A
Anoniem
Guest
Nou, afgelopen zondag ben ik een gesprek aan gegaan met mijn schoonouders. Ik had voor mezelf een tijdslimiet van 3 kwartier gesteld en als ik zou merken dat het niet goed zou lopen, zou ik het gesprek beeindigen. Na een kwartier ging het me echter al te ver en ben ik naar boven gegaan. Na 5 minuutjes waren ze weg en kon ik weer naar beneden.
Hoe verliep het gesprek? Tja, je kunt het eigenlijk niet eens een gsprek noemen. Ik deed de deur open (mijn man moest nodig POEPEN!!) en mijn schoonvader stond met zijn rug naar de deur. Toen de neef van mijn man er ook was begon mijn schoonmoeder het gesprek. Ze had een heel vijandige blik en toon in haar stem zodat ik eigenlijk al gelijk het bloed weer door mijn lijf voelde gieren. Maar goed, zo'n gesprek is nooit makkelijk en kritiek krijgen ook niet, dus ik hoorde het aan. Op een gegeven moment had ze een punt waar ik een reactie op gaf en ze zei nog een keer haar punt. Dus ik nog een keer antwoord gegeven en zij nog een keer haar punt gezegd. Kortom; ze luisterde niet echt naar wat ik zei.
Het waren dingen als; je trekt je ouders voor op ons, als je de kinderen komt halen en brengen sta je met de klink in je handen (figuurlijk hoor, is echt niet zo! maar zij ervaart dat blijkbaar zo), je komt in heel die jaren nooit spontaan op de koffie en nog wat dingen.
Mijn schoonvader maakte op een gegeven moment de volgende opmerking (letterlijk); Ik heb godnondeju spijt van alles wat ik gegeven heb'. En DAT was de DRUPPEL. Ik vond dat ik dat echt niet over mijn kant hoefde te laten gaan dus ik heb kalm gezegd; Sorry, ik merk dat dit gesprek de verkeerde kant in gaat, dit heeft zo geen zin. Ik wens jullie veel geluk' en ben naar boven gegaan.
Mijn man weet zich hier allemaal geen raad mee en wil niet achter mij of zijn ouders staan.
En nu? Na een heel gesprek met zijn 3tjes (mijn man, zijn neef en ikke) was de conclusie; mijn schoonouders en ik staan lijnrecht tegenover elkaar met china en amerika ertussen en iedereen is nu TE boos om erover te praten. We laten het voorlopig rusten.
Al met al behoorlijk k*T dus! Ik heb zo te doen met mijn man en onze kinderen! Maar de fout ligt niet bij mij, ZIJN ouders doen hem dit aan!
x miranda
Hoe verliep het gesprek? Tja, je kunt het eigenlijk niet eens een gsprek noemen. Ik deed de deur open (mijn man moest nodig POEPEN!!) en mijn schoonvader stond met zijn rug naar de deur. Toen de neef van mijn man er ook was begon mijn schoonmoeder het gesprek. Ze had een heel vijandige blik en toon in haar stem zodat ik eigenlijk al gelijk het bloed weer door mijn lijf voelde gieren. Maar goed, zo'n gesprek is nooit makkelijk en kritiek krijgen ook niet, dus ik hoorde het aan. Op een gegeven moment had ze een punt waar ik een reactie op gaf en ze zei nog een keer haar punt. Dus ik nog een keer antwoord gegeven en zij nog een keer haar punt gezegd. Kortom; ze luisterde niet echt naar wat ik zei.
Het waren dingen als; je trekt je ouders voor op ons, als je de kinderen komt halen en brengen sta je met de klink in je handen (figuurlijk hoor, is echt niet zo! maar zij ervaart dat blijkbaar zo), je komt in heel die jaren nooit spontaan op de koffie en nog wat dingen.
Mijn schoonvader maakte op een gegeven moment de volgende opmerking (letterlijk); Ik heb godnondeju spijt van alles wat ik gegeven heb'. En DAT was de DRUPPEL. Ik vond dat ik dat echt niet over mijn kant hoefde te laten gaan dus ik heb kalm gezegd; Sorry, ik merk dat dit gesprek de verkeerde kant in gaat, dit heeft zo geen zin. Ik wens jullie veel geluk' en ben naar boven gegaan.
Mijn man weet zich hier allemaal geen raad mee en wil niet achter mij of zijn ouders staan.
En nu? Na een heel gesprek met zijn 3tjes (mijn man, zijn neef en ikke) was de conclusie; mijn schoonouders en ik staan lijnrecht tegenover elkaar met china en amerika ertussen en iedereen is nu TE boos om erover te praten. We laten het voorlopig rusten.
Al met al behoorlijk k*T dus! Ik heb zo te doen met mijn man en onze kinderen! Maar de fout ligt niet bij mij, ZIJN ouders doen hem dit aan!
x miranda