<p>Hi lieve mama's to be,</p><p>Ik zit met het volgende. Mijn partner en ik zijn al ongeveer 5 jaar bezig met zwanger worden, dit i.c.m. fertilteitskliniek, gestartte traject, diagnose van PCOS, etc. En Godzijdank, is onze liefste en grootste wens in vervulling gegaan en ben ik alweer 17 weken zwanger. Vóórdat ik zwanger werd bevond ik mij al op een roze wolk, maar nu ik zwanger ben.. blijft deze gek genoeg weg. Sterker nog, het heeft plaats gemaakt voor oprechte angst voor het moederschap. Begrijp mij niet verkeerd, ik hou nu al ontzettend van mijn dochtertje die ik nog mag ontmoeten maar die angst dat ik zal falen is groots aanwezig. Ik ben zo onwijs en ontzettend verliefd op de vader van ons kindje dat ik zo bang ben hem kwijt te raken (ervaring uit mijn dichte kring is dat stellen niet langer dan de eerste verjaardag van hun kindje samenzijn).</p><p>Zijn er meer mamas die hier mee strugglen? Wat is in deze het beste om te doen? Nogmaals, ik wíl zwanger zijn en onze dochter straks baren.. het is alleen het moederschap-periode waar ik zo bang voor ben. </p><p>Liefs, een onwijs onzekere mama.</p>
Roze wolk blijft weg.
- Onderwerp starter tisaraudjanelle
- Startdatum
Wat fijn dat je zwanger bent! En wat mooi dat je mag ervaren hoe het is om moeder te zijn!!
Ik was totaal niet onzeker tijdens mijn zwangerschap, maar ook niet echt in de wolken op de een of andere manier.. wat ik wel een beetje eng vond omdat mijn moeder gevoel dus weg bleef. Maar op het moment dat mijn meisje werd geboren viel alles op zijn plek. We ben ik als verse moeder echt op mijn kwetsbaarste en mega onzeker. Maar aan de andere kant laat dat ook zien hoeveel ik van haar hou! Niemand weet hoe het moet maar ik denk dat als je als moeder met een hart vol liefde zorgt voor je kindje dat je al 99% op de goede weg zit.
Wat betreft de angst voor je relatie. Niemand weet hoe het zal lopen, niks is zeker. Maar jullie zijn niet dat stel uit jullie dichte kring, jullie zijn jullie! En het zal zwaar zijn en jullie zullen een andere kant van elkaar leren kennen. Maar dat kan jullie ook dichter bij elkaar brengen. Focus je op wat voor moois het jullie zal brengen in plaats van wat er misschien wel fout zal gaan. En blijf praten met elkaar.
Hoe dan ook, het komt goed! Je kan dit!
Ik was totaal niet onzeker tijdens mijn zwangerschap, maar ook niet echt in de wolken op de een of andere manier.. wat ik wel een beetje eng vond omdat mijn moeder gevoel dus weg bleef. Maar op het moment dat mijn meisje werd geboren viel alles op zijn plek. We ben ik als verse moeder echt op mijn kwetsbaarste en mega onzeker. Maar aan de andere kant laat dat ook zien hoeveel ik van haar hou! Niemand weet hoe het moet maar ik denk dat als je als moeder met een hart vol liefde zorgt voor je kindje dat je al 99% op de goede weg zit.
Wat betreft de angst voor je relatie. Niemand weet hoe het zal lopen, niks is zeker. Maar jullie zijn niet dat stel uit jullie dichte kring, jullie zijn jullie! En het zal zwaar zijn en jullie zullen een andere kant van elkaar leren kennen. Maar dat kan jullie ook dichter bij elkaar brengen. Focus je op wat voor moois het jullie zal brengen in plaats van wat er misschien wel fout zal gaan. En blijf praten met elkaar.
Hoe dan ook, het komt goed! Je kan dit!
Hi lieve mama van Noortje,
Dank je wel!
Dat is dus inderdaad waar ik bang voor ben, dat het moedergevoel er niet is. Ik ben normaalgesproken het soort persoon dat alles op haar af moet laten komen om een oordeel te hebben, het meemaken vind ik ontzettend belangrijk. Ik heb vaak het gevoel dat het maar een taboe is ofzoiets. Ik heb niet veel bereikt in mijn 26 jarige bestaan en ik hoop dat ik hier ook niet in zal falen, want dit is het enige waar ik voor gemotiveerd ben goed te doen. Jouw reactie stelt mij wel gerust, het is even dat ik het van "een vreemde" moet horen dan van iemand die dicht bij mij staat.
Wat betreft mijn relatie, niemand kan daar inderdaad wat over zeggen. Het zal een beproeving voor ons beiden zijn.
Super bedankt voor je motiverende reactie. Je hebt geen idee wat dat met en voor mij doet..
Dank je wel!
Dat is dus inderdaad waar ik bang voor ben, dat het moedergevoel er niet is. Ik ben normaalgesproken het soort persoon dat alles op haar af moet laten komen om een oordeel te hebben, het meemaken vind ik ontzettend belangrijk. Ik heb vaak het gevoel dat het maar een taboe is ofzoiets. Ik heb niet veel bereikt in mijn 26 jarige bestaan en ik hoop dat ik hier ook niet in zal falen, want dit is het enige waar ik voor gemotiveerd ben goed te doen. Jouw reactie stelt mij wel gerust, het is even dat ik het van "een vreemde" moet horen dan van iemand die dicht bij mij staat.
Wat betreft mijn relatie, niemand kan daar inderdaad wat over zeggen. Het zal een beproeving voor ons beiden zijn.
Super bedankt voor je motiverende reactie. Je hebt geen idee wat dat met en voor mij doet..
Hi,
Heel herkenbaar vanuit mijn eerste zwangerschap.
Ik wilde al heel lang een kindje, maar partner was er nog niet klaar voor, dus ook lang moeten wachten tot het eindelijk kón (natuurlijk niet te vergelijken met een lang medisch voortraject, begrijp me niet verkeerd, dat lijkt me heel heftig) maar toen het eenmaal zover was vond ik het heel eng en was ik bang voor alle manieren waarop het mis kon gaan waardoor ik niet echt kon genieten.
Ik was ook heel bang om mijn partner te verliezen, allerlei rampscenario's waarin we uit elkaar groeiden door dagelijkse rompslomp over het kind etc. gingen constant door mijn hoofd en dan dacht ik alleen maar 'waarom wilde ik zo graag kinderen, waarom kon ik niet gewoon gelukkig zijn met hem en wat we hadden samen, ik wil hem niet kwijt'.
Als ik er nu op terugkijk echt totaal bizarre gedachtes, we zijn alleen maar closer geworden, ontzettend gelukkig met z'n drieën. Opvoeden is ook niet iets om je zorgen over te maken, niemand doet dit denk ik 100% perfect, en dat is ook niet erg, maar vertrouw er op dat als je intenties goed zijn en je alles uit liefde doet je het écht wel kan.
Kun je dit soort dingen bespreken met je vriend? Misschien kan hij je wel wat meer gerust stellen?
Heel herkenbaar vanuit mijn eerste zwangerschap.
Ik wilde al heel lang een kindje, maar partner was er nog niet klaar voor, dus ook lang moeten wachten tot het eindelijk kón (natuurlijk niet te vergelijken met een lang medisch voortraject, begrijp me niet verkeerd, dat lijkt me heel heftig) maar toen het eenmaal zover was vond ik het heel eng en was ik bang voor alle manieren waarop het mis kon gaan waardoor ik niet echt kon genieten.
Ik was ook heel bang om mijn partner te verliezen, allerlei rampscenario's waarin we uit elkaar groeiden door dagelijkse rompslomp over het kind etc. gingen constant door mijn hoofd en dan dacht ik alleen maar 'waarom wilde ik zo graag kinderen, waarom kon ik niet gewoon gelukkig zijn met hem en wat we hadden samen, ik wil hem niet kwijt'.
Als ik er nu op terugkijk echt totaal bizarre gedachtes, we zijn alleen maar closer geworden, ontzettend gelukkig met z'n drieën. Opvoeden is ook niet iets om je zorgen over te maken, niemand doet dit denk ik 100% perfect, en dat is ook niet erg, maar vertrouw er op dat als je intenties goed zijn en je alles uit liefde doet je het écht wel kan.
Kun je dit soort dingen bespreken met je vriend? Misschien kan hij je wel wat meer gerust stellen?
Hi lieve EMW,
Dank je wel voor je reactie!
Het is zo gek, lang gewenst om een baby en ineens komen alle onzekerheden. Ik was er toen zo klaar voor, en nu? Nu twijfel ik aan alles. Het helpt mij te weten dat er meerdere vrouwen zijn die dit (hebben) ervaren. Want ik voel mij precies zoals je die rampscenarios beschrijft.
Wij hebben twee honden geadopteerd uit Roemenië eigenlijk speciaal voor mij, omdat ik erg depressief werd van ons kinderloos bestaan. En mijn leven was ook voor ik zwanger werd perfect. Een baby verrijkt deze alleen maar en wij waren dus vastbesloten er voor te gaan. Had iemand mij gewaarschuwd voor de ilusie van de roze wolk, dan had ik mij misschien hier beter op voor kunnen bereiden.
Wat mooi dat jullie er closer op zijn geworden! Uit jouw ervaring haal ik er in ieder geval mooie dingen uit en dat ik echt niet de enige ben die zo denkt en dat het ook heel mooi kan lopen. Dank je wel, dit had ik echt even nodig.
Betreft mijn lieve vriend, ik heb het hier met hem over gehad. We waren, voor wij een relatie kregen, al 10 jr beste vrienden dus hij wist dat ik ergens mee zat en heb het kunnen uiten en hij heeft mij aangehoord en getroost. Voelt alleen alsof ik hem belast met onnodige dingen terwijl hij zoveel al regelt.
Super bedankt voor je reactie!
Dank je wel voor je reactie!
Het is zo gek, lang gewenst om een baby en ineens komen alle onzekerheden. Ik was er toen zo klaar voor, en nu? Nu twijfel ik aan alles. Het helpt mij te weten dat er meerdere vrouwen zijn die dit (hebben) ervaren. Want ik voel mij precies zoals je die rampscenarios beschrijft.
Wij hebben twee honden geadopteerd uit Roemenië eigenlijk speciaal voor mij, omdat ik erg depressief werd van ons kinderloos bestaan. En mijn leven was ook voor ik zwanger werd perfect. Een baby verrijkt deze alleen maar en wij waren dus vastbesloten er voor te gaan. Had iemand mij gewaarschuwd voor de ilusie van de roze wolk, dan had ik mij misschien hier beter op voor kunnen bereiden.
Wat mooi dat jullie er closer op zijn geworden! Uit jouw ervaring haal ik er in ieder geval mooie dingen uit en dat ik echt niet de enige ben die zo denkt en dat het ook heel mooi kan lopen. Dank je wel, dit had ik echt even nodig.
Betreft mijn lieve vriend, ik heb het hier met hem over gehad. We waren, voor wij een relatie kregen, al 10 jr beste vrienden dus hij wist dat ik ergens mee zat en heb het kunnen uiten en hij heeft mij aangehoord en getroost. Voelt alleen alsof ik hem belast met onnodige dingen terwijl hij zoveel al regelt.
Super bedankt voor je reactie!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Vergeet niet dat de hormonen op het moment door je lijf gieren en gekke dingen met je doen. Het is ook spannend allemaal, maar zoals hierboven ook al genoemd, als je kindje er is hou je zoveel van zo'n kleintje. En ook dan is het niet altijd roze hoor en is t ook zwaar. Maar die moederliefde die hoor ik nu al in hoe je schrijft! En zo te horen kun je goed met je partner praten en zijn jullie ook echt vrienden die het samen gaan doen. Je partner samen met je kindje zien knuffelen is echt het mooiste wat er is. Het heeft wat ons betreft echt een extra dimensie aan onze relatie gegeven. Je gaat het allemaal meemaken en het gaat met momenten fantastisch zijn en met momenten even niet. En dat mag gewoon 
Ik wens je een hele fijne zwangerschap toe!
Ik wens je een hele fijne zwangerschap toe!Hoi,
Eerst gefeliciteerd dat je zwanger bent. Maar wat naar dat je je zo voelt! Het is niet fijn om je zo onzeker te voelen over het komende moederrol.
Ik herken wel wat je zegt. Zelf ben ik na 3.5 jaar zwanger geworden na 5 iui en ivf behandelingen. Dan verwacht je toch dat je van liefde overstroomt. Nou, ik niet. De eerste weken was ik vooral bang. Daarna beetje hetzelfde wat jij beschrijft. Angst of ik wel van zijn wezentje kon houden, het was alsof ik van een afstandje toe keek. Pas met 24 weken ging ik de kleine voelen, en ook pas toen begin ik te beseffen hoe bijzonder het was om leven in mij te voelen. Maar houden van... nee nog niet. Ook na de geboorte was het er niet direct. Gelukkig had ik groet over gelezen, dat het vaker voorkomt dat vrouwen in hun moederrol moeten groeien. Ik dacht dat het mij niet zou overkomen. Zo lang geknokt om mama te mogen worden. Maar toch was het er niet direct. Ik zag wel een mooi mensje, ik zorgde voor haar met liefde. Maar het gevoel moest groeien. En nu is het er helemaal. Ik hou onvoorwaardelijk voor haar!
Het is mooi dat je je gevoelens wel kan omschrijven en beseft dat sommige (voor jou) gewenste gevoelens er nog niet zijn. Dat geeft je een voorsprong. Bespreek het met je vk een je partner. Dat lucht ook op En zij kunnen je gerust stellen.
Jebent de enige niet hoor! Zet em.op!
Eerst gefeliciteerd dat je zwanger bent. Maar wat naar dat je je zo voelt! Het is niet fijn om je zo onzeker te voelen over het komende moederrol.
Ik herken wel wat je zegt. Zelf ben ik na 3.5 jaar zwanger geworden na 5 iui en ivf behandelingen. Dan verwacht je toch dat je van liefde overstroomt. Nou, ik niet. De eerste weken was ik vooral bang. Daarna beetje hetzelfde wat jij beschrijft. Angst of ik wel van zijn wezentje kon houden, het was alsof ik van een afstandje toe keek. Pas met 24 weken ging ik de kleine voelen, en ook pas toen begin ik te beseffen hoe bijzonder het was om leven in mij te voelen. Maar houden van... nee nog niet. Ook na de geboorte was het er niet direct. Gelukkig had ik groet over gelezen, dat het vaker voorkomt dat vrouwen in hun moederrol moeten groeien. Ik dacht dat het mij niet zou overkomen. Zo lang geknokt om mama te mogen worden. Maar toch was het er niet direct. Ik zag wel een mooi mensje, ik zorgde voor haar met liefde. Maar het gevoel moest groeien. En nu is het er helemaal. Ik hou onvoorwaardelijk voor haar!
Het is mooi dat je je gevoelens wel kan omschrijven en beseft dat sommige (voor jou) gewenste gevoelens er nog niet zijn. Dat geeft je een voorsprong. Bespreek het met je vk een je partner. Dat lucht ook op En zij kunnen je gerust stellen.
Jebent de enige niet hoor! Zet em.op!
Hi Lalana,
Lieve reactie. Ik denk inderdaad dat het de wilde hormonen zijn haha.
Het is ook gewoon dat het allemaal zo overhyped is, de roze wolk. Maar realiteit is ontzettend anders. Ik hou nu al zo van ons kleine meisje en ik moet haar nog ontmoeten. Ik kijk alwel ontzettend uit naar haar. En wat betreft mijn vriend, zoals je mooi zegt, mijn allerbeste vriend inderdaad. De fundering van onze liefde gaat diep en sterk. Vind je reactie erg lief en motiverend.
Dank je wel!
Lieve reactie. Ik denk inderdaad dat het de wilde hormonen zijn haha.
Het is ook gewoon dat het allemaal zo overhyped is, de roze wolk. Maar realiteit is ontzettend anders. Ik hou nu al zo van ons kleine meisje en ik moet haar nog ontmoeten. Ik kijk alwel ontzettend uit naar haar. En wat betreft mijn vriend, zoals je mooi zegt, mijn allerbeste vriend inderdaad. De fundering van onze liefde gaat diep en sterk. Vind je reactie erg lief en motiverend.
Dank je wel!