Even mijn hart luchten:
Op meerdere punten heeft mijn schoonmoeder een deel van mijn zwangerschap verpest. Terwijl ik maanden lang bijna niets kon en alles op de schouders van mijn vriend / haar zoon aankwam heeft ze nooit eens geholpen (zelfs bijna niet gevraagd hoe het gaat en al helemaal niet aan mij persoonlijk). Mijn ouders op meerdere punten beledigen omdat zij ons ten minste wel hielpen. Mij achterstellen omdat zoonlief voorging (hij 'moest' rusten terwijl ik niets KON al komt het dan over alsof er gedacht werd dat ik niet WIL). Ruzie met haar gehad omdat ik een www plaatste waarvan haar zus dacht dat het over mijn schoonmoeder ging en haar erover opbelde, waarna mijn schoonmoeder de broer van mijn vriend belde en hij mijn vriend belde over de betekenis van MIJN www. Bijt ik soms??
Ik zou een babyshower houden. Ging ook al niet door want ik vond dat op z'n minst beide opa's en oma's daarbij moesten zijn (klinkt misschien raar maar het was een droom voor me om een foto te hebben met de handen van beide oma's op mijn buik, zulke foto's had ik vaker gezien van babyshowers). Zij vond een babyshower nergens op slaan en zou daarom niet komen met als gevolg dat ik het heb afgezegd omdat ik het op die manier niet hoefde te hebben. Het is graag of niet.
Zo kan het hele rijtje nog wel doorgaan...
Na de bevalling heeft ze onze 1e uren als gezin verpest. Mijn vriend en moeder waren erbij maar het is ons nooit gelukt om de opa's en oma's bij elkaar te krijgen zodat ze elkaar konden ontmoeten (blijkbaar ook onzin?) dus dat gebeurde pas toen ik nog op de verloskamer lag zo'n 1.5 uur na de bevalling en ik was echt he-le-maal uitgeput toen. Toen deed ze heel koeltjes en nors tegen mijn ouders (schoonvader zat in het buitenland voor werk). Joshua werd bij me weggehaald omdat hij niet zelfstandig kon ademen. Na de bevalling (Joshua is om 17.40u geboren) is zij vanaf het moment dat ze 1.5 uur later aankwam tot een uur of 10 's avonds gebleven. Mijn vriend en ik hebben bijna geen moment samen gehad terwijl we het allebei al zo moeilijk hadden na deze chaotische dag en ons kereltje niet bij ons mocht zijn. We hebben hem ongeveer 3kwartier op de couveusekamer gezien die avond (na die 3kwartier zag ik hem pas weer de volgende ochtend om half 10 en dat heb ik geweten ook... ik heb er bijna 2 maanden over gedaan om het 'moedergevoel' te krijgen). We zijn hooguit 10 minuten met z'n 3en geweest op de couveusekamer (enige contact dat ik met hem had was mijn hand op zijn ruggetje) waarna mijn ouders 5 minuten erbij zijn geweest en daarna mijn schoonmoeder erbij mocht. Zij is net zo lang gebleven totdat ik zei dat ik maar eens naar de zaal moest gaan zodat ik eindelijk kon eten. Ik dacht dat ze dan wel weg zou gaan maar nee ze ging ook mee naar de zaal. Ik had zoooo'n honger omdat ik nog de hele dag niet had gegeten aangezien 's nachts mijn weeën waren begonnen. Ik kon het na de maaltijd blijven zeggen maar geen enkele keer kwam in haar op om even voor me te kijken of er een gevulde automaat in het ziekenhuis stond voor al is het maar een liga... Ze woonde zowat om de hoek bij het ziekenhuis maar ook van thuis kon ik blijkbaar niks krijgen. Ik was moe, ik wilde met mijn vriend zijn... liefst ook met ons kindje maar dat ging nu eenmaal even niet... en dan blijft dat mens er maar bij hangen. Ik was zo uitgeput, en mijn vriend ook waardoor hij het waarschijnlijk niet echt zag wat er op dat moment gebeurde, dat ik geen bezoek wilde hebben. Het had wel lang genoeg geduurd zo.
Als klap op de vuurpijl zei ze dat mijn vriend de volgende dag bij haar kon eten (Joshua en ik zouden nog 2 dagen moeten blijven), wat ik waardeerde. Maar toen ik zei dat het ook wel handig is omdat hij dan de hele dag bij me in het ziekenhuis kon zijn en dan tussendoor even om de hoek bij zijn moeder kon gaan eten, kreeg ik de opmerking dat hij ook 's middags bij haar kon zijn want wat had hij nou de hele dag in het ziekenhuis te zoeken. De kleine lag op de couveuse en ik op zaal (mocht niet opstaan etc. door bloedverlies) dus wat moest hij nou de hele dag bij mij. Deze dag was voor hem heel zwaar geweest dus hij moest rusten de volgende dag (nee bevallen is natuurlijk helemaal niet zwaar!). Toen ik ongeveer 2 a 3 weken later wat meer was aangesterkt kreeg ik van mijn ouders te horen dat ze hun heel erg had staan negeren toen ze bij de couveusekamer stonden te wachten tot ze bij ons en Joshua mochten. Toen ik dat hoorde kwamen bij mij alle emoties pas los van hoe alles was gegaan, hoe zij alle regie steeds weer en zelfs op dat moment na de bevalling zelf in handen wilde hebben. Uiteraard heeft mijn vriend er niet aan toegegeven.
Vlak na onze thuiskomst was ook niets genoeg. Zo was zijn speen niet goed genoeg en zijn vestje vreselijk omdat het een ritsje had, zij wilde bepalen bij welk huiltje hij uit bed gepakt moest worden etc. Met als gevolg dat ik begin oktober in elkaar klapte. Altijd ben ik direct en neem ik geen blad voor de mond. Maar voor mijn eigen gemoedstoestand omdat ik een kindje in mijn buik had heb ik me steeds weer ingehouden. Die tijd is nu dus voorbij...
Heel oktober hebben we geen kraamvisite gehad. Veel mensen wilden komen totdat ze te horen kregen dat we die maand geen kraamvisite wilden. Vanaf november mocht het wel weer en dan zal je zien dat bijna niemand meer wil komen. Teken van onbegrip als je het mij vraagt, maar eerlijk gezegd doet het me niks want die mensen zag ik toch al nooit. Mijn schoonmoeder zegt steeds op bijv. Hyves hoe verliefd ze op haar kleinzoon is. Hoe vaak ze Joshua inmiddels met bijna 3 maanden gezien heeft? Nog geen 10x. En dat is een oma die verliefd is op haar kleinzoon??? Ze woont hier verdorie maar 10 autominuten vandaan!
Vandaag vierden we Sinterklaas met mijn ouders en opa en oma. Mijn schoonouders zouden niet komen omdat het toch niet past in onze woonkamer (en bedankt) maar dat is dus onzin en al helemaal niet aan een ander om te bepalen. Toen mijn vriend er dus wat van zei zou ze het overleggen met haar man. We hebben niets meer gehoord. Terwijl pakjesmiddag hier voorbij is en de visite op het punt staat te vertrekken, gaat plots de bel. Mijn schoonouders, onaangekondigd. We hebben mijn schoonmoeder al eens weggestuurd om die reden. We kunnen het in 10 verschillende talen zeggen dat ze het eerst even moeten laten weten als ze komen maar ZIJ vinden dat onzin dus doen ze dat niet (volgens mij is het toch echt ONS huis). Vanmiddag was dus echt de druppel voor me... Mijn vriend heeft gezegd wat wij hiervan vinden en ondertussen ben ik de keuken gaan soppen, vuilnis weggooien en de hele was opgevouwen want ik gunde ze zelfs geen blik meer... Met een simpele 'doei' zijn ze uiteindelijk opgerot en we hebben nu samen afgesproken dat ze alleen nog welkom zijn op de verjaardag van mijn vriend en Joshua. Verder zie ik ze liefst NOOIT meer want ik ben echt helemaal klaar met die mensen. Zelfs of ze dit zullen lezen interesseert me niet meer... weten ze meteen wat ik van ze vind. En oja, mijn schoonmoeder wilde even bepalen dat er binnenkort een fotoshoot van Joshua plaatsvindt *proest*. Alsof ik mijn kind aan iemand meegeef die verder nooit naar hem omkijkt... Daarbij wilde ze ook nog even vertellen hoe wij nu Joshua's voedingen moeten indelen etc. waar ik dus flink tegenin ben gegaan! Ben geen snotneus maar een volwassen vrouw die inmiddels ook moeder is. 1 van mijn stiefzoons (van mijn ex) heb ik gevoed vanaf 3 maanden en ik heb op meerdere kinderdagverblijven gewerkt, dus het is niet zo dat ik niets weet over baby's. Al zou ik die ervaring niet hebben is het nog steeds haar plek niet om dat aan ons op te dringen. Ben er gewoon echt helemaal klaar mee dat ik bijna dagelijks ergernis aan deze mensen heb. Mijn schoonvader hobbelt helaas achter het gedrag van mijn schoonmoeder aan, en ik zie het verdriet in de ogen van mijn vriend die onterecht tussen 2 vuren staat.
Ik moest echt even mijn hart luchten...
Op meerdere punten heeft mijn schoonmoeder een deel van mijn zwangerschap verpest. Terwijl ik maanden lang bijna niets kon en alles op de schouders van mijn vriend / haar zoon aankwam heeft ze nooit eens geholpen (zelfs bijna niet gevraagd hoe het gaat en al helemaal niet aan mij persoonlijk). Mijn ouders op meerdere punten beledigen omdat zij ons ten minste wel hielpen. Mij achterstellen omdat zoonlief voorging (hij 'moest' rusten terwijl ik niets KON al komt het dan over alsof er gedacht werd dat ik niet WIL). Ruzie met haar gehad omdat ik een www plaatste waarvan haar zus dacht dat het over mijn schoonmoeder ging en haar erover opbelde, waarna mijn schoonmoeder de broer van mijn vriend belde en hij mijn vriend belde over de betekenis van MIJN www. Bijt ik soms??
Ik zou een babyshower houden. Ging ook al niet door want ik vond dat op z'n minst beide opa's en oma's daarbij moesten zijn (klinkt misschien raar maar het was een droom voor me om een foto te hebben met de handen van beide oma's op mijn buik, zulke foto's had ik vaker gezien van babyshowers). Zij vond een babyshower nergens op slaan en zou daarom niet komen met als gevolg dat ik het heb afgezegd omdat ik het op die manier niet hoefde te hebben. Het is graag of niet.
Zo kan het hele rijtje nog wel doorgaan...
Na de bevalling heeft ze onze 1e uren als gezin verpest. Mijn vriend en moeder waren erbij maar het is ons nooit gelukt om de opa's en oma's bij elkaar te krijgen zodat ze elkaar konden ontmoeten (blijkbaar ook onzin?) dus dat gebeurde pas toen ik nog op de verloskamer lag zo'n 1.5 uur na de bevalling en ik was echt he-le-maal uitgeput toen. Toen deed ze heel koeltjes en nors tegen mijn ouders (schoonvader zat in het buitenland voor werk). Joshua werd bij me weggehaald omdat hij niet zelfstandig kon ademen. Na de bevalling (Joshua is om 17.40u geboren) is zij vanaf het moment dat ze 1.5 uur later aankwam tot een uur of 10 's avonds gebleven. Mijn vriend en ik hebben bijna geen moment samen gehad terwijl we het allebei al zo moeilijk hadden na deze chaotische dag en ons kereltje niet bij ons mocht zijn. We hebben hem ongeveer 3kwartier op de couveusekamer gezien die avond (na die 3kwartier zag ik hem pas weer de volgende ochtend om half 10 en dat heb ik geweten ook... ik heb er bijna 2 maanden over gedaan om het 'moedergevoel' te krijgen). We zijn hooguit 10 minuten met z'n 3en geweest op de couveusekamer (enige contact dat ik met hem had was mijn hand op zijn ruggetje) waarna mijn ouders 5 minuten erbij zijn geweest en daarna mijn schoonmoeder erbij mocht. Zij is net zo lang gebleven totdat ik zei dat ik maar eens naar de zaal moest gaan zodat ik eindelijk kon eten. Ik dacht dat ze dan wel weg zou gaan maar nee ze ging ook mee naar de zaal. Ik had zoooo'n honger omdat ik nog de hele dag niet had gegeten aangezien 's nachts mijn weeën waren begonnen. Ik kon het na de maaltijd blijven zeggen maar geen enkele keer kwam in haar op om even voor me te kijken of er een gevulde automaat in het ziekenhuis stond voor al is het maar een liga... Ze woonde zowat om de hoek bij het ziekenhuis maar ook van thuis kon ik blijkbaar niks krijgen. Ik was moe, ik wilde met mijn vriend zijn... liefst ook met ons kindje maar dat ging nu eenmaal even niet... en dan blijft dat mens er maar bij hangen. Ik was zo uitgeput, en mijn vriend ook waardoor hij het waarschijnlijk niet echt zag wat er op dat moment gebeurde, dat ik geen bezoek wilde hebben. Het had wel lang genoeg geduurd zo.
Als klap op de vuurpijl zei ze dat mijn vriend de volgende dag bij haar kon eten (Joshua en ik zouden nog 2 dagen moeten blijven), wat ik waardeerde. Maar toen ik zei dat het ook wel handig is omdat hij dan de hele dag bij me in het ziekenhuis kon zijn en dan tussendoor even om de hoek bij zijn moeder kon gaan eten, kreeg ik de opmerking dat hij ook 's middags bij haar kon zijn want wat had hij nou de hele dag in het ziekenhuis te zoeken. De kleine lag op de couveuse en ik op zaal (mocht niet opstaan etc. door bloedverlies) dus wat moest hij nou de hele dag bij mij. Deze dag was voor hem heel zwaar geweest dus hij moest rusten de volgende dag (nee bevallen is natuurlijk helemaal niet zwaar!). Toen ik ongeveer 2 a 3 weken later wat meer was aangesterkt kreeg ik van mijn ouders te horen dat ze hun heel erg had staan negeren toen ze bij de couveusekamer stonden te wachten tot ze bij ons en Joshua mochten. Toen ik dat hoorde kwamen bij mij alle emoties pas los van hoe alles was gegaan, hoe zij alle regie steeds weer en zelfs op dat moment na de bevalling zelf in handen wilde hebben. Uiteraard heeft mijn vriend er niet aan toegegeven.
Vlak na onze thuiskomst was ook niets genoeg. Zo was zijn speen niet goed genoeg en zijn vestje vreselijk omdat het een ritsje had, zij wilde bepalen bij welk huiltje hij uit bed gepakt moest worden etc. Met als gevolg dat ik begin oktober in elkaar klapte. Altijd ben ik direct en neem ik geen blad voor de mond. Maar voor mijn eigen gemoedstoestand omdat ik een kindje in mijn buik had heb ik me steeds weer ingehouden. Die tijd is nu dus voorbij...
Heel oktober hebben we geen kraamvisite gehad. Veel mensen wilden komen totdat ze te horen kregen dat we die maand geen kraamvisite wilden. Vanaf november mocht het wel weer en dan zal je zien dat bijna niemand meer wil komen. Teken van onbegrip als je het mij vraagt, maar eerlijk gezegd doet het me niks want die mensen zag ik toch al nooit. Mijn schoonmoeder zegt steeds op bijv. Hyves hoe verliefd ze op haar kleinzoon is. Hoe vaak ze Joshua inmiddels met bijna 3 maanden gezien heeft? Nog geen 10x. En dat is een oma die verliefd is op haar kleinzoon??? Ze woont hier verdorie maar 10 autominuten vandaan!
Vandaag vierden we Sinterklaas met mijn ouders en opa en oma. Mijn schoonouders zouden niet komen omdat het toch niet past in onze woonkamer (en bedankt) maar dat is dus onzin en al helemaal niet aan een ander om te bepalen. Toen mijn vriend er dus wat van zei zou ze het overleggen met haar man. We hebben niets meer gehoord. Terwijl pakjesmiddag hier voorbij is en de visite op het punt staat te vertrekken, gaat plots de bel. Mijn schoonouders, onaangekondigd. We hebben mijn schoonmoeder al eens weggestuurd om die reden. We kunnen het in 10 verschillende talen zeggen dat ze het eerst even moeten laten weten als ze komen maar ZIJ vinden dat onzin dus doen ze dat niet (volgens mij is het toch echt ONS huis). Vanmiddag was dus echt de druppel voor me... Mijn vriend heeft gezegd wat wij hiervan vinden en ondertussen ben ik de keuken gaan soppen, vuilnis weggooien en de hele was opgevouwen want ik gunde ze zelfs geen blik meer... Met een simpele 'doei' zijn ze uiteindelijk opgerot en we hebben nu samen afgesproken dat ze alleen nog welkom zijn op de verjaardag van mijn vriend en Joshua. Verder zie ik ze liefst NOOIT meer want ik ben echt helemaal klaar met die mensen. Zelfs of ze dit zullen lezen interesseert me niet meer... weten ze meteen wat ik van ze vind. En oja, mijn schoonmoeder wilde even bepalen dat er binnenkort een fotoshoot van Joshua plaatsvindt *proest*. Alsof ik mijn kind aan iemand meegeef die verder nooit naar hem omkijkt... Daarbij wilde ze ook nog even vertellen hoe wij nu Joshua's voedingen moeten indelen etc. waar ik dus flink tegenin ben gegaan! Ben geen snotneus maar een volwassen vrouw die inmiddels ook moeder is. 1 van mijn stiefzoons (van mijn ex) heb ik gevoed vanaf 3 maanden en ik heb op meerdere kinderdagverblijven gewerkt, dus het is niet zo dat ik niets weet over baby's. Al zou ik die ervaring niet hebben is het nog steeds haar plek niet om dat aan ons op te dringen. Ben er gewoon echt helemaal klaar mee dat ik bijna dagelijks ergernis aan deze mensen heb. Mijn schoonvader hobbelt helaas achter het gedrag van mijn schoonmoeder aan, en ik zie het verdriet in de ogen van mijn vriend die onterecht tussen 2 vuren staat.
Ik moest echt even mijn hart luchten...
