<p>Hallo,<br /><br /></p><p>Er staan vast veel verhalen als deze op het forum, maar moet het even van me afschrijven. Tips zijn welkom want dat ik niet gek ben weet ik al, maar zoek een weg om hiermee om te gaan.</p><p>Om te beginnen: Mijn schoonmoeder is een bazig type en mijn man staat vaak tussen ons in. En komt ook vaak voor haar op. Ipv voor mij. Waardoor hij niet altijd wat durft te zeggen tegen zijn moeder. En ik niet altijd wat tegen mijn man. En als hij wat zegt tegen haar helpt t toch niet. Want ze is van mening dat ze altijd gelijk heeft. Ook wat ons kind betreft. Ik ben altijd bezig met de goede vrede bewaren omdat ze op steenworp afstand wonen en mijn ouders een uur verderop. Dus heb ze ook ‘nodig’ voor mijn gevoel. En ze passen op. Op onze oudste niet meer maar wel op onze baby nu. Doe mijn best de positieve dingen te zien (want die zijn er ook zeker) en de negatieve dingen weg te stoppen. En ik klap ook altijd dicht als me wat gezegd wordt en ga ruzie uit de weg. Ik probeer ene oor in en andere oor uit toe te passen.. maar de waarheid is dat t me niet altijd lukt. </p><p>mijn zoontje van 3 is nog niet zindelijk. En dat vind ze verschrikkelijk dus dat laat ze merken ook. Ze zegt tegen hem dat hij een poepdoos is en dat ‘in de broek’ poepen vies is op een zogenaamd grappige manier. Maar ik weet dat mijn zoontje dat bloedserieus oppakt. hij gaat t nu soms ophouden en daar maak ik me dan zorgen over. Ik heb zelfs van de kinderopvang als vernomen dat hij zichzelf daar ook soms poepdoos noemt als ze hem verschonen en dan breekt mijn hard gewoon. Ze zeiden laatst dat ik moet proberen ff de druk eraf te halen en dat hij er gewoon niet aan toe is nog, en dat ik me geen zorgen moet maken dat t van zelf komt. En dat ik dat dan ook even tegen mijn schoonma moet zeggen om de negatieve associatie even weg te laten vagen. Ik zei t op een voorzichtige rustige manier tegen haar maar ze kan t niet waarderen, voelt alsof ik haar op haar opvoeding aanval terwijl dat totaal niet t geval is. Maar de kinderopvang bevestigde precies mijn gevoel op dat moment en daarom voelde ik mij sterk genoeg om t toch even te zeggen. Had ik t mijn man laten doen had geen verschil gemaakt. Hij kan heel goed met z’n ouders overweg maar je moet mijn schoonmoeder gewoon geen kritiek/feedback of wat dan ook geven. </p><p>Nu was hij vandaag een dagje met z’n baby zusje mee naar oma omgaat hij ziek was en niet naar de opvang mocht. Ik heb een oppas boekje en daar schrijven we in over de dag en dat is leuk voor later maar ook handig voor oma ivm het doorgeven van hoeveel melk ons dochtertje mag bijv. Maar nu stond er dus in dat hij 2x gepoept had en dat het allemaal onder zat en erg vies was en stonk. En dat ze bijna moest kokhalzen en ze hem niet kon/wilde verschonen dat opa dit moest doen. Dan denk ik; wat heb je t kind verteld? En waarom moet dit tot details in t boekje? Is dit weer een manier om mij /ons onder druk te zetten? Want dat werkt toch alleen maar averechts? <br />het hoort er toch bij? Of ben ik nu te makkelijk? Meningen zullen vast verschillen en dat is prima. Maar ik krijg hier gewoon buikpijn van. </p><p>Ik laat hem nu niet graag meer met hem alleen want ik ben zo bang dat ze hem oplader druk zet. En probeer zo op de goede dingen te focussen. En misschien ben ik in een negatieve flow, want dat is maar 1 vd voorbeelden die me irriteren. <br /><br />maar wat vinden jullie ervan en hoe kan ik hiermee omgaan.. als ik er niks van mag zeggen. </p>