Hey meid,
Ik kom van het mei forum, maar lees lekker mee bij jullie. Die onzekerheid is zo herkenbaar. Ik voelde het kindje al heel vroeg, met 16 weken al elke dag maar dat gaf mij nog geen zekerheid. Dan had ik wel weer andere gedachten: "Het leeft wel maar groeit het wel goed??" Tja... piekeren kun je altijd... er is altijd wel wat te vinden.
Is het je eerste? Vaak ga je het dan pas duidelijk voelen na 20 weken. Het is zo spannend allemaal hè? Zeker als je de ervaring hebt gehad dat het goed fout kan gaan. Ik ken het zelf ook. Je bent nooit meer zo ontspannen.
Maar het is ook een feit dat een zwangerschap een moeilijke periode kan zijn. Iedereen roept maar: "Genieten hoor, ontspannen hoor!" Maar dat is vaak best moeilijk als je beseft wat er in je lichaam gebeurt. Er groeit een kind in je! En dat is zo'n ingewikkeld bijzonder proces, dat we het niet bevatten kunnen en daarom kunnen we er in ons hoofd geen controle op krijgen. Sommige vrouwen kunnen dat heel goed loslaten en denken: We zien wel hoe het loopt, de kans dat het goed gaat is zo groot (zeker na de eerste 12 weken, dan is de kans 99,7% dat het goed gaat) daar ga ik vanuit.
Maar als je het meegemaakt hebt dat het fout gaat en je daarbij van jezelf ook nog eens snel de donkere kant ziet (zoals ik ben) dan is het soms zo moeilijk om het los te laten. Ik heb vandaag ook al even flink gejankt, terwijl iedereen zegt: Wat groei je! En ik heb al supergoed voel, de hele dag bijna door en ik al een gezond kindje heb... dus ja... het zullen ook de hormonen zijn die meespelen en die zullen bij ons dan meer invloed hebben denk ik.
Wat doe ik als ik weer eens bang ben?
* AFLEIDING zoeken, echte afleiding... intensief met iets anders bezig gaan dan met denken.
* Bedenk dat de kans enorm groot is dat alles goed is en dat je soms al vage fladders in je buik voelt... goed teken hoor. Als je twijfelt of je iets voel, is het echt de baby hoor.
Wat je niet moet doen!
* controle gaan uitoefenen: aan je buik voelen, proberen de baby constant te voelen.
* naar de vk gaan voor een tussencontrole als je geen aanwijsbare redenen hebt. (wel gaan bij bloedverlies bijv.) Mijn ervaring is dat je hierdoor de onzekerheid voedt. Je bent op dat moment gerust gesteld en een dag erna voel je je weer precies hetzelfde "Wat als het nu net fout is gegaan??" Je wilt wel elke dag bevestiging! We moeten leren het los te laten. Geen reden om te bellen?? Dan niet bellen. Over onzekerheid bellen heeft geen zin, want die kan de vk ook niet wegnemen! Ze kan je alleen het hartje laten horen, maar probeer je onzekerheid niet te voeden met het constant zoeken naar bevestiging!!
Sterkte meid, ik heb het net zo moeilijk op dit moment. Ik kan makkelijk praten, maar voor mij is het ook elke keer weer een strijd!
Zet m op!!!! Sterkte hoor!
