Soms beetje in paniek,hebben jullie dat ook?

A

Anoniem

Guest
Hey allemaal,

Nu wou ik echt eens weten of jullie dit ook hebben.
Soms als ik eraan denk dat ik binnekort men meisje in men armen heb sla ik soms in paniek,dan denk ik ineens zo van,tgoh zou ik dat wel goed doen en zal ik er wel goed voor zorgen.
Twee minuutjes later is dit over en ben ik er percies weer helaal van overtuigd hoe goed ik het allemaal ga doen.
In het begin had ik dit niet hoor,maar nu vanaf een week of twee geleden begon dat.
Is het nu omdat ik alleenstaande ben of mss nog maar 22 ben of gwn omdat het niet meer zo heel lang duurd ik weet het niet.
Ik zou dat kleine meisje in men buik echt niet meer kunnen missen en kan echt bijna niet meer wachten maar soms sla ik ineens in paniek en denk ik dan echt van ai nee nog maar zo lang en ze is er al.
Dan voel ik mij echt schuldig dat ik zo denk he,ook al is dit maar even.
Zou dit gwn met men hormonen te maken hebben,of ben ik de enige...
Liefs orchideke












 
Hallo Orchideke,

ik heb dat ook af en toe wel eens. De meeste tijd ben ik heel happy en ervan overtuigd dat we leuke goede ouders worden en dan soms ineens denk ik: straks heb ik gewoon een kind! Ben ik daar wel klaar voor? Kan ik het wel alles bieden? Kan ik me vinden in het nieuwe leven dat we straks gaan leiden? En als ik nou echt moeite heb om me aan te passen, zou ik dat dan mijn kindje kwalijk nemen?

De schaarse vriendinnen in mijn omgeving die al wel kinderen hebben zeggen dat het allemaal vanzelf gaat en dat er na de geboorte geen seconde van twijfel meer is. Maar toch is het soms raar. Ik voel me dan ook zo stom: ik wilde toch zelf zwanger worden?

Maar zoals ik al zei: meestal voel ik me "on top of the world". Daar hou ik me dan maar aan vast.
Groetjes, José

 
hoi,

Dat is echt helemaal normaal hoor! Ik denk dat iedereen dat wel heeft en dat het ook gezond is want je moet ook nog veel leren straks, zo'n baby komt helaas niet met een instructieboekje erbij. Maar alles wat je niet weet heb je snel genoeg geleerd. Dat gaat helemaal vanzelf. Je gaat het vast harstikke goed doen!

Jane (sept forum)
 
Ik kan alleen maar zeggen dat het de onwetendheid is van wat je te wachten staat, dat je onzeker kunt zijn.

Geloof het maar: het gaat echt allemaal vanzelf. Tuurlijk zullen er dipjes zijn, maar ook grote pieken. Het is een geweldige ervaring en één ding kan ik je meegeven!
Vertrouw op jezelf en je instincten. De natuur regelt een heleboel als je kind er eenmaal is!

Nu ik zwanger ben van de tweede, vraag ik mij alleen maar af hoe mijn oudste het gaat vinden......de rest zal vanzelf wel loslopen......

gr mama van MD
 
hoi hoi...ik weet precies wat je bedoeld hoor..ik denk ook dat dit normaal is.

ik denk soms weleens: kan ik het wel troosten..kan ik het wel goed verzorgen, redden we het financieel wel..

Maar ik hoor echt van elke moeder dat je er zo in rolt en dat alles vanzelf gaat dus dat geloof ik dan ook maar,,

Was jij trouwens niet ook een moeder die er strakjes alleen voor staat?
misschien speelt dat dan ook een beetje mee, maar je gaat het vast goed doen hoor :D
alles gaat strax vanzelf en we worden allemaal supermama's hahaha!

x angela
 
Hey,

Amaaai pak van men hart dat ik de enige niet ben
Ik voelde mij echt soms zo schuldig tegenover het kindje he als ik soms zo van die gedachten had,zo percies of het was ineens niet meer gewenst terwijl het dat echt wel is.
En zoals angela dus zei denk ik ook wel in mijn geval dat ik dit mss een beetje meer heb als anderen omdat ik er dus alleen zal voorstaan.
Nu ben ik er weer helemaal van overtuigd dat ik het uitstekend zal doen.
En als ik nog eens even zo'n dipje heb zal dit mss nog wel rapper verdwijnen dan die twee minuutjes hihi.
Bedankt allemaal.
Nu ben ik een overtuigde aanstaande mama se
Liefs orchideke
 
Ik denk juist omdat je alleen bent ben je misschien net iets gedrevener dan de gemiddelde moeder omdat je geen partner hebt om op terug te vallen. (ik wil trouwens niet zeggen dat moeders met partner niet gedreven zijn)  Ik ben zelf ook alleen en ik merk dat ik dingen doe en kan met mijn zoontje waarvan ik niet dacht dat ik het in me had. Maar je bent nu eenmaal de enige, dus als jij het niet doet is er niemand anders. Op zich geeft je dat wel een goed gevoel als het straks allemaal lekker loopt, dat heb je dan toch helemaal aan jezelf te danken.

Bij mijn vorige had ik wel een partner, maar die woonde ver weg, dus de eerste 7 weken heb ik het ook compleet alleen gedaan en dat ging direct heel erg goed. Nu is is bij mij inderdaad ook de grootste zorg, hoe gaat mijn zoontje het vinden. Maar ik heb er inmiddels alle vertrouwen in dat ik het met de baby wel goed ga doen. Das wel grappig want ik ben van nature heel erg onzeker, maar hierover dus niet.
 
Nou van die paniekaanvallen heb ik ook af en toe last van hoor! Ben net zoals jij een jonge (24jaar) as alleenstaande moeder. Maar volgens mij heeft iedere as moeder hier last van. Zij kunnen het alleen wel delen met hun partner.
Bij mij speelt af en toe de vraag door m'n hoofd 'hoe ga ik dit allemaal doen alleen.?
Tuurlijk heb ik hulp uit de omgeving, maar toch......je bent alleen.
Maar we zullen het best redden! (gelukkig ben ik daar meestal wel van overtuigd)

Liefs Rinszz
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan