relatie

Hoe herkenbaar! Erg he? Maar ik ben er ook wel achter gekomen dat ze er echt niets aan kunnen doen. Ze zien het gewoon niet al doen se nog zo hun best.
In het begin liep ik er continu op te mopperen, nu niet meer.
Als ik dat doe ben ik nooit meer gezellig en mopper ik de hele tijd.

Onze relatie is wel veranderd. Door mijn zwangerschap en zware bevalling heeft mijn man zoveel over moeten nemen ( wat ie trouwens super deed ). Daardoor  heeft hij gewoon een heel zwaar jaar achter zich. Ik ook natuurlijk maar hij zeker niet minder.
Nu is hij zo verschrikkelijk moe. Hij komt er gewoon niet boven op.
En dan ziet hij dus nog minder dingen.
Een paar weken terug hadden we echt een dipje maar met praten los je al zoveel op.
We weten nu wat we voelen en denken en dat scheelt al de helft.
Het is zeker niet makkelijk maar ik merk wel dat ik nog meer van hem houd dan hiervoor.
Het heeft ook gewoon tijd nodig...
 
Ook ik denk dat mijn mannetje het soms echt niet ziet, maar ik weet zeker dat hij soms ook net doet alsof hij het niet ziet! En als ik het dan maar deed, werd hij steeds gemakkelijker. Na een paar fikse ruzies, en gewoon een paar keer alles laten liggen, zorgt hij wel dat hij het ziet hoor! Ik moet het toch ook.
Groetjes Sil
 
De relatie met m'n man is wel veranderd, hij heeft meer waardering voor vrouwen die bevallen zijn gekregen. Qua huishouden en zo ziet hij de dingen ook niet liggen (of hij wil het niet zien, kan ook ), maar ik zeg gewoon wat ik erg graag van hem gedaan wil hebben. Op z'n papa-dag verwacht ik dat hij  even gaat stofzuigen, was die opgevouwen in de mand staat opruimen,  en het eten kookt.  Dat zijn niet de gekste dingen die ik vraag toch? En als het niet lukt als bv de kleine meid veel aandacht vraagt, dan is het ook goed hoor, ons meisje gaat gewoon voor! Maar zo'n papa-dag doet wel wonderen,  hij merkt nu dat je toch veel tijd kwijt bent aan je kindje (of kindjes) en dat het niet een relax-dagje is zeg maar.  En al het huishoudelijke werk waar ik door de wk niet aan toe kom, doen  we in het weekend samen.  
Verder ook hier af en toe wat irritaties,  we zijn allebei moe en dan krijg je dat toch sneller. Maar we zijn super-gelukkig met z'n 3-tjes en hebben meer waardering voor elkaar gekregen en we proberen elkaar een avond per wk 'vrij' te geven om bv te sporten, te stappen, etc.
 
"grappig" he! zo zijn toch bijna alle mannen hetzefde volgens mij!
En die van mij heeft inderdaad ook nog veel meer bewondering gekregen voor vrouwen die moeten bevallen!
Hij was als enige bij me tijdens de bevalling (vk alleen de laatste paar minuten) en heeft wel 100.000 keer gezegd dat hij zo trots op me is, dat ik dat allemaal alleen (met hem dan) gedaan heb! Zo lief..
En ik was/ben weer super trots op hem, omdat hij er dus alleen bij stond en alles toch op hem afkwam.. Hij is normaal doodsbang voor bloed, naalden, etc etc maar hij heeft   na de bevalling zelfs meegeholpen om me te hechten (met een TL BUIS ernaast gestaan zodat de vk wat meer licht had!)

Maar   goed, ik heb ook gemerkt dat als je iets dwars zit, dat je echt moet praten!! Dat vonden wij alle twee nog wel eens moeilijk. Ik kropte alles op, ging alleen maar chagerijnig lopen doen terwijl hij  niet wist wat er was.
Nu zeg ik het hem gewoon (en  andersom ook), bij  de kleinste irritatie al, en dat scheelt heel veel!  
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan