Slecht gevoel

Herkenbaar. Na mijn dochter geboorte begon het bij mij. Nu zwanger dus soms weer diezelfde angst

Ik ben sindsdien bij de praktijkondersteuner via de huisarts. We hebben het over veel dingen en soms is ze alleen een luisterend oor. Het helpt mij enorm door er ook met iemand anders dan mijn man over te hebben zodat je ook even wat anders hoort van iemand die niet in de situatie zit.

Via de praktijkondersteuner is het voor mij laagdrempelig. Had het gevoel dat er gelijk veel geestelijk mis met me was. Dit was niet zo alleen door de stress wist ik het even niet meer zo goed.

Zet hem op en het is al krachtig dat je het deelt. Door dit op je prio te zetten voor jezelf heb ik gemerkt dat ik daardoor thuis alles beter kan handelen en minder prikkelbaar ben. Dat gun ik een ieder
 
Hoi Elisabeth, bedankt voor jouw verhaal. Mag ik vragen wat voor medicatie je dan hebt gekregen? En heb je daar bijwerkingen van?
Of is dat echt iets voor de ADHD?
Ik heb zojuist telefonisch contact gehad met mijn acupuncturiste, een ontzettend fijn persoon waar ik heel goed mijn verhaal kwijt kan. Ik had vlak daarvoor weer een drama momentje, zo noem ik het dan maar. Het gaat gewoon op die momenten echt niet goed met me. Ze gaat overleggen met de huisarts, en benoemde zelf ook de mogelijkheid van voorstel voor medicatie. Ik sta daar helemaal niet zo om te springen eerlijk gezegd…
Maar, eerst maar eens afwachten.
Fijn dat jij je fijner voelt. Is ook niet erg als je nog wat last hebt ervan, zolang het maar niet je hele dagen en naasten beïnvloedt , dat is het belangrijkste
 
@ gebruiker, heel lief dankjewel. Fijn dat het voor jou laagdrempelig al veel kon betekenen.
Ik ben in de afgelopen 3 jaar al 2 keer bij de praktijkondersteuner geweest. Ook ik vind het fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen daar, maar dat is helaas voor mij niet voldoende. Vervolgens krijg ik dan opdrachten mee die ik thuis online moet doen en waarbij ik filmpjes moet kijken die psychologen hebben ingesproken. Dit werkt gewoon echt niet voor mij. Zo onpersoonlijk. Dit heb ik ook aangegeven, maar werd verder weinig mee gedaan. Maar zo gelaten dus
 
Hey lieve mama,

Dapper dat je dit beschrijft. Ik herken het ook!
Ik heb ook een burn-out gehad en sindsdien lijk ik ook wat moeite te hebben met “prikkelverwerking”. Mijn zoon is ook een super lieve en tevreden baby, dus ook zeker geen klagen. Ik denk dat ik het graag té goed wil doen.. mijn man geeft dit al vanaf de geboorte aan en nu (mijn zoon is 10,5 maand) begin ik dit zelf ook in te zien. Ik denk toch soort van perfectionisme en bang om te “falen”. Wanneer mijn zoontje wel eens kort huilde of jengelde dacht ik: waarom huil je nu?! Wat is er aan de hand?? En als dit dan iets langer duurde dan normaal werd ik zelf erg onrustig, het gevoel dat ik het dus inderdaad niet onder controle had. Uiteindelijk als mijn zoontje rustig was of in slaap viel voelde ik me weer schuldig dat ik er onrustig of zelfs een beetje geïrriteerd door werd.. het voelde soms als een soort vicieuze cirkel. Wat je goed doet is het benoemen bij je man en het bespreken. Ik heb dat nooit gedaan.

Ik probeer het nu steeds een beetje meer los te laten en merk dat ik hierdoor wat beter ermee kan omgaan en niet direct in paniek-modus schiet. Loslaten is vaak makkelijker gezegd dan gedaan… maar bij mij werkt het. Succes!!!
 
Ik herken dit wel
het is ook niet altijd gemakkelijk het ouderschap
soms denk je laat me toch even 5 minuten met rust  
als je wallen dan tot op de grond hangen en je dan zo over vermoeid bent dan ook nog het huilen hoort, en jezelf al niet fijn voelt is dat echt verschrikkelijk
in het begin ik had zo'n erge kraam tranen moest ook nog dingen uit het verleden een plekje geven, en ik was nog net niet depressief
ik voelde me heel erg slecht in mijn vel ik ben dit allemaal op gaan schrijven in een boekje dat boekje heb ik in de fik gestoken en dit laat ik achter me 
het is niet makkelijk echt niet, maar weet ook dat dit een fase is en die ook voorbij gaat, ik denk dat je misschien meer je gevoel moet uiten en lukt dit niet bij andere dan opschrijven maar vooral veel hulp vragen iedereen die kinderen heeft begrijpt dit zeker. En herkent dit wel iedere ouder heeft soms wel eens kortsluiting als je de hele tijd gehuil aanhoord, maar echt dit komt goed
ik steek een kaarsje voor je aan en hoop dat je je beter gaat voelen, maar weet je kan altijd alles hierop zetten en alles delen 
dikke knuffel hou je sterk, en probeer toch te genieten
:)
 
Hoihoi,
 
ik herken dit enorm. Mijn dochtertje is nu bijna 11 weken (eerste kindje). Ze doet het eigenlijk heel goed en is een tevreden en makkelijke baby.
Bij mij gaat de onrust en het idee controle te verliezen/falen wel een stukje verder: ik krijg er suïcidale gedachten van. Heel eng en naar en op momenten dat het goed gaat, is het ook echt een "ver van m'n bed show". 
Daarom ben ik nu in behandeling bij de POP poli, en ga ik binnenkort starten mer CGT. Daarnaast probeer ik thuis een goed ritme te hebben, dagen wel in te vullen. Daarnaast veel praten met anderen en hulp vragen wanneer het nodig is. Goed potje janken helpt ook hahah. Ik lees graag nog even mee op het forum. Wellicht komen er nog meer (nieuwbakken) moeders die het herkennen.
 
Hoi Siha, dankjewel! Ook wat jij beschrijft is enorm herkenbaar voor mij. Dat wanneer het weer rustig is, dat je dan pas kan relativeren. Terwijl het zoveel meer rust zou scheppen als je gewoon de hele dag door beter kan relativeren ?. Wat jij hebt geprobeerd, probeer ik ook de hele dag door maar het lukt me vaker niet dan wel helaas. Echt heel fijn dat het jou lukt en ook werkt voor jou, super! ?
 
@Gebruiker ...368, dankjewel wat super lief! Het is idd een fase, alleen ik weet van mezelf dat dit toch wel in mij zit. Het komt er nu alleen versterkt uit omdat een baby nu eenmaal niet altijd het ritme aanhoudt wat ik in mijn hoofd heb haha. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan