Hallo,
Ik ben Judith en las altijd mee met het oktober 2005 forum. Ik wil mijn verhaal graag even kwijt.
Op 6 juli was ik op controle in het ziekenhuis, aangezien ik zwanger was van een tweeling. Alles was in orde de kindjes groeiden goed en lagen prima op schema. Die dag hield ik last van pijn in mijn buik, ik gaf het de schuld van de dokter aangezien hij heel hard met het echo apparaat op mijn buik had geduwd. Ik was toen 23 weken en 4 dagen. Die nacht sliep ik heel slecht en bleef pijn in mijn buik houden. De volgende ochtend voelde ik mijn nog beroerder en om 8.00 uur braken plots mijn vliezen.
Daarna ging alles in stroomversnelling. De verloskundige stond met 5 minuten op de stoep. Mijn man was net op zijn werk en is toen zo snel mogelijk weer naar huis gekomen. Van de verloskundige mochten we met eigen auto naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis werd er een echo gemaakt, de kindjes lagen boven op elkaar. Van het bovenstje kindje waren de vliezen niet gebroken. Het onderste kindje konden ze slecht zien, maar wel dat het weinig vruchtwater had. Ze vertelden dat waarschijnlijk door een infectie de vliezen zijn gebroken, het kindje zo in leven kunnen blijven met weinig vruchtwater en in het weekend zou ik weer naar huis mogen. Ik moest dan wel rust nemen en mocht niet meer werken. Na overleg nog met een ander ziekenhuis, zouden ze als de bevalling toch op gaan zou komen, met 25 weken wat voor de kindjes doen om het in leven te houden. Nu zou dat geen zin hebben, omdat de longentjes en de bloedvaten nog niet rijp zijn. Die avond hadden we hoop dat alles goed zou gaan.
De volgende ochtend 8 juli werd ik 's ochtends om 04.45 wakker met weeen, om de 5 minuten, alle hoop die we hadden werd ik een klap weggooid. De zuster heeft die ochtend nog de hartjes proberen te luisteren, alleen van het ene kindje kon ze hem vinden, van het andere kindje niet. Om 14.30 kwam de gyn om te kijken hoe het ging en aangezien ik toen om de 2 á 3 minuten weeen had, ze keek hoeveel ontsluiting ik al had, 6 cm. Ook kregen we te horen dat ik draagster was van een sceptokok B was, wat het allemaal inhield wisten we toen nog niet. Nog onrustiger werd ik aangezien ik ook nog rugweeen kreeg. Om 15.45 kreeg ik persdrang, de gyn heeft toen weer gekeken en toen mocht ik persen. Maar het viel nog niet mee het jongetje was al overleden en lag ik dwarsligging, na bijna een uur persweeen werd om 16.37 ons eerste kindje geboren. Daarna kreeg ik weer persweeen voor het volgende kindje, de vliezen werden gebroken en om 17.31 is het meisje geboren. Dit kindje leefde nog wel en heeft bij mij gelegen en nog een paar schreeuwtjes en bewegingkjes gemaakt. Ook hebben we nog het hartje beluisterd, maar onze sterke meid moesten we na een half uurtje verliezen. Gelukkig kwam de placenta zonder al te veel moeiten. Ook het meisje had het al niet meer naar het zin, aangezien ze in het vruchtwater had gepoept.
De volgende dag mochten we weer naar huis, de kindjes namen we mee. De dagen leefden we in een roes. Op 12 juli hebben we de kindjes samen met ouders, broers en zussen en opa's en oma's begraven. Daarna was alles leeg, ik was niet meer zwanger, maar de wieg is leeg. We hadden het gevoel dat alles niet is gebeurt, dat ik nooit zwanger ben geweest en dat het allemaal niet was gebeurt. Maar helaas is het de bitterlijke werkkelijkheid.
We gingen uitzoeken wat het sceptokok B inhield en we hadden nog een gesprek met de gyn. De bacterie heeft het vliesje van ons jongetje aangetast, toen kon de bacterie ook bij het kindje komen en daardoor is alles op gang gekomen. Het jongetje was ook besmet met de bacterie, de gyn zag het al toen hij geboren was. Als het nog langer was blijven zitten, dan was waarschijnlijk ook het meisje aangetast.
Daarnaast hielden we ook de vraag of dit ook gevolgen had bij een volgende zwangerschap en wat ze daar tegen kunnen doen. Bij een volgende zwangerschap moet ik onder controle blijven in het ziekenhuis en nemen ze kweekjes om te kijken of het weer actief is en dan gaan ze het bestrijden met antibiotica. De bevalling zou dan ook in het ziekenhuis moeten en tijdens de bevalling krijg ik antibotica toegediend. Het kan namelijk ook nog toeslaan tijdens de bevalling.
Gelukkig weten we wat de oorzaak is en hoeven we ons zelf geen verwijten te maken.
Dit was mijn verhaal, ik moest even mijn hart luchten, om alles van mij af te schrijven. Inmiddels ben ik weer begonnen met vier halve dagen werken, ik heb wel zwangerschapsverlof tot en met 28 oktober maar van thuis zitten werd ik helemaal gek.
Judith
Ik ben Judith en las altijd mee met het oktober 2005 forum. Ik wil mijn verhaal graag even kwijt.
Op 6 juli was ik op controle in het ziekenhuis, aangezien ik zwanger was van een tweeling. Alles was in orde de kindjes groeiden goed en lagen prima op schema. Die dag hield ik last van pijn in mijn buik, ik gaf het de schuld van de dokter aangezien hij heel hard met het echo apparaat op mijn buik had geduwd. Ik was toen 23 weken en 4 dagen. Die nacht sliep ik heel slecht en bleef pijn in mijn buik houden. De volgende ochtend voelde ik mijn nog beroerder en om 8.00 uur braken plots mijn vliezen.
Daarna ging alles in stroomversnelling. De verloskundige stond met 5 minuten op de stoep. Mijn man was net op zijn werk en is toen zo snel mogelijk weer naar huis gekomen. Van de verloskundige mochten we met eigen auto naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis werd er een echo gemaakt, de kindjes lagen boven op elkaar. Van het bovenstje kindje waren de vliezen niet gebroken. Het onderste kindje konden ze slecht zien, maar wel dat het weinig vruchtwater had. Ze vertelden dat waarschijnlijk door een infectie de vliezen zijn gebroken, het kindje zo in leven kunnen blijven met weinig vruchtwater en in het weekend zou ik weer naar huis mogen. Ik moest dan wel rust nemen en mocht niet meer werken. Na overleg nog met een ander ziekenhuis, zouden ze als de bevalling toch op gaan zou komen, met 25 weken wat voor de kindjes doen om het in leven te houden. Nu zou dat geen zin hebben, omdat de longentjes en de bloedvaten nog niet rijp zijn. Die avond hadden we hoop dat alles goed zou gaan.
De volgende ochtend 8 juli werd ik 's ochtends om 04.45 wakker met weeen, om de 5 minuten, alle hoop die we hadden werd ik een klap weggooid. De zuster heeft die ochtend nog de hartjes proberen te luisteren, alleen van het ene kindje kon ze hem vinden, van het andere kindje niet. Om 14.30 kwam de gyn om te kijken hoe het ging en aangezien ik toen om de 2 á 3 minuten weeen had, ze keek hoeveel ontsluiting ik al had, 6 cm. Ook kregen we te horen dat ik draagster was van een sceptokok B was, wat het allemaal inhield wisten we toen nog niet. Nog onrustiger werd ik aangezien ik ook nog rugweeen kreeg. Om 15.45 kreeg ik persdrang, de gyn heeft toen weer gekeken en toen mocht ik persen. Maar het viel nog niet mee het jongetje was al overleden en lag ik dwarsligging, na bijna een uur persweeen werd om 16.37 ons eerste kindje geboren. Daarna kreeg ik weer persweeen voor het volgende kindje, de vliezen werden gebroken en om 17.31 is het meisje geboren. Dit kindje leefde nog wel en heeft bij mij gelegen en nog een paar schreeuwtjes en bewegingkjes gemaakt. Ook hebben we nog het hartje beluisterd, maar onze sterke meid moesten we na een half uurtje verliezen. Gelukkig kwam de placenta zonder al te veel moeiten. Ook het meisje had het al niet meer naar het zin, aangezien ze in het vruchtwater had gepoept.
De volgende dag mochten we weer naar huis, de kindjes namen we mee. De dagen leefden we in een roes. Op 12 juli hebben we de kindjes samen met ouders, broers en zussen en opa's en oma's begraven. Daarna was alles leeg, ik was niet meer zwanger, maar de wieg is leeg. We hadden het gevoel dat alles niet is gebeurt, dat ik nooit zwanger ben geweest en dat het allemaal niet was gebeurt. Maar helaas is het de bitterlijke werkkelijkheid.
We gingen uitzoeken wat het sceptokok B inhield en we hadden nog een gesprek met de gyn. De bacterie heeft het vliesje van ons jongetje aangetast, toen kon de bacterie ook bij het kindje komen en daardoor is alles op gang gekomen. Het jongetje was ook besmet met de bacterie, de gyn zag het al toen hij geboren was. Als het nog langer was blijven zitten, dan was waarschijnlijk ook het meisje aangetast.
Daarnaast hielden we ook de vraag of dit ook gevolgen had bij een volgende zwangerschap en wat ze daar tegen kunnen doen. Bij een volgende zwangerschap moet ik onder controle blijven in het ziekenhuis en nemen ze kweekjes om te kijken of het weer actief is en dan gaan ze het bestrijden met antibiotica. De bevalling zou dan ook in het ziekenhuis moeten en tijdens de bevalling krijg ik antibotica toegediend. Het kan namelijk ook nog toeslaan tijdens de bevalling.
Gelukkig weten we wat de oorzaak is en hoeven we ons zelf geen verwijten te maken.
Dit was mijn verhaal, ik moest even mijn hart luchten, om alles van mij af te schrijven. Inmiddels ben ik weer begonnen met vier halve dagen werken, ik heb wel zwangerschapsverlof tot en met 28 oktober maar van thuis zitten werd ik helemaal gek.
Judith