Hoi mama’s,
Even een berichtje waarin ik me heel kwetsbaar op wil stellen, in de hoop tips of in ieder geval erkenning te krijgen.
Ik ben een mama van 2 prachtige jongens, de ene is bijna 3 en de andere 6 maanden.
Mijn man en ik zijn 7 jaar samen en hij is de beste man die ik me maar kan wensen.
Ongeveer 6 jaar geleden heb ik overspannen/burned out thuis gezeten. Alles werd me gewoon teveel, dingen die in het verleden zijn gebeurd, dingen die op dat moment gebeurden. Ik ben er in mijn ogen prima uit gekomen en merk ook echt (weliswaar het afgelopen jaar pas) dat ik er wijzer van ben geworden. Alleen…sindsdien ben ik gevoelig voor alles en erg snel overprikkeld, boos, verdrietig, noem het maar op.
Toen ik zwanger was van de eerste, ben ik de hele zwangerschap super ontspannen geweest, heerlijk. Toen hij eenmaal geboren was begon het. Hij was de eerste weken sowieso veel aan het huilen vanwege krampjes. Dit zwakte gelukkig rond de 3-4 maanden af. Het is verder altijd een super makkelijk kind geweest in alles; eten, slapen, drinken, spelen. Toch heb ik dit eerste jaar als erg zwaar ervaren. Als iets maar niet liep zoals ik het verwachtte (zoals een dutje of ‘s avonds slapen) dan ontstond er bij mij kortsluiting. Ik kon hier moeilijk op inspringen. Gelukkig is mijn man de rust zelve en pakte hij dit grotendeels op.
Toen ons zoontje 1,5 werd, merkte ik dat het makkelijker voor mij werd. Hij was natuurlijk wat zelfstandiger en kon ook duidelijk maken wat hij wilde. Wij hebben toen besloten voor een tweede te gaan. Ik was al in de eerste ronde zwanger, dus 6 maanden geleden is de tweede geboren. Ook deze heeft een paar lastige eerste weken gehad ivm krampjes.
Echter, ook dit kindje is zo super gemakkelijk! Hij is heel erg tevreden en piept over het algemeen alleen maar als hij honger of slaap heeft. Vorige week zijn mijn man en ik een paar dagen samen weg geweest. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar ik was heel blij even zonder ze weg te zijn. Je zou zeggen dat je dan ook weer een beetje opgeladen bent.
Sinds we terug zijn komt de jongste ‘s avonds ineens erg moeilijk in slaap. Hij zit ook wel midden in zijn 5de sprong. Vorige week bij mijn schoonouders heeft hij uitstekend geslapen.
Zodra ik hem toen net in bed heb gelegd is het stil, dus dan slaak ik al een zucht van verlichting. Maar 2 minuten later begint het gejengel. Ben er nu al 3 kwartier mee bezig en ik ben dit huilend aan het typen. IK KAN HIER ECHT NIET TEGEN. Elke vezel in mijn lijf reageert zo ontzettend heftig op die huiltjes. Ik word echt gek van mezelf. Er ontstaat echt volledige kortsluiting. Doe ik het wel goed, wat moet ik nu doen, raakt hij nu niet gewend als ik hem in slaap help, etc. Etc. Etc. Zo heftig is toch niet normaal ?. Ik vraag me soms echt af wat er mis is met mij. Gewoon al van een paar dagen die niet goed gaan, ben ik zo van slag. Ik word daar echt ongelukkig van. Op de momenten dat het goed gaat, kan ik daar dan ook wel weer van genieten. Dus ik blijf er niet te lang in hangen. Alleen als er dan weer iets anders loopt, is het ook goed mis bij mij. Ik zie dan niks meer rooskleurig in. Ook mijn man moet het dan natuurlijk ontgelden ? Ik ben echt klaar met deze gedachten en gedrag van mij, hoe kom ik hier vanaf…..is er ook maar iemand die het in deze mate herkend? Ik maak mezelf het leven gewoon letterlijk zuur.
Ik heb hier gewoon echt hulp bij nodig, maar van wie…??
Alvast heel erg bedankt voor het lezen van die ellenlange verhaal!
Liefs, een hopeloze mama ?
Even een berichtje waarin ik me heel kwetsbaar op wil stellen, in de hoop tips of in ieder geval erkenning te krijgen.
Ik ben een mama van 2 prachtige jongens, de ene is bijna 3 en de andere 6 maanden.
Mijn man en ik zijn 7 jaar samen en hij is de beste man die ik me maar kan wensen.
Ongeveer 6 jaar geleden heb ik overspannen/burned out thuis gezeten. Alles werd me gewoon teveel, dingen die in het verleden zijn gebeurd, dingen die op dat moment gebeurden. Ik ben er in mijn ogen prima uit gekomen en merk ook echt (weliswaar het afgelopen jaar pas) dat ik er wijzer van ben geworden. Alleen…sindsdien ben ik gevoelig voor alles en erg snel overprikkeld, boos, verdrietig, noem het maar op.
Toen ik zwanger was van de eerste, ben ik de hele zwangerschap super ontspannen geweest, heerlijk. Toen hij eenmaal geboren was begon het. Hij was de eerste weken sowieso veel aan het huilen vanwege krampjes. Dit zwakte gelukkig rond de 3-4 maanden af. Het is verder altijd een super makkelijk kind geweest in alles; eten, slapen, drinken, spelen. Toch heb ik dit eerste jaar als erg zwaar ervaren. Als iets maar niet liep zoals ik het verwachtte (zoals een dutje of ‘s avonds slapen) dan ontstond er bij mij kortsluiting. Ik kon hier moeilijk op inspringen. Gelukkig is mijn man de rust zelve en pakte hij dit grotendeels op.
Toen ons zoontje 1,5 werd, merkte ik dat het makkelijker voor mij werd. Hij was natuurlijk wat zelfstandiger en kon ook duidelijk maken wat hij wilde. Wij hebben toen besloten voor een tweede te gaan. Ik was al in de eerste ronde zwanger, dus 6 maanden geleden is de tweede geboren. Ook deze heeft een paar lastige eerste weken gehad ivm krampjes.
Echter, ook dit kindje is zo super gemakkelijk! Hij is heel erg tevreden en piept over het algemeen alleen maar als hij honger of slaap heeft. Vorige week zijn mijn man en ik een paar dagen samen weg geweest. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar ik was heel blij even zonder ze weg te zijn. Je zou zeggen dat je dan ook weer een beetje opgeladen bent.
Sinds we terug zijn komt de jongste ‘s avonds ineens erg moeilijk in slaap. Hij zit ook wel midden in zijn 5de sprong. Vorige week bij mijn schoonouders heeft hij uitstekend geslapen.
Zodra ik hem toen net in bed heb gelegd is het stil, dus dan slaak ik al een zucht van verlichting. Maar 2 minuten later begint het gejengel. Ben er nu al 3 kwartier mee bezig en ik ben dit huilend aan het typen. IK KAN HIER ECHT NIET TEGEN. Elke vezel in mijn lijf reageert zo ontzettend heftig op die huiltjes. Ik word echt gek van mezelf. Er ontstaat echt volledige kortsluiting. Doe ik het wel goed, wat moet ik nu doen, raakt hij nu niet gewend als ik hem in slaap help, etc. Etc. Etc. Zo heftig is toch niet normaal ?. Ik vraag me soms echt af wat er mis is met mij. Gewoon al van een paar dagen die niet goed gaan, ben ik zo van slag. Ik word daar echt ongelukkig van. Op de momenten dat het goed gaat, kan ik daar dan ook wel weer van genieten. Dus ik blijf er niet te lang in hangen. Alleen als er dan weer iets anders loopt, is het ook goed mis bij mij. Ik zie dan niks meer rooskleurig in. Ook mijn man moet het dan natuurlijk ontgelden ? Ik ben echt klaar met deze gedachten en gedrag van mij, hoe kom ik hier vanaf…..is er ook maar iemand die het in deze mate herkend? Ik maak mezelf het leven gewoon letterlijk zuur.
Ik heb hier gewoon echt hulp bij nodig, maar van wie…??
Alvast heel erg bedankt voor het lezen van die ellenlange verhaal!
Liefs, een hopeloze mama ?