Gebruiker10140439
New member
Hola vrouwen,
Laatst was ik samen met mijn moeder een leuk middagje wat doen met onze 6 jarige. Eerder deed ik dit ook weleens met schoonmoeder, maar het begon me op te vallen, dat ik telkens beladen terugkwam van de afspraakjes en steeds aan mezelf twijfelde en onze gesprekken ging herhalen in mijn hoofd, omdat ik twijfelde of het nou aan mij lag of dat ze telkens subtiel/ geniepige opmerkingen maakt. Na afloop voelde ik me telkens een matige moeder.
Nu dus heb ik uit mezelf eigenlijk nooit meer van dit soort 'leuke afspraakjes' met haar en de kleine, omdat zelfs in kort gezelschap 1 op 1 met mij, ze altijd weer wat sneren moet geven. Het zijn er teveel en het gebeurd zo subtiel, maar o.a. een paar voorbeelden.
- als mijn kind de kamer opgeruimd is of schone schoenen aanheeft (ik ben zuinig op de schoenen, krassen enzo maakt niet uit hoort erbij met spelen, maar als t onder de modder zit, ja dan maak ik ze wel ff schoon), krijg ik ook de mededeling dat kinderen gewoon lekker vies horen te zijn en dus plezier horen te hebben (alsof ons kind dus geen plezier heeft)
- alles wat 'goed' is van hun kant, sterke/ goeie eigenschappen heeft kleinkind nooit van mij (dikke bos krullen komt echt alleen maar van schoonmoederskant, terwijl in mijn familie ook zeker krullen voorkomen, maar dit wilt ze niet horen, kind kon net als mij al vrij snel praten, maar dit kwam natuurlijk ook niet van mijn kant volgens haar, etc.)
- toen ik bijvoorbeeld een keer uit enthousiasme vertelde dat ons kindje echt een pietje precies qua eigenschap net als mij is en heel zorgvuldig met alles omgaat, wordt het gauw afgedaan met dat dit een eigenschap is die puur voorkomt uit onzekerheid of als ik vertel dat ik 3 zwemdiploma's heb, wil ze het niet echt horen/ negeert ze het en blijft telkens aangeven dat kind echt de zwemkwaliteiten van de vader heeft
- weigert mijn gekookte te eten, heeft wel eens bewust met oppasdagen eerder eigen eten meegenomen en beslist dat ik mijn eigen eten wel kan eten (dekt de tafel met haar meegenomen eten, wist van te voren dat ik roti zou maken en ze gaf zelfs aan dat zij dat lekker vond), al aantal x gebeurd (eerst leek dit 'per ongeluk', onder het mom van 'lievelingskostje' van onze kleine)
- een schoolmoeder vertelde eens dat schoonmoeder ons kind wel heel graag leek te willen overtuigen dat haar eten het lievelingseten van ons kind is (de schoolmoeder vertelde dit tussen neus en lippen door)
- beweert herhaaldelijk dat ons kind het eten uit mijn cultuur vies vindt (eerst was het niet lekker, toen vies en toen echt ranzig, het verhaal wordt dus steeds sterker)
- ze weet dat ik niet van bepaalde opmerkingen ben, maar had laatst chocolade-zoenen gehaald en zei toen met opzet hardop waar iedereen bij was 'ik noem deze gewoon nog negerzoenen hoor!' met een schuine blik naar mij
- ik ben nu bijvoorbeeld zwanger en telkens zegt ze tegen mijn kind dat deze hoe dan ook haar nummer 1 blijft (zelf ben ik uit principe niet van het hebben van lievelingetjes, en vind dit ook niet eerlijk naar het kind van haar andere zoon toe), note: onze was de eerste en toen ik in een depressie zat, heeft ze deze best geclaimd (mij als moeder er best buiten gehouden, details bespaar ik, toen ik hier ooit voorzichtig over begon, liep ze rood aan en draaide het volledig om, alsof het mijn schuld was), ook dat mijn kindje nu niet bang hoeft te zijn voor aandachttekort na de bevalling, omdat zij er is voor de oudste (had al duidelijk gemaakt dat we onze oudste zeker zelf niet in de steek laten en lekker gaan betrekken bij het nieuwe kindje straks), maar dit zegt ze ook herhaaldelijk
- ze heeft zelf 2 zonen, 2 kleindochters tot nu en ik krijg nu een zoontje, ze zei laatst 'tja, ik had eigenlijk gehoopt op 3 kleindochters...'
Kortom, het is dubbel met deze vrouw. Ze kan de ene keer heel lief en bescheiden zijn (of overkomen?), maar als ik haar wekelijks begin te zien weer (bijvoorbeeld i.v.m. familiegelegenheden, komen de steekjes onder water weer). Wanneer ze bijvoorbeeld incidenteel de kleine ophaalt van school en ik alleen met haar ben, maakt ze hele andere opmerkingen naar mij toe, dan wanneer mijn man erbij is. Het is zo subtiel en komt zo onverwachts, dat je er op dat moment soms best perplex van staat en bijna net geen aandrang krijgt om iets terug te zeggen. We hebben wel eens geprobeerd gesprekken te voeren, maar ze loopt rood aan, loopt weg en we staan dan met een mond vol tanden.
Ik ben ook zwanger nu, dus misschien extra gevoelig.
Wat vinden jullie, moet ik toch gewoon een keer een poging doen om wat met haar en de kleine te doen of zeggen jullie, beter gewoon op 'veilige' afstand houden?
Note: ik heb haar er nooit buitengehouden, alleen wel steeds meer afstand...
Liefsss
Laatst was ik samen met mijn moeder een leuk middagje wat doen met onze 6 jarige. Eerder deed ik dit ook weleens met schoonmoeder, maar het begon me op te vallen, dat ik telkens beladen terugkwam van de afspraakjes en steeds aan mezelf twijfelde en onze gesprekken ging herhalen in mijn hoofd, omdat ik twijfelde of het nou aan mij lag of dat ze telkens subtiel/ geniepige opmerkingen maakt. Na afloop voelde ik me telkens een matige moeder.
Nu dus heb ik uit mezelf eigenlijk nooit meer van dit soort 'leuke afspraakjes' met haar en de kleine, omdat zelfs in kort gezelschap 1 op 1 met mij, ze altijd weer wat sneren moet geven. Het zijn er teveel en het gebeurd zo subtiel, maar o.a. een paar voorbeelden.
- als mijn kind de kamer opgeruimd is of schone schoenen aanheeft (ik ben zuinig op de schoenen, krassen enzo maakt niet uit hoort erbij met spelen, maar als t onder de modder zit, ja dan maak ik ze wel ff schoon), krijg ik ook de mededeling dat kinderen gewoon lekker vies horen te zijn en dus plezier horen te hebben (alsof ons kind dus geen plezier heeft)
- alles wat 'goed' is van hun kant, sterke/ goeie eigenschappen heeft kleinkind nooit van mij (dikke bos krullen komt echt alleen maar van schoonmoederskant, terwijl in mijn familie ook zeker krullen voorkomen, maar dit wilt ze niet horen, kind kon net als mij al vrij snel praten, maar dit kwam natuurlijk ook niet van mijn kant volgens haar, etc.)
- toen ik bijvoorbeeld een keer uit enthousiasme vertelde dat ons kindje echt een pietje precies qua eigenschap net als mij is en heel zorgvuldig met alles omgaat, wordt het gauw afgedaan met dat dit een eigenschap is die puur voorkomt uit onzekerheid of als ik vertel dat ik 3 zwemdiploma's heb, wil ze het niet echt horen/ negeert ze het en blijft telkens aangeven dat kind echt de zwemkwaliteiten van de vader heeft
- weigert mijn gekookte te eten, heeft wel eens bewust met oppasdagen eerder eigen eten meegenomen en beslist dat ik mijn eigen eten wel kan eten (dekt de tafel met haar meegenomen eten, wist van te voren dat ik roti zou maken en ze gaf zelfs aan dat zij dat lekker vond), al aantal x gebeurd (eerst leek dit 'per ongeluk', onder het mom van 'lievelingskostje' van onze kleine)
- een schoolmoeder vertelde eens dat schoonmoeder ons kind wel heel graag leek te willen overtuigen dat haar eten het lievelingseten van ons kind is (de schoolmoeder vertelde dit tussen neus en lippen door)
- beweert herhaaldelijk dat ons kind het eten uit mijn cultuur vies vindt (eerst was het niet lekker, toen vies en toen echt ranzig, het verhaal wordt dus steeds sterker)
- ze weet dat ik niet van bepaalde opmerkingen ben, maar had laatst chocolade-zoenen gehaald en zei toen met opzet hardop waar iedereen bij was 'ik noem deze gewoon nog negerzoenen hoor!' met een schuine blik naar mij
- ik ben nu bijvoorbeeld zwanger en telkens zegt ze tegen mijn kind dat deze hoe dan ook haar nummer 1 blijft (zelf ben ik uit principe niet van het hebben van lievelingetjes, en vind dit ook niet eerlijk naar het kind van haar andere zoon toe), note: onze was de eerste en toen ik in een depressie zat, heeft ze deze best geclaimd (mij als moeder er best buiten gehouden, details bespaar ik, toen ik hier ooit voorzichtig over begon, liep ze rood aan en draaide het volledig om, alsof het mijn schuld was), ook dat mijn kindje nu niet bang hoeft te zijn voor aandachttekort na de bevalling, omdat zij er is voor de oudste (had al duidelijk gemaakt dat we onze oudste zeker zelf niet in de steek laten en lekker gaan betrekken bij het nieuwe kindje straks), maar dit zegt ze ook herhaaldelijk
- ze heeft zelf 2 zonen, 2 kleindochters tot nu en ik krijg nu een zoontje, ze zei laatst 'tja, ik had eigenlijk gehoopt op 3 kleindochters...'
Kortom, het is dubbel met deze vrouw. Ze kan de ene keer heel lief en bescheiden zijn (of overkomen?), maar als ik haar wekelijks begin te zien weer (bijvoorbeeld i.v.m. familiegelegenheden, komen de steekjes onder water weer). Wanneer ze bijvoorbeeld incidenteel de kleine ophaalt van school en ik alleen met haar ben, maakt ze hele andere opmerkingen naar mij toe, dan wanneer mijn man erbij is. Het is zo subtiel en komt zo onverwachts, dat je er op dat moment soms best perplex van staat en bijna net geen aandrang krijgt om iets terug te zeggen. We hebben wel eens geprobeerd gesprekken te voeren, maar ze loopt rood aan, loopt weg en we staan dan met een mond vol tanden.
Ik ben ook zwanger nu, dus misschien extra gevoelig.
Wat vinden jullie, moet ik toch gewoon een keer een poging doen om wat met haar en de kleine te doen of zeggen jullie, beter gewoon op 'veilige' afstand houden?
Note: ik heb haar er nooit buitengehouden, alleen wel steeds meer afstand...
Liefsss