<p>Word misschien een lang verhaal, maar wil even mijn hart luchten. </p><p>We hebben voor deze zwangerschap een ICSI traject gehad, schoonouders wouden hier niks van weten, totaal geen intresse, en ze zijn nogal gelovig kregen zelfs een keer te horen dat het ook door godsdienst genezen kon worden... (ja hoor dan heb je ineens genoeg sperma cellen pffff) </p><p>Tijdens het starten van het traject gingen we voor geregistreerd partnerschap zodat we alles goed geregeld hadden. Maar door de spanning, prikangsten, ziekenhuisbezoeken hebben we dit gedaan zonder feest, puur en alleen naar gemeente huis en daarna een presentje voor de getuigen, en had lekkere dingen in huis gehaald. Feest kon altijd nog, stel je voor dat we dan naar ziekenhuis zouden moeten, kon het niet goed inplannen.</p><p>schoonouders gevraagd voor getuigen, maar die hebben geweigerd!! Ook kregen we de wind van voren dat ze van niks wisten over het traject, en de rest wel! Ik heb ook gezegt: jullie vragen er ook niet naar!! Maar mijn man heeft ze zelfs in het begin gebeld om te zeggen dat we de onderzoeken in gingen, vervolgens totaal geen intresse. Maar vanwege het geloof wouden ze niet bij deze dag aanwezig zijn, en mijn man (toen vriend) moest zelf zijn huis houden, en we hebben alles in 3 jaar gepropt (ook onze kinderwens denk ik?) </p><p>nu ben ik 34 week zwanger, en krijgen nooit een telefoontje, appje hoe het is. Ben met verlof, en ook geen berichtje met “geniet van je verlof” en ook hun komen niet spontaan langs. We gaan ook nooit meer heen op visite, kan het niet meer opbrengen om leuk te doen... en niemand van hun kinderen komt spontaan langs, en elke keer krijgen wij dat te horen dat er niemand komt, tja... </p><p>tijdje terug stond schoonvader voor de deur, we konden niet aanwezig zijn bij hun 43 jarig huwelijksdag, en dit werd niet in dank afgenomen, we hadden best kunnen komen! Ik kreeg een woedeaanval, en zei: waar waren jullie tijdens onze geregistreerde partnerschap???? Toen zei die: dat was heel wat anders... en ze ontkennen het nu, ze zeggen dat ze dachten dat het maar een samenlevingscontract was, en dat ze niet wisten dat het om geregistreerd partnerschap ging. </p><p>Ook hebben we een nieuwe keuken en badkamer, en ook daar zijn ze niet voor wezen kijken, ook geen intresse in, geen appje hoe het geworden is, alleen gezeur dat het onnodig was volgens hun.</p><p>op verjaardagen gaan ze altijd aan andere kant van de ruimte zitten, andere vragen hoe het is, en ik ging een gedeelte in de ziektewet vertelde ik, ze hoorden dat heus wel maar ook dan vraagt ze nergens naar.. </p><p>nu komt vaderdag eraan en twijfel of ik naar hun ga, met moederdag was ik niet mee (mijn moeders was geopereerd en moest helpen, en we zouden ‘s ochtends heen maar toen konden hun niet) ze was meteen boos, en er werd weer van alles over mij gezegt, ze komen niet langs want krijg ik een miskraam zeiden ze (dus dan komen ze met gezeur?) en ze mag de baby niet aanraken, heeft ze het heel druk mee. Ik heb smetvrees, alleen ik heb dat nooit gezegt dat het niet mag. </p><p>Tijdens ons traject ook stress om hun gehad, vind het sneu voor mijn man, maar ook die is er nu klaar mee, en is boos weggegaan met moederdag, ook daar komen ze niet op terug en doen net of er niks aan de hand is. </p><p>Ik zie er al tegen op als ik bevallen ben dat ze leuk naast mijn bed gaan staan, ik heb besloten dat ik dan net zo weinig zal langskomen als nu, nu geen intresse waarom dan wel? En ze hoeven hier ook de deur niet plat te lopen.</p><p>mijn man heeft er ook stress van en verdriet, gelukkig hebben mijn ouders en zijn broers en zussen en die van mij veel intresse, en dat doet ons goed!</p><p>stel ik me aan? Moet ik gewoon schijnheilig naar vaderdag gaan? Hoe zien anderen dit?</p><p>sorry voor het lange verhaal, maar moest even mijn hart luchten. Deze stress had ik liever er niet bij gehad, vooral niet tijdens een onzeker ziekenhuis traject, we zijn enorm dankbaar dat de eerste poging gelukt is en er een klein meisje in mijn buik groeit, we kijken hier enorm naar uit!! 
</p>
</p>