Hoi Dolly,
nou zo stoer was ik ook niet hoor voordat mijn dochter geboren was.
Maar nu ik dat een keer heb meegemaakt, durf ik te zeggen dat ik de 2e keer ook wel aan kan.
Van te voren had ik alles tot in de puntjes geregeld (dacht ik) en ik wilde op alles voorbereid zijn.
En toen het moment daar was dacht ik: kom maar op met die weeën dan kan onze dochter er eindelijk een keer uit.
Naast de pijn, die inderdaad te beschrijven is als een soort menstruatiepijn maar dan x1000 die je aan het wegpuffen bent, hebben we het ook keigezellig gehad.
Samen een broodje eten tussendoor (toen dat nog kon), een beetje mtv gekeken en gekletst en grapjesgemaakt. Totdat de vliezen gebroken werden en de weeën heftiger werden, maar dan weet je wel dat je kindje echt onderweg is.
En wat betreft de pijn aan het einde. Ik denk dat het komt omdat de energie van de meeste vrouwen een beetje begint op te raken tegen het einde van de ontsluitingsweeën. Ik weet nog dat ik dacht: ik weet niet hoe, maar ze moet er nu uit! Ik was er helemaal klaar mee. Niet door de pijn maar omdat ik al 1,5 bezig was en mijn energie op raakte. Wat betreft het branderige gevoel; dat heb ik 2x even gevoeld, en het ook benoemd, maar toen ineens was dochter lief daar al.
Heb vertrouwen in jezelf en je partner, want die van mij heeft me er goed door heen gelootst met puffen.
Iedereen kan het, en wil het niet dan zijn er in NL gelukkig voldoende voorzieningen waar je terecht kunt als het niet gaan zoals het hoort!
Groetjes!
nou zo stoer was ik ook niet hoor voordat mijn dochter geboren was.
Maar nu ik dat een keer heb meegemaakt, durf ik te zeggen dat ik de 2e keer ook wel aan kan.
Van te voren had ik alles tot in de puntjes geregeld (dacht ik) en ik wilde op alles voorbereid zijn.
En toen het moment daar was dacht ik: kom maar op met die weeën dan kan onze dochter er eindelijk een keer uit.
Naast de pijn, die inderdaad te beschrijven is als een soort menstruatiepijn maar dan x1000 die je aan het wegpuffen bent, hebben we het ook keigezellig gehad.
Samen een broodje eten tussendoor (toen dat nog kon), een beetje mtv gekeken en gekletst en grapjesgemaakt. Totdat de vliezen gebroken werden en de weeën heftiger werden, maar dan weet je wel dat je kindje echt onderweg is.
En wat betreft de pijn aan het einde. Ik denk dat het komt omdat de energie van de meeste vrouwen een beetje begint op te raken tegen het einde van de ontsluitingsweeën. Ik weet nog dat ik dacht: ik weet niet hoe, maar ze moet er nu uit! Ik was er helemaal klaar mee. Niet door de pijn maar omdat ik al 1,5 bezig was en mijn energie op raakte. Wat betreft het branderige gevoel; dat heb ik 2x even gevoeld, en het ook benoemd, maar toen ineens was dochter lief daar al.
Heb vertrouwen in jezelf en je partner, want die van mij heeft me er goed door heen gelootst met puffen.
Iedereen kan het, en wil het niet dan zijn er in NL gelukkig voldoende voorzieningen waar je terecht kunt als het niet gaan zoals het hoort!
Groetjes!