Schoonouders (voor degene die geen hyves hebben of me persoonlijk kennen!)

[Anoniem]

Hoi Miranda,

Ik zou als ik jou was die brief wel schrijven.... maar niet opsturen. Schrijf de frustratie maar van je af! Op die manier krijg je voor jezelf duidelijk wat je voelt en misschien daardoor wat rust in je hoofd/lijf. De brief opsturen heeft vast geen zin nu. Je schoonouders staan totaal nergens open voor op dit moment.

En wat beteft je man?!? Tja, ik weet het niet. Ik zou volgens mij ook willen dat mijn vent mijn 'kant' zou kiezen. Het is voor hem vast lastig omdat hij er midden in zit, maar wees nu eerlijk; Jij zit er ook midden in!!!
En iedere zondag daar op bezoek. Lekker makkelijk voor je schoonouders, maar het bepaald wel jullie zondag. Als je man dit echt wil blijven doen, dan hoeft dat toch niet iedere week???? Gaat hij toch, dan zou ik als ik jou was niet gaan poetsen, maar lekker terug in bed kruipen met een goed boek! Wanneer krijg je daar nu de kans voor.

Sterkte meid en laat je niet gek maken.
Karin

 

[Anoniem]

Hoi Juli2007,

Ik wil nog even zeggen (na een eerder gesprek op msn) dat ik het aan de ene kant ook erg knap van je vindt dat je je man met je kinderen op bezoek laat gaan met je kinderen. Ook ik vind net als de reacties hierboven dat het wel erg makkelijk is voor je schoonouders. Ze zien hun zoon en kleinkinderen nog en jij zit iedere zondagochtend alleen te denken... Maar: toch denk ik ook dat ze dit snel beu raken hoor.
Is toch echt niet leuk voor je kinderen en je man ook niet dat jij dan nooit mee kan. Ik ben benieuwd hoe lang ze dit vol gaan houden. Nu lijkt het voor hen misschien een goede oplossing dat ze zonder jouw komen. Maar in de toekomst werkt dit niet volgens mij... Je schoonouders kunnen in ieder geval niet zeggen dat  jij hun kleinkinderen en zoon bij ze weghoudt. En dat is natuurlijk al erg goed van je toch?
Weet je wat nu eigenlijk heel belangrijk is? Dat je je op andere dingen ga richten. Bijvoorbeeld samen met je man een leuke hobby beginnen of samen op een sport gaan. Kortom: uit deze schoonouderssleur raken en aan je relatie werken. Of een weekend weg? En dan vooral niet over je schoonouders praten, maar het gewoon leuk hebben samen!

Veel succes!

 

[Anoniem]

Hoi Mirande,

Ik schrijf niet veel op het forum, maar jouw verhaal komt me zo bekend voor dat ik even moet reageren. Ook ik heb de nodige problemen met mijn schoonouders gehad. Ik zal hier verder niet op ingaan, maar kan er nog enorm  boos over worden. Het gevolg is geweest  dat we (zowel mijn man als ik) ruim een jaar geen contact met ze hebben gehad. In augustus hebben we een laatste 'gesprek' gehad dat weer volledig uit de hand liep.

Mijn man kon de gedachte om weer een jaar of langer  geen contact te hebben niet verdragen. Ik daarentegen kon het niet opbrengen om ze nog te zien of te horen, ik werd er letterlijk ziek van. We zijn toen tot  de oplossing gekomen die jij beschrijft. Als hij naar zijn ouders wil dan moet hij maar alleen gaan met onze dochter (ook al kon ik hem niet begrijpen). Dit heeft hij een keer gedaan. Ik heb  een hele ochtend met tranen in mijn ogen rondgelopen omdat ik precies dat voelde wat de andere meiden hier beschrijven, ik voelde me toch in de steek gelaten.

En dan komt kerst... Mijn man vroeg of ik toch zou willen meegaan naar zijn ouders. Mijn eerste reactie een volmondige NEE. Maar uiteindelijk heb ik besloten dat ik geen spanningen wil in onze relatie. Dat is niemand waard. Bovendien wil ik daar zijn waar mijn dochter is. Dus ik ben meegegaan. Ik kan niet zeggen dat dit makkelijk was, in tegendeel mijn hele lijf bibberde, Maar het is meegevallen. Er zijn geen verkeerde woorden gevallen, ik heb me voornamelijk op mijn meisje gericht en laat veel het ene oor ingaan en het andere uit. Ik zeg niet dat het nu een ideale situatie is, maar het geeft wel weer een  beetje rust.

Kortom ik weet dat je in een K** situatie zit waarin niemand echt iets voor je kan doen. Ik denk dat je datgene moet doen waar jij je op dit moment goed bij voelt en misschien heb je daarvoor inderdaad nog even tijd nodig. Je kunt van je man niet vragen om met zijn ouders te breken, maar blijf wel samen praten (ook al is dat soms erg moeilijk) want jij bent wel zijn vrouw.

Sterkte met deze situatie en laat je niet gek maken!

 

[Anoniem]

Hoi Miranda,

Ik heb lang nagedacht of ik dit zou schrijven omdat mijn mening toch een beetje afwijkt van de rest van de dames. Maar ja, dat heb ik ook al eens laten doorschemeren in de andere topics.

Laat ik allereerst beginnen met te zeggen dat ik het echt superstoer van je vindt dat je het gesprek bent aangegaan. Petje af daarvoor en ook voor de manier waarop je je in het gesprek hebt opgesteld.

Maar er moet me toch iets van het hart. Het feit dat je elke keer zegt dat het de schuld is van je schoonouder vind ik niet helemaal correct. Zij hebben aangegeven dat ze zich storen aan bepaalde dingen. Maakt dat dan dat zij schuldig zijn? Mogen zij dan nooit zeggen dat ze het ergens niet mee eens zijn? Ik vind het juist goed dat ze aangeven dat zij ergens mee zitten. Hoe krom is het als zij maar hun frustraties voor zichzelf moeten houden omdat ze er niets van mogen zeggen?

Ik vind dan ook dat je best mag nadenken over bepaalde punten die zij hebben aangegeven. Dat wat je schoonvader heeft gezegd keur ik daar absoluut niet mee goed want dat was inderdaad niet correct maar ik denk dat dat vanuit hem ook een uiting van frustratie was (waarmee ik het niet goed wil praten). Maar bijv. het feit dat ze zeggen dat je voor hun gevoel al met de klink in je handen staat als je de kindjes op komt halen. Waar zouden ze dat vandaan halen? Je hebt volgens mij een keer gezegd dat je wel vraagt hoe het met de kinderen is gegaan die dag. Maar ben je wel eens in een stoel gaan zitten en heb je een kopje koffie gedronken? En ben je inderdaad wel eens zo bij hun op bezoek geweest? Heb je wel eens belangstelling getoond naar andere bezigheden van je schoonouders?
Kun je je voorstellen dat zij dat zo ervaren? Het gaat er dan niet om wat jij vindt maar verplaats je eens in hun. Ik vind niet dat je steeds moet kijken naar goed of fout want die zijn er niet als het om zo'n emotionele kwestie gaat. Gevoelens zoals deze zijn nu eenmaal niet te bestempelen met goed of fout.

Ik denk dat als jij wat toegeeflijker zou zijn naar je schoonouders  en als zij op termijn ook wat water bij de wijn zouden doen, de situatie wellicht wat dragelijker zou worden. Je hoeft echt niet elkaars vrienden te worden, dat zal waarschijnlijk niet meer lukken na deze gebeurtenis. Maar als jullie beiden je verwachtingspatroon aanpassen moet er toch een oplossing zijn. Want dat je man nu met de kinderen op zondag naar je schoonouders gaat is toch ook niet ideaal lijkt mij.

Groetjes,
Maike