<p>Hallo iedereen,</p><p>Ik ben nu 23 weken zwanger van ons tweede kindje. Alhoewel ik graag een tweede kindje wou, hoefde dit voor mijn man niet. Hij vond ons gezin prima zoals het was (wat natuurlijk ook zo is). Daarom heb ik hem vorig jaar ook laten weten dat ik me bij die beslissing neer wil leggen en het wil accepteren, maar dat hij dan nog een aantal maanden de tijd had om over anticonceptie voor hém na te denken. Tenslotte heb ik er 20 jaar alles aan gedaan om maar niet zwanger te hoeven worden en dat vond ik meer dan genoeg jaren voor al die rommel in mijn lijf. Ik heb het hem ook wekelijks verteld hoeveel pil strips en weken ik nog had voordat ik zou stoppen. Ook geopperd om met hem mee naar de huisarts te gaan voor alternatieven voor hem, maar ik kreeg of geen reactie of het was ruzie. Ik heb zelfs ovulatie testen gedaan om hem te laten weten wanneer we het juist veilig of niet moesten doen. Goed, puntje bij paaltje er is dus geen actie ondernomen en nu ben ik dus 23 weken zwanger. Een zwangerschap waar ik echt super blij mee ben! Ik had het namelijk zelf ook echt niet meer verwacht. Maar ja, sinds dat ik zwanger ben maakt mijn man alleen maar ruzie met mij. Hij vlucht ‘s avonds zijn schuur in, raakt me niet aan. Ik probeer er iedere dag leuk uit te zien voor hem, maar hij benoemt alleen maar alles wat niet meer mooi is door de zwangerschap. Sex is sindsdien helemaal voorbij… Maar het ergste is die continue spanning. Ik hoef maar iets verkeerds te zeggen en hij ontvlamt. Ik probeer bij alles wat ik zeg eerst 3x na te denken hoe ik het moet zeggen, bang om weer ruzie uit te lokken. Maar het maakt gewoon niet uit, ik irriteer hem. Afgelopen week was ik compleet aan het eind van mijn latijn. Ik heb geëist dat wij een gesprek aan zouden gaan omdat het zo gewoon niet verder kan gaan. De stress wordt me teveel, en ik wil dit niet voor de baby, niet voor mijn zoontje en niet meer voor mijzelf. Hij vertelde dat ie wel blij is met de komst van de baby, maar hij vindt dat ik hem erin heb geluisd. Ik heb hem voor het blok gezet en dat hij maar moest accepteren dat ik geen anticonceptie meer wou gebruiken. We hebben hier heel lang over gepraat en samen afgesproken dat we er aan gaan werken om weer terug te gaan naar hoe het was tussen ons (en dat was heel erg goed) Dit heeft precies 2 dagen geduurd… Het enige verschil is dat hij me aan heeft geraakt met een poging tot meer, alleen had hij toen alcohol op. En op die manier had ik er dus echt geen behoefte aan. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Het lijkt wel of we hier niet meer uitkomen terwijl we een hele goede en leuke relatie hadden. We hebben samen een prachtig leven opgebouwd en naar mijn idee kan het alleen maar mooier en leuker worden. Maar mijn man ziet alles alleen nog maar negatief en dat projecteert hij op ons gezin. Ik weet het gewoon echt niet meer… Het enige dat ik weet is dat deze stress me echt veel te veel gaat worden.</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Stress in zwangerschap
- Onderwerp starter Arsenica
- Startdatum
Oef, lastig en zeker niet leuk! Ik wilde eerst niet reageren, de situatie lijkt me nogal delicaat en het is niet dat ik een professional ben maar je verhaal bleef enorm hangen. Nu, ik kan de 2 kanten van het verhaal wel begrijpen. Ik denk dat er al van bij het begin een belangrijk stuk communicatie is verloren gegaan.
Ik begrijp heel goed dat jij geen hormonale rommel meer in je lijf wil. Ik heb zelf ook al tegen mijn man gezegd dat wanneer ons gezinnetje compleet is, ik geen pil of dergelijke meer wil nemen. Ik begrijp ook heel goed dat je de verantwoordelijkheid ivm anticonceptie wil delen en dat die niet weer enkel en alleen op jouw schouders terecht komt, ook omdat hij heeft gezegd dat hij eigenlijk geen kinderen meer wilde. Langs de andere kant begrijp ik ook het gevoel van jouw man dat hij zich voor het blok gezet voelt. Zoals ik het begrijp heb je hem zonder meer meegedeeld dat jij niet meer aan de anticonceptie gaat en dat hij basically zijn plan maar moet trekken, zonder hierover het gesprek echt te openen om samen oplossingen te zoeken. In andere verwoordingen waarschijnlijk maar daar lijkt het me op neer te komen. Ik ben er zeker van dat je hem dit goed op tijd hebt meegedeeld maar ik denk dat je man graag mee inspraak zou hebben gehad over op welke manier jullie dit dan samen hadden kunnen aanpakken, eventueel met wat overgangsmaatregelen om te zoeken wat het beste bij jullie past.
Ik zou hem meer betrekken in jouw beslissing. Nu is er weer een baby op komst en heb je ongetwijfeld ook nog andere zorgen en prioriteiten maar ik zou het gesprek terug proberen opengooien en hem vragen wat hij dan graag zou willen doen qua anticonceptie nadat de baby is geboren. Als je duidelijk hebt wat jij wil en wat hij wil, kunnen jullie samen naar een oplossing toe werken die voor jullie beiden comfortabel is en waarbij hij niet het idee heeft dat de beslissing voor hem genomen wordt. Ik vermoed dat hij ook graag een verontschuldiging van jouw kant wil horen over de manier waarop het eerder gelopen is. Hij voelt zich waarschijnlijk gekleineerd of niet naar waarde geacht en door samen oplossingen te zoeken en in gesprek te gaan kan je hem terug in zijn waarde zetten. Benoem ook duidelijk dat de situatie waarin je nu zit, je heel veel verdriet doet en dat je dit heel graag met hem samen wil oplossen. Probeer niet boos te worden en het gesprek rustig aan te gaan.
Lukt het echt niet om hier samen uit te komen? Schakel dan zeker (professionele) hulp in! Een frisse blik van buitenaf met de juiste vragen om de situatie te doorgronden kan al eens helpen. De spanning die je nu voelt, lijkt me zo vermoeiend voor jullie beiden, jullie kindje en de baby in je buik en dan moet die tweede baby nog effectief komen. Dan zal je alle steun die je man je kan geven wel kunnen gebruiken...
Ik begrijp heel goed dat jij geen hormonale rommel meer in je lijf wil. Ik heb zelf ook al tegen mijn man gezegd dat wanneer ons gezinnetje compleet is, ik geen pil of dergelijke meer wil nemen. Ik begrijp ook heel goed dat je de verantwoordelijkheid ivm anticonceptie wil delen en dat die niet weer enkel en alleen op jouw schouders terecht komt, ook omdat hij heeft gezegd dat hij eigenlijk geen kinderen meer wilde. Langs de andere kant begrijp ik ook het gevoel van jouw man dat hij zich voor het blok gezet voelt. Zoals ik het begrijp heb je hem zonder meer meegedeeld dat jij niet meer aan de anticonceptie gaat en dat hij basically zijn plan maar moet trekken, zonder hierover het gesprek echt te openen om samen oplossingen te zoeken. In andere verwoordingen waarschijnlijk maar daar lijkt het me op neer te komen. Ik ben er zeker van dat je hem dit goed op tijd hebt meegedeeld maar ik denk dat je man graag mee inspraak zou hebben gehad over op welke manier jullie dit dan samen hadden kunnen aanpakken, eventueel met wat overgangsmaatregelen om te zoeken wat het beste bij jullie past.
Ik zou hem meer betrekken in jouw beslissing. Nu is er weer een baby op komst en heb je ongetwijfeld ook nog andere zorgen en prioriteiten maar ik zou het gesprek terug proberen opengooien en hem vragen wat hij dan graag zou willen doen qua anticonceptie nadat de baby is geboren. Als je duidelijk hebt wat jij wil en wat hij wil, kunnen jullie samen naar een oplossing toe werken die voor jullie beiden comfortabel is en waarbij hij niet het idee heeft dat de beslissing voor hem genomen wordt. Ik vermoed dat hij ook graag een verontschuldiging van jouw kant wil horen over de manier waarop het eerder gelopen is. Hij voelt zich waarschijnlijk gekleineerd of niet naar waarde geacht en door samen oplossingen te zoeken en in gesprek te gaan kan je hem terug in zijn waarde zetten. Benoem ook duidelijk dat de situatie waarin je nu zit, je heel veel verdriet doet en dat je dit heel graag met hem samen wil oplossen. Probeer niet boos te worden en het gesprek rustig aan te gaan.
Lukt het echt niet om hier samen uit te komen? Schakel dan zeker (professionele) hulp in! Een frisse blik van buitenaf met de juiste vragen om de situatie te doorgronden kan al eens helpen. De spanning die je nu voelt, lijkt me zo vermoeiend voor jullie beiden, jullie kindje en de baby in je buik en dan moet die tweede baby nog effectief komen. Dan zal je alle steun die je man je kan geven wel kunnen gebruiken...
Oei.. Eerlijk? Ik zou het boetekleed aantrekken, mijn excuses aanbieden hoe ik de situatie rondom anticonceptie (en nu de daaruit volgende zwangerschap) heb aangepakt, en aangeven hoe graag ik verandering wil maar niet meer weet wat ik moet doen..
Ik begrijp jou best wel, maar de manier waarop je het aangepakt heb vind ik een lastige om me in te verplaatsen vrees ik.. ik begrijp je man wel.
Ik hoop dat jullie eruit komen. Inderdaad, professionele hulp is geen gek idee!
Ik begrijp jou best wel, maar de manier waarop je het aangepakt heb vind ik een lastige om me in te verplaatsen vrees ik.. ik begrijp je man wel.
Ik hoop dat jullie eruit komen. Inderdaad, professionele hulp is geen gek idee!
Ik zou in relatietherapie gaan geloof ik. Het is fijn om te weten dat hij wel blij is met de baby, maar jullie moeten weer dichter bij elkaar komen. Die eerste stap zetten is voor hem ook spannend, wellicht daarom ook de alcohol?
Het lijkt erop alsof je hem voldoende alternatieven hebt geboden om de zwangerschap te voorkomen maar dat hij daar niets mee heeft gedaan. Ik krijg het idee dat je een vasectomie voor hem wilt? Heb je dat ook letterlijk zo tegen hem uitgesproken of heb je in het midden gehouden wat hij zoal zou kunnen doen? De meeste mannen vinden dat een heftige stap en vinden het ook best eng. Zodra je qua relatie weer dichter bij elkaar bent, kun je het onderwerp anticonceptie weer oppakken.
Het lijkt erop alsof je hem voldoende alternatieven hebt geboden om de zwangerschap te voorkomen maar dat hij daar niets mee heeft gedaan. Ik krijg het idee dat je een vasectomie voor hem wilt? Heb je dat ook letterlijk zo tegen hem uitgesproken of heb je in het midden gehouden wat hij zoal zou kunnen doen? De meeste mannen vinden dat een heftige stap en vinden het ook best eng. Zodra je qua relatie weer dichter bij elkaar bent, kun je het onderwerp anticonceptie weer oppakken.
Hoi allemaal,
Dankjewel voor jullie lieve meedenkende reacties. En ook vooral de tijd die jullie genomen hebben om op mijn verhaal te reageren. Jullie hebben mij zeker aan het denken gezet. Ik denk inderdaad dat onze communicatie al vanaf het begin niet helemaal lekker is verlopen. Dit zal van mijn kant ook grotendeels uit frustratie zijn geweest. Alhoewel ik dit in mijn verhaal ben vergeten te vermelden, voordat ons eerste kind geboren werd hadden wij allebei de droom om (hopelijk) 2 kinderen te kunnen krijgen. Toen onze zoon geboren werd zijn wij zelfs na een half jaar weer gaan proberen om een jaar lang zwanger te raken (wat toen overigens niet was gelukt). Toen onze zoon bijna 2 was zijn er veel omstandigheden gebeurd buiten ons gezin die mij toen hebben doen besluiten om weer met de pil te beginnen. In de loop van die periode kwam mijn man met de mededeling dat hij het zo eigenlijk wel prima vond en liever toch geen tweede meer wou... Deze periode is gelukkig voorbij gegaan waardoor mijn gevoel om nog een keer moeder te worden weer werd aangewakkerd. Maar helaas bleef mijn man bij zijn standpunt. Dus ja, ik geloof dat ik zeker uit frustratie heb gehandeld. Alhoewel ik voor mijzelf wel vind dat ik altijd eerlijk tegen hem ben geweest en hem er absoluut niet heb ingeluisd aangezien het een aanloop van maanden is geweest voordat ik echt definitief met de pil ben gestopt. Hij heeft toen ook meerdere keren gezegd dat een sterilisatie voor hem geen optie was, wat ik begrijp dat dit beangstigend is voor hem. Daarom de optie voor naar de huisarts wat dus nooit heeft plaatsgevonden.
Ik ga deze week nogmaals een gesprek met hem aan, die hopelijk rustig gaat verlopen. Jullie hebben zeker mijn ogen geopend, waardoor ik mijn man nu ook begrijp en met andere ogen naar deze situatie kan kijken. Ik hoop dat we er samen uit gaan komen, desnoods met hulp. Ons gezin en het leven dat we samen hebben is mij te waardevol om op te geven...
Dankjewel voor jullie lieve meedenkende reacties. En ook vooral de tijd die jullie genomen hebben om op mijn verhaal te reageren. Jullie hebben mij zeker aan het denken gezet. Ik denk inderdaad dat onze communicatie al vanaf het begin niet helemaal lekker is verlopen. Dit zal van mijn kant ook grotendeels uit frustratie zijn geweest. Alhoewel ik dit in mijn verhaal ben vergeten te vermelden, voordat ons eerste kind geboren werd hadden wij allebei de droom om (hopelijk) 2 kinderen te kunnen krijgen. Toen onze zoon geboren werd zijn wij zelfs na een half jaar weer gaan proberen om een jaar lang zwanger te raken (wat toen overigens niet was gelukt). Toen onze zoon bijna 2 was zijn er veel omstandigheden gebeurd buiten ons gezin die mij toen hebben doen besluiten om weer met de pil te beginnen. In de loop van die periode kwam mijn man met de mededeling dat hij het zo eigenlijk wel prima vond en liever toch geen tweede meer wou... Deze periode is gelukkig voorbij gegaan waardoor mijn gevoel om nog een keer moeder te worden weer werd aangewakkerd. Maar helaas bleef mijn man bij zijn standpunt. Dus ja, ik geloof dat ik zeker uit frustratie heb gehandeld. Alhoewel ik voor mijzelf wel vind dat ik altijd eerlijk tegen hem ben geweest en hem er absoluut niet heb ingeluisd aangezien het een aanloop van maanden is geweest voordat ik echt definitief met de pil ben gestopt. Hij heeft toen ook meerdere keren gezegd dat een sterilisatie voor hem geen optie was, wat ik begrijp dat dit beangstigend is voor hem. Daarom de optie voor naar de huisarts wat dus nooit heeft plaatsgevonden.
Ik ga deze week nogmaals een gesprek met hem aan, die hopelijk rustig gaat verlopen. Jullie hebben zeker mijn ogen geopend, waardoor ik mijn man nu ook begrijp en met andere ogen naar deze situatie kan kijken. Ik hoop dat we er samen uit gaan komen, desnoods met hulp. Ons gezin en het leven dat we samen hebben is mij te waardevol om op te geven...
Hoi! Wat een nare situatie voor jou en je gezin! Ik zou ook naar je man aangeven dat je bereid bent alles te doen wat nodig is om weer terug te krijgen wat jullie hadden. Dat je misschien fouten gemaakt hebt, en dat hij achteraf misschien ook dingen anders had gewild, maar dat jullie het nu moeten doen met wat er op dit moment is. Als je man er voor open staat zou ik ook zeker relatietherapie aanraden! Heel veel succes!
Succes Arsenica!!
Ik snap even niet zo goed waarom zij haar excuses moet aanbieden of ik lees ergens totaal overheen.
Zij heeft aangegeven geen anti-conceptie meer te slikken
Zij geeft netjes aan wanneer zij wel/niet ovuleert.
Als meneer echt totaal geen kinderen wil, dan moet hij bij zichzelf nagaan wat hij daaraan kan doen.
Ik ben namelijk zelf gestopt met de pil omdat ik geen troep meer in mijn lichaam wilde stoppen, het veranderde totaal wie ik was. Ik heb een pakje condooms gekocht voor mijn partner en op zijn nachtkastje gezet. Als hij dan geen kinderen wil, dan pakt hij een condoom. Dit is een gedeelde verantwoordelijkheid vind ik.
Zij heeft aangegeven geen anti-conceptie meer te slikken
Zij geeft netjes aan wanneer zij wel/niet ovuleert.
Als meneer echt totaal geen kinderen wil, dan moet hij bij zichzelf nagaan wat hij daaraan kan doen.
Ik ben namelijk zelf gestopt met de pil omdat ik geen troep meer in mijn lichaam wilde stoppen, het veranderde totaal wie ik was. Ik heb een pakje condooms gekocht voor mijn partner en op zijn nachtkastje gezet. Als hij dan geen kinderen wil, dan pakt hij een condoom. Dit is een gedeelde verantwoordelijkheid vind ik.