Scheiding

F

Feetwee

<p>Hoi hoi,</p><p>Dit is helaas een heel triest onderwerp. Ik ben 5 december mama geworden van een prachtige tweeling. Mijn man komt er 3 weken geleden mee dat hij wil scheiden, boem, pats, uit het niets. Mijn hoofd en gevoel is op het moment een rollercoaster.</p><p>zijn er misschien meer ouders die hier helaas mee moeten dealen? Of die tips voor me hebben?</p><p>ik wil heel graag vechten. Maar hij niet meer voor mij. Ik kan het nog niet accepteren. Ik zit nog in mijn verlof maar ik moet me bezig houden met scheiden. Verschrikkelijk! </p>
 
Geen ervaring mee maar wil je heel veel kracht en sterkte wensen ?? ik hoop dat er snel weer geluk op je pad komt, in welke vorm dan ook.
 
Sunkissed. Nee helaas, ik zelf sta overal voor open. Om alles uit de kast te halen en te proberen om ons mooie gezinnetje te redden. Maar in mijn eentje kan ik niet vechten.
 
Wat heftig zeg. Ik heb wel eens gelezen dat je dat soort grote beslissingen beter de eerste 2 jaar na het ouderschap niet kunt nemen.
Dit omdat je relatie zo veranderd na het krijgen van een baby, je kamt met slaapgebrek, hormonen, weinig tijd voor ellkaar en het daardoor niet echt helder kan inschatten.
Wellicht kun je dat voorleggen bij je parnter? 
 
Hey Feetwee,
 
Wat ontzettend naar voor je/jullie. De enige ervaring die ik heb is dat je iemand niet kunt dwingen om in een relatie te blijven...
Ik neem aan dat jullie hier wel een goed gesprek over hebben gehad. Dat hij jou heeft uitgelegd waarom hij weg wil? Alleen dan kun je zelf inschatten of je voor deze relatie wil blijven vechten.
En wat Carpincho hier boven schrijft, is ook zo. Het is zo’n grote levensverandering. Is dit ook de reden dat hij weg wil of speelt er iets anders?
Ik hoop dat jullie in ieder geval kunnen blijven praten hierover. Dat is het belangrijkste. Ik wens je veel kracht toe in deze moeilijke periode.
?
 
Niet alleen wij gaan door een rollercoaster door de veranderingen, hormonen enzovoort maar een man maakt ook een grote stap.
Mijn man was af en toe bloedchagerijnig maar kon het hem niet kwalijk nemen. Al die zorgen en liefde wat je ineens voelt voor zo'n kleintje. En dan ook nog je vrouw die je amper herkent (Ja ik was een gigantische bitch tijdens het ontzwangeren)
Misschien een heel goed gesprek? Je man misschien even me-time gunnen? Of een nachtje er samen tussen uit.
Even samen genieten, en goed praten over wat er nou "mis" gaat..
Misschien zijn het alle veranderingen die hem afschrikken? En bedoelt hij het niet zo?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan