Respect voor al deze mama's

A

ANONYMOUS_USERNAME


Ik heb enkele verhalen van ouders gelezen en kan alleen maar een ontzagelijk groot respect opbrengen voor hen.
Hoe moeilijk is het als je je kind moet verliezen en dan te moeten merken dat daar volgens de meeste mensen een bepaalde termijn van rouw voor geldt. Daarna moet je maar door met je leven. Alsof deze ouders buiten dat ze hun kind verloren zijn ook hun verstand kwijt zijn. Natuurlijk moet je door met je leven. Maar moet je dan alles wat er gebeurt in je leven maar als een robot doormaken en nergens meer om malen.

Is het niet normaal dat je zo'n heftige gebeurtenis niet zo snel te boven komt.  
Mensen kunnen en willen zich niet meer in een ander verplaatsen. Want stel je voor dat je je emoties toont. Nee, dan kun je gekwetst worden en dat kan niet. We moeten toch altijd sterk zijn en vooral doorgaan. We vechten  met ons verstand in plaats van met ons gevoel.

Nee, kijk naar kinderen. Als ze pijn hebben dan huilen ze net zo lang tot het verdriet gesust is. En zij kijken niet naar andere kinderen of die dat raar vinden en duh! andere kinderen vinden dat ook niet raar. Waarom moeten volwassenen het elkaar altijd zo moeilijk maken.

Als iemand verdriet heeft, dan doet dat pijn en dan is dat rechtvaardig, hoelang dat ook duurt. Klaar!!

Ikzelf heb een miskraam gehad toen ik 7 wkn zwanger was en heb hier geen last van gehad. Ik had nog geen band met het kind en eigenlijk ook geen besef. Maar dit geldt voor mij. Ik respecteer eenieder zijn verdriet of dat nu na een zwangerschap van een week of van 40+ weken is.

Sterkte en groetjes van een moeder die teleurgesteld is in sommige mensen.
Angela (m.v. Cas 02.03.2004)
 
Dank je voor deze woorden!

Als moeder van een engeltje weet ik als geen ander, hoe de omgeving reageert.
Ik ben vriendinnen (waarvan ik dacht mijn beste) kwijtgeraakt, omdat ik me niet meer zo vaak liet zien.
Zelf kwamen ze nog niet eens langs, toen mijn zoontje geboren was!

Mijn buurvrouw kwam naar foto's kijken, en het enige wat ze kon zeggen was: goh, het lijkt toch wel of hij wat mankeerde!

Hij was kerngezond, maar mensen willen en kunnen niet aanvaarden, dat zoiets dan gebeurd.


Ik heb ondertussen een gezonde dochter erbij gekregen, en nu kunnen mensen zeggen: maar je hebt je dochter nu toch?????

Het ene kindje vervangt het andere niet!!!!!

Ik heb 3 kinderen, waarvan 2 lichamelijk aanwezig!

Eindelijk iemand die zich kan voorstellen hoe het is!!!!!!

liefs Nicole
 
Ik ben het helemaal met Angela eens. Alsof je zoiets ooit maar dan ook ooit zou kunnen vergeten.

Toen ik 2 maanden bevallen was van mijn zoontje sprak ik de moeder van een vriendin van mij die 1 maand na mij was uitgerekend. Door omstandigheden heb ik haar niet meer gesproken na mijn bevalling en toen bleek waarom. haar baby was overleden...

Ik heb nog de foto's gezien van het kindje, zo een  mooi babietje. We hebben er samen veel omgehuild en nog hoor, als ik er nu weer aan denk.

Ik heb dan ook diep respect voor jullie. Ook bij een nieuwe zwangerschap. Wat moet dat spannend en onzeker voor jullie zijn.

Groetjes van Willemijn
 
Hoi Angela.

Ook ik ben een moeder van een engeltje.
Mijn nichtje en het nichtje van mijn vriend hebben pas een dochtertje gekregen.
Wij gaan volgende week eerst naar zijn nichtje toe , en dan naar mijn nicht.
Ik weet dat het heel erg moeilijk voor ons is, en ik kan er ook niet voor blijven vluchten.
Zelf heb ik in 2006 2 miskramen gehad,in januari was de eerste miskraam , ik was 5 weken zwanger......... en de andere miskraam kreeg ik in maart , was toen 7 weken zwanger.Toen ben ik in april weer opnieuw zwanger geraakt............. en die ging ook weer fout. Deze zwangerschap heeft 38 weken geduurt.Op 5 januari 2007 ben ik bevallen van een dood kindje.Het was een meisje , Anouk is haar naam.
Ik wil alleen maar ff zeggen, hoe moeilijk het ook is.
We hebben toch besloten om er weer voor te gaan.
Ons meisje zit voor altijd in ons hart.
Ze is toch me eerst kindje .

Veel liefs

Peggy *mama van Anouk*
 
ik ben het helemaal met Angela eens!! Ik weet niet hoe dit verdriet voelt, maar ik leef echt met jullie mee!

ik wens jullie allemaal heel veel sterkte toe! liefs cis (oktoberforum 2006)
 
Voor alle moeders (en vaders) met een gebroken hart en een geknakte ziel..

Ik loop naar boven en werp een blik in het ledikantje van mijn dochter (geb. 02-05-2007) ze ligt te slapen en oogt tevreden, ik geef haar een aai over haar bolletje en sluip zachtjes weg..

Op weg naar mijn bed kom ik langs de slaapkamer van mijn zoon (geb. 24-04-1998) en stop hem nog even in, druk hem een kus op zijn hoofd en vertel hem hoeveel ik van hem hou..slaperig draait hij zich om en vertelt me dat hij ook van mij houdt..

Na een lange dag, lig ik zelf in bed en dwalen mijn gedachte af naar hun zus, ik ben haar kwijtgeraakt toen ik ruim 20 weken zwanger was. Zonder duidelijke reden of aanwijsbare oorzaak kreeg ik een miskraam en was mn kleine meid verdwenen.

Destijds wilde en kon ik er niet te lang bij stil blijven staan, iedereen om mij heen vertelde dat 'alles een reden heeft' en het dus 'beter was zo'
Hoezo, beter...wat weet een ander daar van, jij verheugt je op de geboorte van je baby, vormt een band met je kindje en dan is het er plotseling niet meer, wat is daar beter aan!

Nu zijn we ruim 10 jaar verder, en kijk ik naar mijn kinderen, als men vraagt hoeveel ik er heb zeg ik altijd 2 maar ik denk er achteraan, ik heb er 3!
Zij zal er altijd zijn, zij blijft voor altijd klein en groeit niet op zoals mijn andere kleintjes, in mijn gedachten en herinnering verandert ze niet. Net als het gevoel van 'missen' en 'wat jammer dat zij dit heeft kunnen doen of meemaken'
Desalniettemin..ben ik zo blij dat ik toch moeder ben, dat ik veel heb om te delen en door te geven maar toch altijd een beetje verdrietig omdat ik nóg meer had willen delen.

En dan zijn er de mensen die zeggen, "ja maar..je hebt nu toch 2 gezonde kinderen, waar doe je moeilijk over".."andere mensen willen graag kinderen en krijgen er geen". Dat is waar, maar het gat..dat blijft.. de denkbeeldige ruimte tussen de namen onderaan de kerstkaarten elk jaar, de lege plek op de verjaardagskalender..die dingen gaan niet weg..en ze hoeven van mij ook niet weg.. Ze heeft ook echt bestaan en dat zou ik niet uit willen wissen, ook al vergeten mensen om mij heen haar naam.

Voor mij zal ze altijd Savannah blijven, mijn eerste dochter!


Liefs, Moniek




 
Hallo Angela,

Allereerst wil ik je hartelijk danken voor je steun, en ik hoop dat je nooit maar dan ook nooit hetzelfde zult meemaken als de meesten hier.

Ook ik ben moeder van een engeltje, daar word ik iedere dag nog aan herrinnerd. Zij was de helft van een tweeling de andere helft ook een dochter mag ik iedere dag plat knuffelen. En zoals je zegt weinig mensen hebben hier begrip voor.

Ik ben eens vergeleken met een koe. Maar het ergste vond en vind ik nog de opmerking van mijn schoonzus. Mijn dochter lag in het ziekenhuis omdat ze dertien weken te vroeg is geboren, en ze vroeg me hoe het ging. Ik antwoorde daarop prima, de dokter heeft gezegd dat het een pittig meisje is met een duidelijk eigenwil. Goh zegt ze wat moet jij blij zijn dat je er niet twee vann zulke hebt.
Het gesprek heb ik afgekapt. En ben heel snel naar de couf gerend en mijn dochter geknuffeld.

Ik denk dat het voor mensen ook moeilijk is om iemand te zien huilen. Men weet niet heo ze daar op moeten reageren. Dus vragen ze niets omdat ze dan niemand aan het huilen hoeven maken. En mensen willen graag overal een oplossing voor en een antwoord en die hoeven niet altijd worden gegeven. En het dient een ander doel. Dat vind ik niet, en als dat zo is zou ik graag het doel willen weten waarom ik zoveel verdriet heb moetten verdragen.

Ik wil iedereen hier nog even heel veel sterkte wensen met zijn of haar verdriet, hoelang dat ook mag zijn geleden.

Veel liefs Sigrid
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan