Hoi allemaal,
Ik heb wel eens 1 van die programma's bekeken over kinderen die onhandelbaar zijn. Gisteren en vandaag had ik even het idee dat er bij ons hetzelfde aan het afspelen was. Ons dochtertje van ruim 2 1/2 was me een partij aan het peuterpuberen! Ik had het idee dat ik met een 5 jarige een discussie aan het voeren was.
Het begon met het pakken van een dvd, ze weet dat ze er niet aan mag komen, maar toch even proberen. Niet zo erg, dus ik waarschuwde haar, maar mevrouw ging gewoon door. Ik gaf haar de waarschuwing dat ze moest stoppen en de dvd terug moest leggen anders dan moest ze op haar stoel gaan zitten. Nee hoor mevrouw ging gewoon weer door. Enfin, op de stoel, brullen en gewoon weer van de stoel afklimmen. "ik ga toch van de stoel af" zei ze nog. Ik geef haar de waarschuwing om het niet te doen, mevrouw gaat gewoon door, de waarschuwing van een pets ( tja erg) of een koude douche wat ik nog nooit heb gedaan hielpen ook niet. Mevrouw zei doodleuk; ik wil wel een pets en een koude douche. Ze stapte van haar stoel af en,,, ik heb woord bij daad gevoegd en haar mee naar boven genomen. Heel relaxt was ik en ik heb haar rustig uitgekleed ( ze zei nog ik ga niet onder de koude douche he?)
Nu daar heb ik haar dan in de douche gezet en.. heel even de koude douche op haar gezet. Dat vond ze niet leuk enne, eindelijk werd ze weer rustig en was weer aanspreekbaar. Ikzelf ben helemaal niet blij dat het zover moest komenvoel me op dat moment helemaal geen goede moeder, maar op dat moment wist ik even geen raad. Vanmorgen ging het gewoon weer verder, ze gooide een nachtlampje naar haar vader, die waarschuwde, ze gooide vervolgens haar knuffel, die kreeg ze niet terug en daarna sloeg ze tot 2 x toe op de arm en 1 keer vol in het gezicht van mijn man. Het emmertje van mij zat na 10 minuten opstaan al weer helemaal vol. De gedachte van de koude douche kwamen al weer naar boven.
Vanmorgen ben ik haar heel gestructureerd gaan aanpakken, en het helpt wel wat. Maar oooo wat vreet dit een energie, terwijl ik ook nog eens een kleintje van 4 maanden erbij heb. Ik vraag me dan wel eens af, wat doen we nou verkeerd, moet ik haar juist meer ruimte geven (tja dan breekt ze de boel af) of de hele dag vol met regeltjes houden, wat betekent dat ze vaak op de stoel zal zitten, of misschien weer die koude douche zou kunnen krijgen, waar ik zelf eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. (pedagogisch gezien is dit waarschijnlijk helemaal niet verantwoord ik werk zelf op een kdv waar ik zelf dit soort situaties nog nooit heb meegemaakt)
Qua peuterpuberen vind ik het allemaal heel erg ver gaan. Ik vraag me dan ook af of er niet iets met haar is, maar geef niet graag een stempel. ( hoogsensitief zou heel erg goed bij haar passen ze pikt alles om haar heen op, is enorm bewegelijk enz. Vanaf de geboorte heb ik dit idee al, omdat ze als baby echt anders was. Zeker nu ik de 2de heb merk ik het verschil. Ze weerde als baby alle lichamelijk contact, vangt elke prikkel van buitenaf op, en als er veranderingen zijn zoals vakantie enz dan is ze de dag ervoor en dagen er na hyperactief ( als baby gilde ze dan de hele dag)
Met het consultatie buro heb ik het er wel eens over gehad, en tja ze loopt een jaar voor in ontwikkeling, maar daar vonden ze dat ik me niet zo druk moest maken. Daar heb je wat aan....... niet dus.
Het is een bijzonder kind, heel erg sociaal. Als ze met andere kinderen is, dan is ze in haar element, ook met 5 jarigen speelt ze gewoon samen. Ze kan ook enorm lief zijn, zoals ze voor haar broertje is, maar thuis soms ook draakje.
Pfff wat een verhaal, maar ik vraag me af of anderen dit herkennen, en wat jullie er aan doen.
Gr Es
Ik heb wel eens 1 van die programma's bekeken over kinderen die onhandelbaar zijn. Gisteren en vandaag had ik even het idee dat er bij ons hetzelfde aan het afspelen was. Ons dochtertje van ruim 2 1/2 was me een partij aan het peuterpuberen! Ik had het idee dat ik met een 5 jarige een discussie aan het voeren was.
Het begon met het pakken van een dvd, ze weet dat ze er niet aan mag komen, maar toch even proberen. Niet zo erg, dus ik waarschuwde haar, maar mevrouw ging gewoon door. Ik gaf haar de waarschuwing dat ze moest stoppen en de dvd terug moest leggen anders dan moest ze op haar stoel gaan zitten. Nee hoor mevrouw ging gewoon weer door. Enfin, op de stoel, brullen en gewoon weer van de stoel afklimmen. "ik ga toch van de stoel af" zei ze nog. Ik geef haar de waarschuwing om het niet te doen, mevrouw gaat gewoon door, de waarschuwing van een pets ( tja erg) of een koude douche wat ik nog nooit heb gedaan hielpen ook niet. Mevrouw zei doodleuk; ik wil wel een pets en een koude douche. Ze stapte van haar stoel af en,,, ik heb woord bij daad gevoegd en haar mee naar boven genomen. Heel relaxt was ik en ik heb haar rustig uitgekleed ( ze zei nog ik ga niet onder de koude douche he?)
Nu daar heb ik haar dan in de douche gezet en.. heel even de koude douche op haar gezet. Dat vond ze niet leuk enne, eindelijk werd ze weer rustig en was weer aanspreekbaar. Ikzelf ben helemaal niet blij dat het zover moest komenvoel me op dat moment helemaal geen goede moeder, maar op dat moment wist ik even geen raad. Vanmorgen ging het gewoon weer verder, ze gooide een nachtlampje naar haar vader, die waarschuwde, ze gooide vervolgens haar knuffel, die kreeg ze niet terug en daarna sloeg ze tot 2 x toe op de arm en 1 keer vol in het gezicht van mijn man. Het emmertje van mij zat na 10 minuten opstaan al weer helemaal vol. De gedachte van de koude douche kwamen al weer naar boven.
Vanmorgen ben ik haar heel gestructureerd gaan aanpakken, en het helpt wel wat. Maar oooo wat vreet dit een energie, terwijl ik ook nog eens een kleintje van 4 maanden erbij heb. Ik vraag me dan wel eens af, wat doen we nou verkeerd, moet ik haar juist meer ruimte geven (tja dan breekt ze de boel af) of de hele dag vol met regeltjes houden, wat betekent dat ze vaak op de stoel zal zitten, of misschien weer die koude douche zou kunnen krijgen, waar ik zelf eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. (pedagogisch gezien is dit waarschijnlijk helemaal niet verantwoord ik werk zelf op een kdv waar ik zelf dit soort situaties nog nooit heb meegemaakt)
Qua peuterpuberen vind ik het allemaal heel erg ver gaan. Ik vraag me dan ook af of er niet iets met haar is, maar geef niet graag een stempel. ( hoogsensitief zou heel erg goed bij haar passen ze pikt alles om haar heen op, is enorm bewegelijk enz. Vanaf de geboorte heb ik dit idee al, omdat ze als baby echt anders was. Zeker nu ik de 2de heb merk ik het verschil. Ze weerde als baby alle lichamelijk contact, vangt elke prikkel van buitenaf op, en als er veranderingen zijn zoals vakantie enz dan is ze de dag ervoor en dagen er na hyperactief ( als baby gilde ze dan de hele dag)
Met het consultatie buro heb ik het er wel eens over gehad, en tja ze loopt een jaar voor in ontwikkeling, maar daar vonden ze dat ik me niet zo druk moest maken. Daar heb je wat aan....... niet dus.
Het is een bijzonder kind, heel erg sociaal. Als ze met andere kinderen is, dan is ze in haar element, ook met 5 jarigen speelt ze gewoon samen. Ze kan ook enorm lief zijn, zoals ze voor haar broertje is, maar thuis soms ook draakje.
Pfff wat een verhaal, maar ik vraag me af of anderen dit herkennen, en wat jullie er aan doen.
Gr Es