Lees al een tijdje mee, maar heb tot nu toe niet gereageerd. Deze topic spreekt me echter aan, omdat ik er zoveel in herken.
Na 3 weken compleet thuis zitten in verband met extreme oververmoeidheid ben ik sinds afgelopen woensdag weer aan het werk. Op advies van mijn gynacoloog mag ik wel maar halve dagen werken. Vandaag heb ik het attest afgehaald en daar staat zelfs in dat dat tot aan mijn zwangerschapsverlof in november geldt! Mag ik volgende week dus op mijn werk gaan verkondigen dat dit geen tijdelijke situatie is, maar dat het 'ietsje langer' gaat duren. Nu in de vakantieperiode is het best goed te doen met halve dagen, maar ik vrees het ergste als in september weer alles gewoon zijn gangetje gaat op het werk...
In vergelijking met de afgelopen 3 weken, waarin ik me ook verveelde 's ochtends ('s middags niet, dan slaap ik zo'n 2 tot 3 uur) merk ik wel verschil. Ik slaap nu 's middags veel vaster en ben ook sneller fysiek vermoeid (stukken lopen, kleine dingen in het huishouden doen). Gelukkig nog geen andere puk hier rondrennen, maar wel nog genoeg dingen te doen in huis (we hebben vorig jaar een nieuwbouwhuis gekocht en voor deze zomer staat de tuin en het terras op de agenda). Mijn man moet nu dus helaas veel alleen doen of met hulp van familie/vrienden. Mijn goed bedoelde adviezen worden daarbij meestal niet gewaardeerd...
Maar het belangrijkste wat die 3 weken thuis me hebben geleerd: luisteren naar mijn lichaam. Toegeven aan pijntjes en moeheid en niet blijven doorrennen! Aan mezelf denken (en daarmee automatisch ook aan de baby natuurlijk) en alle andere dingen/zaken die 'moeten' naast me neerleggen en zo goed mogelijk negeren of aan anderen overdragen.
