Hoi meiden!
Het is even geleden dat ik geschreven heb. Ik heb het dan ook erg druk gehad met werk en verhuizing enz. Ik heb de afgelopen weken op het werk veel stress ervaren door interne verhuizingen en ik had het gevoel, ondanks dat ik al in de ziekte wet zit (moet ik toch nog 5 uur per werkdag werken), veel verantwoordelijkheid moest dragen. Zo heb ik mijn grenzen steeds verlegd en niet goed aangegeven, tot de maat vol is. Het gevolg waren veel harde buiken, emotionele buien,(die stomme hormonen ook pff), soort van krampen onderin mijn buik alsof ik ongesteld moet worden en heel erg moe. Toen ik vanmorgen mijn VK had gebeld en mijn klachten besprak zei ze dat ik moet stoppen met werken. Ik reageerde heel nuchter en had deze reactie wel een beetje verwacht. Tot ik het me ging realiseren kwamen de tranen. Ze zei, ik dacht al wanneer breekt ze, nou alles eruit gegooid en na weer helder na te kunnen denken, voelt het eigenlijk wel als een opluchting. Het is allemaal een beetje te veel geweest en mijn VK is bang dat ik door de klachten te vroeg zou gaan bevallen. Omdat het mijn eerste kindje is ben ik soms wel onzeker hoe alles moet gaan zoals het zou horen, en vraag ik me vaak af welke klachten wel en niet normaal zijn. Nu leer ik dat steeds beter kennen.
Nou meiden ik moest dit even kwijt. Zit nog wel met een dubbel gevoel en moet dit ook nog kwijt op het werk, waar ik het morgen ga vertellen, maar ik kies nu voor mijn kindje en ga er proberen van te genieten.
ik ben blij dat ik dit ff hier kan schrijven, des te meer lucht het op. En nu zal ik ook meer tijd hebben voor het forum!
liefs a.s. mama van Krukel!