Poeh Mama's, als ik zo jullie verhalen lees moet ik terug denken aan onze kleine man. Ondertussen is hij 23 maanden, maar we zijn ook flink in de weer geweest met zijn nachtslaap het eerste half jaar.
Zijn probleem was juist dat hij overal kon slapen, behalve in zijn eigen bed. Overdag lag hij dan in de box, onze armen, aan de borst, op het voedingskussen, etc. Maar als hij in de avond in zijn bed werd gelegd, was hij klaarwakker.
We hebben toen echt moeten doorzetten. Aanvankelijk bleef een van ons bij hem op de kamer, zittend naast het bed en tegen hem pratend. Hij kreeg een tutje dat we telkens terug duwden zodat hij zich kon sussen (die spuugde hij in het begin veel uit, hij moest er echt aan wennen). Als hij dan rustig genoeg was, bewogen we steeds meer van zijn bed af (in rustige stappen). Dan uiteindelijk van zijn kamer af, en dan wachten op de gang. Meestal begon hij al snel te huilen, gingen we terug, praten en sussen (maar wel in bed laten liggen! Niet oppakken e.d.). Naarmate we dit meer volhielden, duurde het steeds langer voordat hij huilde. Uiteindelijk het huilen ook kunnen verminderen door telkens later naar hem te gaan (5 minuten, dan 7, dan 10, etc). Het heeft ons flink wat avonden werk gekost, maar met iets meer dan een half jaar sliep hij volledig zelfstandig in zijn bed.
Nu hij ouder is, hebben we een vaste routine richting bed waarvan we weinig afwijken (we passen het wel aan naar zijn leeftijd). Hij weet dit en vindt dit fijn. Daarnaast weet hij ook dat tijd rekken geen zin heeft en hebben we dus eigenlijk nooit problemen met het naar bed gaan.
Oftewel Mama's: hou vol. Jullie doen het allemaal super en het is niet gek dat je zo zoekende bent. Doe wat prettig voelt voor jezelf. Al moet je soms even door de zure appel heen bijten voor resultaat (dat eerste half jaar heb ik vaak genoeg gehuild om zijn huilen). Het hielp mij om tegen hem, en mezelf te herhalen: ik doe dit omdat ik van je hou. Ik doe dit omdat ik je wil helpen.