ze niet zullen roken zolang ons zoontje daar is, maar ik vind het lastig daarop te vertrouwen. Ik gun m’n zoontje een goede relatie met z’n opa en oma, maar ik voel me zo vervelend bij het feit dat ze gaan oppassen.
Is er iemand die misschien weet wat ik kan doen om m’n gevoel te veranderen? Ik wil hem graag met een gerust hart bij m’n schoonouders brengen, maar dat gevoel heb ik nu helemaal niet. Ik voel me er ook heel lullig over naar m’n schoonouders en man toe, maar ik heb geen idee wat ik kan doen.. Wellicht iemand die z’n visie/idee/mening hierover wilt delen?
?