saai hoor

natuurlijk zijn we blij dat we zwanger zijn, maar het is vooral heel hard werken. En ik begrijp heel goed dat het heel erg moeilijk te verkroppen is voor mensen die niet of moeilijk zwanger kunnen worden, maar zwanger zijn is echt niet altijd een feestje. Ik ben nu 33 weken zwanger van de 3e, heb ook een miskraam gehad dus ben ik totaal... eh... eh... een HELEBOEL weken zwanger geweest ;)

Maar om even terug te komen op de originele post: het klinkt eigenlijk een beetje alsof jij een baan nodig hebt. Je zegt dat je wereldje heel klein wordt en dat je alleen maar bezig bent met zwanger zijn en je kindje... lijkt het je niets om na een paar maandjes ergens aan het werk te gaan? Je wereld wordt er een heel stuk groter van en je voelt je heerlijk even jezelf, en niet alleen maar mama :) misschien een idee voor je....
 
Heel herkenbaar! Ik heb vorige week nog een topic geplaatst met de titel 'ik raak in een sociaal isolement'. Ook ik heb een kleine dreumes rondlopen van net 2 en ben nu al weer behoorlijk zwanger.

Ik roep sinds de eerste zwangerschap ook dat zwanger zijn absoluut niet mijn ding is. Ik zeg steeds 'Als ik ze bij de Wehkamp kon bestellen  zou ik het doen'. Ik vind het bijzonder om mee te mogen maken, het is ten slotte maar een korte periode op een mensenleven en zo'n bewegend kindje in je buik is toch prachtig. Maar ik ben liever niet zwanger. We hebben ook een tijd getwijfeld. Niet of we nog een tweede kindje wilden, die was welkom! Maar of ik nog een keer zwanger wilde zijn.

Het is gewoon zwaar. Ik kan hooguit nog een paar honderd meter lopen. Buik in de weg, bekkenpijn, ik kan niet meer normaal met m'n dochter spelen en ga zo maar door. Gelukkig is het tijdelijk en ik heb het er zeker voor over.

Onze kinderwens is er altijd een van twee kinderen geweest. Zodra we zeker weten dat er écht geen derde meer komt (onder het motto 'zeg nooit nooit')  gaat mijn man direct onder het mes!

Groetjes, Marisa

 
Hallo,

het is zoals jolien zegt : zwanger zijn is een middel, géén doel.
Ik heb een kwaal-vrije zwangerschap, dus ik heb niets te klagen. En mijn zus zou een moord doen om zwanger te zijn. (miskraam na miskraam en 5 jaar lang en veel verdriet). Dus ik begrijp de vrouwen die graag een kind willen maar niet lukt.
Maar dat betekend niet dat we allemaal op een roze wolk zitten en elk stapje van de zwangerschap geweldig moeten vinden. Er veranderd van alles in je lichaam en daar moet je aan wennen.
Zelfs vrouwen die (na heel lang proberen) eindelijk zwanger zijn zullen ook een tijd hebben dat ze zwanger zijn even niet leuk vinden. En dan mag je best even klagen hoor.
Het is niet zo dat ik aan 1 stuk door klaag en zeur. Maar als je op een andere manier een kind kon krijgen zou ik het niet erg vinden. De mannen die zwanger raken lijkt me een leuke optie hahaha.

Maar zwanger zijn is een ervaring apart. Ik maak het nu mee, ik zou het ook niet willen missen, maar ben blij als het over is en ik weer alle controle over mijn lichaam heb.

Groetjes jeanine
 
Hoi,
Sommige reacties had ik wel verwacht, juist omdat ik dus ook in praktijk ervaar dat je blij "moet" zijn dat je zwanger bent en het eigenlijk toch wel een taboe lijkt dat je niet dus niet altijd bent. Natuurlijk ben ik mega blij dat we weer een kleintje mogen krijgen maar ik heb wel heel veel moeite om te accepteren dat mijn lijf veel niet meer kan en ik een beroep moet doen op anderen, op mijn werk niet meer voor 200% kan gaan en ik tegen mensen om mij heen vaker nee moet zeggen. Enerzijds kan ik nog maar weinig dus moet ik keuzes maken, anderzijds wordt het door die keuzes soms wel heel heel stil. Het idee dat het "maar" 9 maanden is, snap ik wel, maar soms is dat moeilijk te onthouden en ik weet intussen uit ervaring dat de 9 maanden op en 9 maanden af in mijn geval zeker geldt.  Ik ben in ieder geval heel blij om te lezen dat er meer meiden zijn die dit ervaren. Voor degene die het nog veel zwaarder hebben dan ik, bv omdat ze geen kinderen kunnen krijgen of andere problemen hebben wil ik natuurlijk veel sterkte wensen
 
Terug
Bovenaan