Lieve meiden,
Even advies gevraagd..of anders een luisterend oor:
Mijn schoonouders hebben 3 kinderen, 3 jongens.
Allemaal getrouwd/samenwonend en 2 van de 3 hebben kinderen.
Nu heeft het met mij en mijn schoonouders nooit echt geklikt. Maar in het begin doe je je best en wat water bij de wijn. Na veel jaren was het niet meer "wat water" maar waren het liters!
Voorbeelden: schoonloeder belt om het uur, ik mag niet naar AH maar moet naar de Lidle, ik moest geen pampers kopen voor de jongens, mijn vriend strijkt maar dat hoor ik te doen, etc....
Schoonmammie blijft graag moederen over haar kinderen maar ik kots haar uit. Al een aantal keer is het contact verbroken en nu dus 2 jaar geleden definitief. (we zijn de deur uitgezet omdat we niet mee op vakantie wilde)
Sven (mijn jongste) hebben ze nog nooit gezien. In Bram en Jur hebben ze zich nog nooit geinteresseerd...
De jongste broer van mijn vriend met vrouw hebben 2 kinderen en bij hen is precies hetzelfde verhaal aan de hand.
We hebben honderden keren met elkaar gesproken. Lief, boos, schreeuwen, brief sturen, email. etc.
Het werkt niet.
Dus alleen de oudste broer van mijn vriend kwam nog daar over de vloer. Dit stel verwacht binnenkort hun eerste kindje en wilde dat vrolijk en blij gaan vertellen aan dit gezellige stel
Weeeeeer is er niks voorgevallen en weeeeeeer is er een zoon de deur uit gezet.
6e kleinkind onderweg en weeeeer geen interesse.
We begrijpen er allemaal niks van. We zijn boos omdat onze kinderen genegeerd worden, maar we snappen ook niet wat er nu toch fout is gegaan.
Ik wilde niet meer proberen, ben zo klaar met deze mensen, harteloos en naar bah! Maar ik vind het zo jammer. We kunnen het toch ook zo leuk hebben samen? (hebben we hoor met de 3 gezinnen) maar als ik bij onze buren het verdriet zie van dat ze geen kleinkinderen krijgen, kan ik mijn schoonouders helemaal wel wat doen.
Maar goed..lang verhaal:
Ik zit er steeds meer mee. Wat kan of moet ik doen? Geen van de 3 jongens wil stappen ondernemen om iets te herstellen en van schoonouders niks meer gehoord.
Geen reactie op de tekeningen van Bram en Jur....gelukkig vragen ze nergens naar. Ze lijken wel ineens opa en oma vergeten te zijn.
Moet ik dit nu zo laten? Toch nog een keer poging wagen? Schoonouders willen niets, hun zonen dus niet...de drie schoondochters zijn dus de boosdoeners (wel bijzonder...3 draken van schoonkinderen...)
Goed....ik ben benieuwd. Ik hoop dat jullie er een touw aan vast kunnen knopen en anders : vraag maar! Kan ondertussen een boek schrijven...en moet dat misschien ook maar doen....deel 12 is dan al bijna af....
Dames, dank voor het lezen.
Liefs van ANouk
Even advies gevraagd..of anders een luisterend oor:
Mijn schoonouders hebben 3 kinderen, 3 jongens.
Allemaal getrouwd/samenwonend en 2 van de 3 hebben kinderen.
Nu heeft het met mij en mijn schoonouders nooit echt geklikt. Maar in het begin doe je je best en wat water bij de wijn. Na veel jaren was het niet meer "wat water" maar waren het liters!
Voorbeelden: schoonloeder belt om het uur, ik mag niet naar AH maar moet naar de Lidle, ik moest geen pampers kopen voor de jongens, mijn vriend strijkt maar dat hoor ik te doen, etc....
Schoonmammie blijft graag moederen over haar kinderen maar ik kots haar uit. Al een aantal keer is het contact verbroken en nu dus 2 jaar geleden definitief. (we zijn de deur uitgezet omdat we niet mee op vakantie wilde)
Sven (mijn jongste) hebben ze nog nooit gezien. In Bram en Jur hebben ze zich nog nooit geinteresseerd...
De jongste broer van mijn vriend met vrouw hebben 2 kinderen en bij hen is precies hetzelfde verhaal aan de hand.
We hebben honderden keren met elkaar gesproken. Lief, boos, schreeuwen, brief sturen, email. etc.
Het werkt niet.
Dus alleen de oudste broer van mijn vriend kwam nog daar over de vloer. Dit stel verwacht binnenkort hun eerste kindje en wilde dat vrolijk en blij gaan vertellen aan dit gezellige stel
Weeeeeer is er niks voorgevallen en weeeeeeer is er een zoon de deur uit gezet.
6e kleinkind onderweg en weeeeer geen interesse.
We begrijpen er allemaal niks van. We zijn boos omdat onze kinderen genegeerd worden, maar we snappen ook niet wat er nu toch fout is gegaan.
Ik wilde niet meer proberen, ben zo klaar met deze mensen, harteloos en naar bah! Maar ik vind het zo jammer. We kunnen het toch ook zo leuk hebben samen? (hebben we hoor met de 3 gezinnen) maar als ik bij onze buren het verdriet zie van dat ze geen kleinkinderen krijgen, kan ik mijn schoonouders helemaal wel wat doen.
Maar goed..lang verhaal:
Ik zit er steeds meer mee. Wat kan of moet ik doen? Geen van de 3 jongens wil stappen ondernemen om iets te herstellen en van schoonouders niks meer gehoord.
Geen reactie op de tekeningen van Bram en Jur....gelukkig vragen ze nergens naar. Ze lijken wel ineens opa en oma vergeten te zijn.
Moet ik dit nu zo laten? Toch nog een keer poging wagen? Schoonouders willen niets, hun zonen dus niet...de drie schoondochters zijn dus de boosdoeners (wel bijzonder...3 draken van schoonkinderen...)
Goed....ik ben benieuwd. Ik hoop dat jullie er een touw aan vast kunnen knopen en anders : vraag maar! Kan ondertussen een boek schrijven...en moet dat misschien ook maar doen....deel 12 is dan al bijna af....
Dames, dank voor het lezen.
Liefs van ANouk
);