Hoi meiden,
Dank je wel voor alle lieve reacties!
Hier gaat het wel redelijk. Emotioneel gezien duurt het nog even om alles te verwerken, dat gaat helaas niet van de een op andere dag. Het zijn ups en downs.
Vooral mijn man heeft het zwaar, hij was er bij in de reanimatiekamer en heeft alles gezien. Het duurde voor hem daarom langer om te geloven dat er verbetering in zat en is ook nog steeds erg emotioneel.
Met mijzelf gaat het wel. Door een naar toeval is er een zeer dierbare vlak voor Sanders geboorte overleden en ook hier heb ik het erg moeilijk mee. De combinatie van deze twee dingen en de hormonen zorgen er voor dat ik in een emotionele achtbaan zit. Ik ben zó blij met mijn ventje en geniet daar ook echt van, maar aan de andere kant is er de rouw en het verwerken van zijn geboorte. Het is moeilijk om je het ene moment heel gelukkig te voelen en vervolgens weer heel verdrietig.
Het meest lastig is nog een goeie uitlaatklep. Veel mensen begrijpen het niet. Alles is nu toch weer goed met Sander?
Het is ook lastig om lotgenoten te vinden, want bij de couveusekindjes hoort hij ook niet echt, dan gaat het toch vaak over prematuurtjes.
Nou ja, genoeg gezeurd. We gaan gewoon verder. Als ik in de komende periode denk dat ik het alleen niet ga trekken kan ik altijd nog naar een psycholoog of zo. Eerst maar eens zien hoe het gaat als we wat meer gesetteld zijn en de hormonen wat tot rust komen.
Dank jullie voor het luisteren!
Groetjes, Marisa
