solicitatie

Toen ik bij mijn huidige werkgever ging werken, waren we net van start met onze kinderwens. Mijn baas is de man van een vriendin. Dus ik wilde hem niet naaien door het niet te zeggen. Ik heb mijn gesprekken afgewacht, want ik wilde weten of ik het zou worden op basis van mijn competenties, zonder dat de actieve kinderwens meespeelde. Dat was dus zo. En toen hij me dat liet weten en vertelde dat hij een contract toe zou sturen heb ik wel open kaart gespeeld. Hij vond het geen probleem en ik ben het toch geworden. 
Uiteindelijk duurde het nog 4 jaar en een paar miskramen. Pas nu ik zwanger ben van de tweede nu de eerste net 1,5 is, raakt hij een beetje zenuwachtig. Bij wijze van "grapje" heeft hij al 2 keer gevraagd of dit de laatste is. Ik heb na de eerste wat opstartproblemen gehad met veel afwezigheid en deze zwangerschap gaat niet over rozen en ik ben 50% ziekgemeld. Voel me zelf ook wel rot dat hij niet meer de oude mij heeft teruggekregen. 
Als deze zwangerschap doorzet, wat toch de grootste kans is, dan zou het ook kunnen dat het allemaal niet zo voorspoedig loopt, en dat kan al zo simpel zijn als hevige misselijkheid of bekkenpijn. Je zal waarschijnlijk eerst een tijdelijk contract krijgen, met proeftijd. Als ze geen zin hebben in het gedoe van een zwangere vrouw, zijn dat heel handige momenten om je te laten gaan. Ik denk persoonlijk dat je maar beter nu kan weten met wat voor werkgever je te maken hebt. Is ook veel fijner om er niet over te hoeven liegen en verbergen toch? En geen stress over of dat de reden gaat zijn waarom je niet mag blijven.
Ik zou het voor het tekenen van een contract zeker zeggen. 
 
Ja snap ik heel goed dat je in dubio zit!

Ik zelf zou het, dénk ik, bij een tweede gesprek vertellen, pas als je weet/voelt dat het de goede kant op gaat. Niet meteen als éérste er in koppen.
Hoe beter het gesprek gaat, hoe liever ze je willen hebben natuurlijk ;-)
Je bent écht niets verplicht, maar het voelt wel fijn om te vertellen denk ik.
Ik zou zelf niet voor een bedrijf willen (gaan) werken, dat mij niet zou willen vanwege mijn zwangerschap/kinderwens.
 
Eerlijkheid duurt het langst. Ik zou het dus altijd vertellen. Hoe vervelend is het als ze je aannemen, en je het na 2 weken ineens verteld, daar zou ik me niet prettig bij voelen.
 
Ik zou wachten tot 10/12 weken. Je hoopt natuurlijk van niet, naar er kan nog vanalles misgaan, en je hebt nog niet eens een echo gehad.. Een zwangerschap mag geen invloed hebben op de keuze, maar zodra ze het weten zit het wel gewoon in hun hoofd.. Je kunt later altijd nog zeggen dat het te pril was, of dat je het nog niet wist ofzo. Of meteen vertellen als ze je de baan aanbieden. Maar een zwangerschap is van jou, jij bent daar de baas over en je bent je werkgever niets verschuldigd :)
 
Ik heb bij mijn sollicitatie gesprek ook eerlijk gezegt dat ik 6 weken zwanger was. Gewoon aangenomen ondanks dat ik ook aangaf er eerder mee te moeten stoppen met werken ivm tr zwaar incombinatie met zwanger zijn. Liever eerlijk dan iets achter wegen laten.
 
Als je nog vroeg in je zwangerschap zit zou ik nog niets vertellen. Ik hoop natuurlijk het beste voor je, maar mocht het niet goed gaan met je zwangerschap en je hebt niet de baan gekregen baal je extra hard. Ik heb ditzelf in ieder geval helaas zo ervaren. Officieel ben je ook pas verplicht om één maand o.i.d. voor de ingang van je verlof aan te geven dat met verlof gaat. Waarom nu al dat risico nemen? Laat ze jou lekker aannemen om wie jij bent en wat jij kunt. Jouw zwangerschap mag geen invloed op die beslissing hebben.
 
Ik zat in een soort gelijke situatie maar kwam er achter in de periode dat ik m’n baan al had opgezegd en m’n nieuwe baan had aangenomen. Uiteindelijk heb ik binnen m’n proeftijd verteld aan mijn leidinggevende dat ik zwanger was, hierdoor konden zijn altijd nog een keuze maken of niet natuurlijk. Gelukkig reageerde ze heel relaxt en krijg ik mijn contract verlenging binnen m’n verlof zometeen :)
 
Terug
Bovenaan