Roze wolk is zwarte wolk geworden

A

ANONYMOUS_USERNAME

Het zit me even allemaal niet mee, ik kon het niet eerder kwijt omdat ik zo van slag ben.
Gisteren bij de gyn geweest, een andere dan de vorige keer. Uitgelegd wat er aan de hand is en ze gaan nu een andere weg in... Ze hebben een uitstrijkje gemaakt om te kijken of ik geen vreemde cellen bij mijn baarmoederhals heb (lees baarmoederhalskanker)..... Ze legde het uit, met plaatjes en wat de gang van zaken is.... ik hoorde het zwijgzaam aan en knikte ja...
Ik heb in oktober ook een uitstrijkje laten maken, toen was het nog goed, maar dat kan snel veranderen. Wat kan dan je wereld stil staan.... over 2 weken heb ik weer afspraak en dan krijgen we de uitslag te horen. Ze gaan dan ook meteen met een microscoop de baarmoederhals/mond bekijken..... Ik wil niet, het moet tis zo balen! Had het wel allemaal even anders voorgesteld.
Je wil positief blijven, maar elke keer zakt dat een stuk.

Thuis gekomen is nog niet alles achter de rug. Blijkt manlief de mailen met een andere vrouw, op een manier wat niet normaal is... Ik was/ben niet boos, maar ben zoooo gekwetst. Het is ook niet de 1e keer maar inmiddels de 3e keer. De grond zakt voor de 2e keer op 1 dag onder je voeten weg.... ik wist even niet meer hoe en wat. Heb hem ermee geconfronteerd en hij ontkende ook niet.
Ben toen natuurlijk helemaal overstuur weggegaan... maar ook weer thuis gekomen. Ik geef hem nog een kans, wel de laatste. Wat moet ik anders over 13 weken komt er een kindje van ons....
Ik dacht dat we gelukkig waren, dat we elkaars ware waren.... blijkbaar was dat even niet zo...
Ik hou nog steeds van hem, en kan me geen leven zonder hem indenken dus we vechten ervoor.....
Hij heeft veel spijt en snapt het van hemzelf ook niet, hij beweert dat er verder niks gebeurt is. Moet ik hem geloven? Moet ik naar mijn gevoel luisteren? Of moet ik naar mijn verstand luisteren?
Ik moet dit zelf uitzoeken, maar pfff wat heftig.
Ik wil positief zijn, maar het wordt er niet makkelijker op.
Heb de afgelopen 2 dagen alleen maar kunnen huilen, nu zijn mijn tranen op.....

Sorry moest dit even kwijt....
 
heey meid

als ik je verhaal zo lees krijg ik kippevel er van wat rot allemaal zeg als ik kon zou ik je een hele dikke knuffel geven vind dit zo erg voor je en zo duren 13 weken helemaal nog lang meid wil je heel veel sterkte wensen en succes en hoop dat die onderzoeken goed uit pakken voor je

groetjes en liefs tamjoh
 
Hey meis,

Jeetje wat erg allemaal. Over je relatie kan ik niets zeggen. Ik ken je man niet en jullie relatie niet dus weet niets te adviseren. wel kan ik me voorstellen dat je enorm verdrietig en gekwetst bent.
Over baarmoederhalskanker kan ik wel meepraten. Hoewel ik geen arts ben en jou sitiuatie totaal niet ken, kan ik je misschien "gerust stellen" met mijn ervaring tot je de uitslag hebt.
Je schrikt je zo wie zo rot als je het woord kanker hoort!
Bij mij werd dat dus geconstanteerd. Gelukkig in een vroeg stadium. Ze hebben idd de baarmoederhals bekeken. Ik kon zelf meekijken op het beeldscherm en heb de kankercellen gezien. Ik verwachte eigenlijk dat ze zwart en vies zouden zijn maar ze waren "heel "mooi" wit. Maar dit terzijde. Ze hebben Deze cellen weggebrand met een zgn."lis". Dit instumentje wordt elektrisch geladen,de cellen worden dus weggebrand met stroom. Om deze stroom te geleiden kreeg ik een soort grote pleister op mijn been.Voor de behandeling werd de baarmoedermond verdooft. Ik heb van de behandeling niks gevoeld. Duurde ook niet lang ofzo. Na de behandeling wel wat buikpijn maar wel "te handelen"
Het is me allemaal dus 100% meegevallen!!!
De tijd daarna was wel wat minder door de strenge controles. (is dus elke keer een uitstrijkje). Eerst elke maand,dan elke drie maanden, elk half jaar en dan jaarlijks als alles goed gaat. Een uitstrijkje maken blijft nooit leuk maar zelfs dit wende een beetje.
Nu ben ik een aantal jaren verder en zwanger van mijn vierde kindje. Hoewel elk uitstrijkje en de uitslag spannend blijft, is bij mij gelukkig alles goedgekomen. Ik hoop dat je iets geruster kan zijn nu tot je de uitslag krijgt. Hoewel ik weet dat 2 weken lang duren dan.
Wens je ook veel veel succes en wijsheid met je man en je relatie!!
Zal voor je duimen en volgen op t forum.

Liefs Hanneke
 
Jeetje meid, wat vervelend allemaal!!
Het aller belangrijkste is je gezondheid!! Ga je daar eerst op focussen...en op je kindje...

Over je realtie kan ik geen wijs oordeel geven...maar jij moet doen wat jou gevoel in geeft!(en wat voor jou op dat moment het beste is!)

Heel veel sterkte ...knuffel van mij!
 
Hey meis, wat ontzettend vervelend allemaal!
Je man is ( excuse me) een eikel, klaar! Hoe durft ie! Mijn ex deed dat ook constant met vrouwen, geen fysiek contact, maar wel mailen. Verschikkelijk! Hem nog een kans geven is wel weer fair van je, hopelijk doet ie 't nooit meer.

Over baarmoederhalskanker:
In november heb ik te horen gekregen dat ik pap3 heb, er is een stukje weggehaald en ik moet over een jaar terug komen voor controle. Heel veel vrouwen hebben het.
Voor mij ook weer iets positiefs, want 2 weken na de uitslag van mijn tests, bleek ik zwanger te zijn!!!

Zoals hanneke zegt, het is goed te behandelen, maar wel erg klote voor je. Hopelijk wordt je goed gesteund door familie en vrienden ( en helemaal door je man!!). Sterkte!!!
 
Ik zat echt met open mond je verhaal te lezen...

Wat baarmoederhalskanker betreft, ook ik ben er bekend mee. Ik zit nu inmiddels bijna 2.5 jaar in de medische molen daardoor. Steeds weer controles (eerst bij de huisarts, doorgestuurd naar de gyn, en elk half jaar moet ik daarheen). Het wil maar niet weggaan en waarschijnlijk behoor ik tot een klein percentage vrouwen bij wie het mogelijk ook nooit 100% weg zal gaan. Daarom ben ik zo blij dat ik nu zwanger ben, want ik zag het al helemaal gebeuren dat ik nooit zwanger zou raken doordat ik straks ineens m'n baarmoeder kwijt zou zijn. Mij is verteld dat tijdens een zwangerschap geen onderzoek gedaan mag worden omdat je dan beter doorbloed bent en dat een risico is voor jezelf en je ongeboren kindje. Ipv 6 maanden moet ik er nu dus 12 wachten waardoor ik, alleen al als ik eraan denk, 7 kleuren schijt wat straks mogelijk de uitslag zal zijn. Bij zijn microscopisch onderzoek smeren ze iets op je baarmoedermond zodat de eventuele foute cellen goed zichtbaar zullen zijn, ik kan je uit ervaring vertellen dat je daar bijna niets tot niets van voelt. Afhankelijk van hoeveel cellen ze zien zullen ze waarschijnlijk ivm je zwangerschap extra voorzichtig wel of niet besluiten weefsel weg te nemen. Ze nemen dan een hapje, en dat doet zeer (een felle steek op het moment zelf, verder niets) en je kan nabloeden. Bij mij was dat niet zoveel, maar aangezien je baarmoedermond nu meer doorbloed is... daarom betwijfel ik het of ze nu al cellen zullen wegnemen of niet als die gezien zouden worden. Het is inderdaad wel zo dat het heel goed behandelbaar is. Maar zeker in combinatie met zwanger zijn en de mogelijke medische molen waarvan je niet weet hoe lang en heftig dat zal zijn, ken ik je angst maar al te goed. Wees sterk lieverd, kijken kan geen kwaad en doet geen pijn... Het is nu gewoon hopen dat er geen foute cellen worden gezien. Ik had er toen trouwens voor gekozen om niet mee te kijken op het scherm, ik hoorde liever gewoon uit hun mond wat ze wel en niet zagen. Zelf wilde ik het niet zien, bang om het beeld niet te kunnen vergeten als het echt heel erg fout was geweest. Maar da's maar net waar je je zelf wel of niet prettig bij voelt.

Wat je man betreft sluit ik me aan bij Bibi, wat een eikel! Ik wil je niet ontmoedigen om voor je relatie te vechten, maar als hij er na de 1e keer niet van leert... na een 2e keer ook niet... waarom dan wel na deze 3e keer?? Ik snap wel dat je hem nog een kans geeft hoor, alleen al omdat er een kleintje onderweg is. Maar ik vind dit heel egoïstisch van hem, zeker ook in de situatie waar jij nu in zit. Je hebt al steeds pieken en dalen in je zwangerschap, nu het nieuws van je baarmoeder, en dan doet hij er nog een schepje bovenop. Iemand die echt van je houdt en voor je gaat doet dat niet, vind ikzelf...

Las net op je Hyves dat vanmorgen de vk weer is geweest en je daarna naar de gyn moest... weer hetzelfde verhaal?? Kan er dan ook nog wel bij natuurlijk... Als ik kon zou ik je nu een hele dikke knuffel geven, want ik vind het echt heel erg wat er nu allemaal tegelijk op je afkomt. En het ergste is... zelf sta je machteloos. Als je een uitlaatklep nodig hebt weet je me te vinden.
 
bij mij is er een paar jaar geleden ook een stukje weggebrand.vond het geen erg vervelende operatie.het schijnt de makkelijkste plek te zijn om rare cellen weg te halen.ik moet eigenlijk ook weer een uitstrijkje maken maar wacht tot ik bevallen ben.ik dacht ook dat ze dat niet deden als je zwanger ben.ik snap wel dat je je veel zorgen maakt en vooral omdat het bij je baby in de buurt zit.maar zoals je zei had je in oktober nog een uitstrijkje gehad.dus als er wat zit zit het er nog niet erg lang.
ik duim voor je dat de uitslag over 2wkn goed is.
en met je man????tja.heel veel praten denk.en volg je eigen gevoel.laat hem maar flink zijn best doen voor jullie.
ik wens je heel veel sterkte toe.en hoop alles snel wat beter gaat zodat je nog terug op je roze wolk kan genieten.dikke knuffel.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan