Hoi allemaal,
Ik wil weer eens een ei kwijt, waar ik niet precies van weet wat ik er mee moet.
Ben vanmiddag bij mijn moeder op bezoek geweest, was best gezellig enzo, maar op mijn neutrale vraag: en hoe gaat het? Begon ze te huilen. Een week geleden zijn zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder bij mij thuis geweest om te helpen met het een en ander en ik moet bekennen dat ik toen nog half van de wereld was door vermoeidheid, pijn en mijn eigen emotionele strubbels (dat ik niet voor Christian kon zorgen etc). Blijkbaar is er toen het een en ander voorgevallen tussen mijn moeder en mijn schoonmoeder, waar ik niet echt bij ben geweest. Komt er in ieder geval op neer dat mijn moeder zich ernstig gekwetst voelde, aan de kant gezet door mijn schoonmoeder en de afgelopen week helemaal van slag is geweest met huilbuien en slecht slapen...
Nu moeten jullie weten dat ik 2 jaar geleden ernstige ruzie met mijn moeder heb gehad, ze vond alles aan mijn man verkeerd en ik vergooide mijn leven. Ik kreeg letterlijk de keuze: hij of wij (mijn ouders). Ik kon toen geen andere keus maken: hij! Dus toen heb ik gezegd: als julllie hem niet kunnen accepteren, dan wil ik geen contact meer. Ik wilde niet jaar in, jaar uit tussen twee vuren gevangen zitten, ik wist zeker dat ik daar aan onderdoor zou gaan. Dus met veel pijn in mijn hart het contact ook echt verbroken. Daar hadden mijn ouders natuurlijk niet op gerekend en kregen veel spijt. Uiteindelijk een hoop uitgepraat en nu is het weer goed. Maar het vertrouwen is wat mij betreft wel aangetast. Er is iets kapot gemaakt dat nooit meer goed komt. Ik blijf een bepaalde mate van reserve hebben als ik met mijn ouders omga.
In die moeilijke periode is mijn schoonmoeder heel belangrijk voor mij geweest, ik kan het echt heel goed met haar vinden en ze is letterlijk de schouder geweest waar tegen ik heb uitgehuild, keer op keer. Op sommige fronten praat ik liever met mijn schoonmoeder dan met mijn eigen moeder, omdat ik daar meer steun van ervaar.
Mijn moeder is wat moeizaam in de omgang, vooral sinds onze ruzie. Ze raakt heeeeel snel gekwetst, pot dat dan op, om een week later plotseling uit te barsten hoe vreselijk veel verdriet ze van die ene opmerking heeft gehad, hoe ze daar van heeft wakker gelegen. Vaak om dingen waarvan ik denk: dat je daar druk om maakt! Ik loop af en toe op eieren als ik met haar omga, want het gebeurt zo vaak dat ik (geheel onbedoeld, hoor!) weer eens iets gezegd of gedaan heb wat deze reactie opwekt. En dan voel ik me alsof ik haar geslagen heb, in plaats van een iets minder gelukkige opmerking heb gemaakt, zo gedraagt ze zich dan.
Nu heeft mijn schoonmoeder blijkbaar op de "knopjes" van mijn moeder gedrukt en is, dat weet ik heel zeker, zich van geen kwaad bewust. Ik vind het (wederom) allemaal weer een beetje overtrokken wat mijn moeder zegt, maar goed, ik wil haar in haar waarde laten dus ik zei: wat kan ik doen?
Hou die vrouw van mij weg! Ik kan haar niet uitstaan! was de reactie van mijn moeder.
Nu voel ik me (weer) gevangen tussen twee vuren. Als ik het mijn man vertel, dan weet mijn schoonmoeder het waarschijnlijk ook snel genoeg. En die zal dan contact met mijn moeder zoeken om het uit te praten. En dan heb ik mijn moeder weer "verraden", want zij wil niets uitpraten, ze wil gewoon zo min mogelijk met mijn schoonmoeder te maken hebben. Want het grootste probleem voor haar zit gewoon in het karakter van mijn schoonmoeder...
Pfffft. Wat moet ik hier weer mee??? Ik word zo moe van het continue rekening houden met de gevoelens van mijn moeder...
Sorry, lang verhaal geworden, maar toch bedankt voor het lezen...
Karin
Ik wil weer eens een ei kwijt, waar ik niet precies van weet wat ik er mee moet.
Ben vanmiddag bij mijn moeder op bezoek geweest, was best gezellig enzo, maar op mijn neutrale vraag: en hoe gaat het? Begon ze te huilen. Een week geleden zijn zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder bij mij thuis geweest om te helpen met het een en ander en ik moet bekennen dat ik toen nog half van de wereld was door vermoeidheid, pijn en mijn eigen emotionele strubbels (dat ik niet voor Christian kon zorgen etc). Blijkbaar is er toen het een en ander voorgevallen tussen mijn moeder en mijn schoonmoeder, waar ik niet echt bij ben geweest. Komt er in ieder geval op neer dat mijn moeder zich ernstig gekwetst voelde, aan de kant gezet door mijn schoonmoeder en de afgelopen week helemaal van slag is geweest met huilbuien en slecht slapen...
Nu moeten jullie weten dat ik 2 jaar geleden ernstige ruzie met mijn moeder heb gehad, ze vond alles aan mijn man verkeerd en ik vergooide mijn leven. Ik kreeg letterlijk de keuze: hij of wij (mijn ouders). Ik kon toen geen andere keus maken: hij! Dus toen heb ik gezegd: als julllie hem niet kunnen accepteren, dan wil ik geen contact meer. Ik wilde niet jaar in, jaar uit tussen twee vuren gevangen zitten, ik wist zeker dat ik daar aan onderdoor zou gaan. Dus met veel pijn in mijn hart het contact ook echt verbroken. Daar hadden mijn ouders natuurlijk niet op gerekend en kregen veel spijt. Uiteindelijk een hoop uitgepraat en nu is het weer goed. Maar het vertrouwen is wat mij betreft wel aangetast. Er is iets kapot gemaakt dat nooit meer goed komt. Ik blijf een bepaalde mate van reserve hebben als ik met mijn ouders omga.
In die moeilijke periode is mijn schoonmoeder heel belangrijk voor mij geweest, ik kan het echt heel goed met haar vinden en ze is letterlijk de schouder geweest waar tegen ik heb uitgehuild, keer op keer. Op sommige fronten praat ik liever met mijn schoonmoeder dan met mijn eigen moeder, omdat ik daar meer steun van ervaar.
Mijn moeder is wat moeizaam in de omgang, vooral sinds onze ruzie. Ze raakt heeeeel snel gekwetst, pot dat dan op, om een week later plotseling uit te barsten hoe vreselijk veel verdriet ze van die ene opmerking heeft gehad, hoe ze daar van heeft wakker gelegen. Vaak om dingen waarvan ik denk: dat je daar druk om maakt! Ik loop af en toe op eieren als ik met haar omga, want het gebeurt zo vaak dat ik (geheel onbedoeld, hoor!) weer eens iets gezegd of gedaan heb wat deze reactie opwekt. En dan voel ik me alsof ik haar geslagen heb, in plaats van een iets minder gelukkige opmerking heb gemaakt, zo gedraagt ze zich dan.
Nu heeft mijn schoonmoeder blijkbaar op de "knopjes" van mijn moeder gedrukt en is, dat weet ik heel zeker, zich van geen kwaad bewust. Ik vind het (wederom) allemaal weer een beetje overtrokken wat mijn moeder zegt, maar goed, ik wil haar in haar waarde laten dus ik zei: wat kan ik doen?
Hou die vrouw van mij weg! Ik kan haar niet uitstaan! was de reactie van mijn moeder.
Nu voel ik me (weer) gevangen tussen twee vuren. Als ik het mijn man vertel, dan weet mijn schoonmoeder het waarschijnlijk ook snel genoeg. En die zal dan contact met mijn moeder zoeken om het uit te praten. En dan heb ik mijn moeder weer "verraden", want zij wil niets uitpraten, ze wil gewoon zo min mogelijk met mijn schoonmoeder te maken hebben. Want het grootste probleem voor haar zit gewoon in het karakter van mijn schoonmoeder...
Pfffft. Wat moet ik hier weer mee??? Ik word zo moe van het continue rekening houden met de gevoelens van mijn moeder...
Sorry, lang verhaal geworden, maar toch bedankt voor het lezen...
Karin