Hai Cody,
Nou je hebt het inmiddels al gemerkt... je bent beslist niet de enige. Ook ik herken het helemaal, snap precies wat je voelt. En vooral -tenminsten, dat is wat ik zelf nog het meest vervelende vind- dat gevoel dat je je alleen maar kunt irriteren aan je partner. Mijn man is ook altijd juist heel lief voor me, begripvol en als ik ergens erg om moet huilen gaat hij vaak zelfs meehuilen! Kun je nagaan... Maar nu, vaak heb ik niet eens zin om hem te knuffelen of door hem geknuffeld te worden. Echt super irritant. En -het zullen wel weer de hormonen zijn, maar- ik heb ook het idee dat hij minder lekker ruikt. Ik ruik zijn adem sneller en ga zo maar door. Op zich wel logisch, want als je misselijk bent (28/3 ben ik 16 wkn zwanger, maar nog steeds vooral s'avonds na het eten kotsberoerd) ben je natuurlijk gevoeliger voor luchtjes. Het gekke is dat ik me er een beetje schuldig over ga voelen, terwijl ik er uiteraard niets aan kan doen!
Het beste is eigenlijk (cliche) de dingen gewoon bespreekbaar maken. Leg aan je partner uit dat je zelf ook niet weet waarom je je zus en zo voelt en dat het voor jou ook vervelend enzo is. Dan kan hij beter op je reageren en zal hij je grillen misschien ook beter kunnen "verwerken". Leg hem uit dat het niet aan hem ligt (hoewel.. haha).
Probeer hem te stimuleren een boek over zwangerschap te lezen! En als hij jouw boek niet wil lezen, koop dan een boekje voor hem speciaal voor mannen, daar zal hij zich beter in herkennen en daarin staan veel nuttige tips voor mannen hoe ze met hun zwangere vrouwtje moeten handelen. Een man (de mijne in ieder geval wel) reageert vaak van "jaja, het zullen de hormonen wel weer zijn" als je iets daarop schuift... soms heb je dan het gevoel niet serieus genomen te worden. Maar, als ze dan eens echt iets erover lezen zullen ze misschien wel snappen dat inderdaad heeeeeel erg veel door de hormonen komt.
Het scheelt voor jou wellicht al wat als je je probeert voor te stellen hoe het voor hem moet zijn... hij voelt niks, ziet misschien nog niets en moet het alleen maar doen met wat jij hem vertelt over je gevoelens, kwaaltjes etcetera. Eigenlijk is het voor mannen ook een heel moeilijke positie denk ik zo.
Nou ja, heeeeeel erg veel succes!
Hoe ver ben je nu?
Ik ben 28/3 16 wkn zwanger van de eerste, ben 29 jaar.
Liefs, Linkie.
Nou je hebt het inmiddels al gemerkt... je bent beslist niet de enige. Ook ik herken het helemaal, snap precies wat je voelt. En vooral -tenminsten, dat is wat ik zelf nog het meest vervelende vind- dat gevoel dat je je alleen maar kunt irriteren aan je partner. Mijn man is ook altijd juist heel lief voor me, begripvol en als ik ergens erg om moet huilen gaat hij vaak zelfs meehuilen! Kun je nagaan... Maar nu, vaak heb ik niet eens zin om hem te knuffelen of door hem geknuffeld te worden. Echt super irritant. En -het zullen wel weer de hormonen zijn, maar- ik heb ook het idee dat hij minder lekker ruikt. Ik ruik zijn adem sneller en ga zo maar door. Op zich wel logisch, want als je misselijk bent (28/3 ben ik 16 wkn zwanger, maar nog steeds vooral s'avonds na het eten kotsberoerd) ben je natuurlijk gevoeliger voor luchtjes. Het gekke is dat ik me er een beetje schuldig over ga voelen, terwijl ik er uiteraard niets aan kan doen!
Het beste is eigenlijk (cliche) de dingen gewoon bespreekbaar maken. Leg aan je partner uit dat je zelf ook niet weet waarom je je zus en zo voelt en dat het voor jou ook vervelend enzo is. Dan kan hij beter op je reageren en zal hij je grillen misschien ook beter kunnen "verwerken". Leg hem uit dat het niet aan hem ligt (hoewel.. haha).
Probeer hem te stimuleren een boek over zwangerschap te lezen! En als hij jouw boek niet wil lezen, koop dan een boekje voor hem speciaal voor mannen, daar zal hij zich beter in herkennen en daarin staan veel nuttige tips voor mannen hoe ze met hun zwangere vrouwtje moeten handelen. Een man (de mijne in ieder geval wel) reageert vaak van "jaja, het zullen de hormonen wel weer zijn" als je iets daarop schuift... soms heb je dan het gevoel niet serieus genomen te worden. Maar, als ze dan eens echt iets erover lezen zullen ze misschien wel snappen dat inderdaad heeeeeel erg veel door de hormonen komt.
Het scheelt voor jou wellicht al wat als je je probeert voor te stellen hoe het voor hem moet zijn... hij voelt niks, ziet misschien nog niets en moet het alleen maar doen met wat jij hem vertelt over je gevoelens, kwaaltjes etcetera. Eigenlijk is het voor mannen ook een heel moeilijke positie denk ik zo.
Nou ja, heeeeeel erg veel succes!
Hoe ver ben je nu?
Ik ben 28/3 16 wkn zwanger van de eerste, ben 29 jaar.
Liefs, Linkie.